Αυτή είναι η πρώτη ταινία της «τριλογίας του Γιουσούφ», της οποίας το τελευταίο μέρος, «Το μέλι», είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα. Το δεύτερο μέρος με τον τίτλο «Γάλα» είχε κάνει πρεμιέρα το 2008.
Ο Καπλάνογλου είναι εμφανώς ένας προικισμένος σκηνοθέτης. Λιτά , αφαιρετικά, με φιλοσοφική διάθεση και μεγάλες σιωπές χειρίζεται τη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, τη φύση και τον εαυτό του. Ολόκληρη αυτή η τριλογία αποτελεί ένα εσωτερικό ταξίδι που αναζητά την αυθεντικότητα των πραγμάτων και το νόημα της ύπαρξης. Στο «Αυγό», ένας ποιητής επιστρέφει από την Κωνσταντινούπολη στη γενέτειρά του με αφορμή το θάνατο της μητέρας του, και συνειδητοποιεί τους δεσμούς του με τον τόπο, τους ανθρώπους και τις συνήθειές τους.
Ωστόσο, αυτή είναι μια μόνο πλευρά –συνήθως η πιο μεταφυσική– της εσωτερικής ανασκαφής που οι άνθρωποι επιχειρούν αναζητώντας τον αληθινό εαυτό τους. Συνήθως, παρασύρονται τόσο πολύ από τη δίνη της αδυσώπητης καθημερινότητάς τους που είτε δεν έχουν καν χρόνο να σκεφτούν είτε προσκολλώνται στα απομεινάρια μιας ζωής που άλλοι όρισαν γι` αυτούς. Λίγοι έχουν το προνόμιο να φιλοσοφήσουν πάνω στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα λιγότεροι να καλοδιαχειριστούν το χρόνο τους και μια ακόμα μικρότερη μειοψηφία καταλήγει σ` ένα ανώτερο στάδιο κοινωνικότητας, που δεν είναι παρά η συνολικότερη, αντικειμενική αντίληψη του κόσμου και ο αγώνας για την αλλαγή του.
Αυτή ακριβώς η τελευταία παράμετρος απουσιάζει από τη θεώρηση του τούρκου σκηνοθέτη, έτσι που η ενδιαφέρουσα, κατά τα άλλα, ματιά του στα πράγματα να μοιάζει ρομαντική και ανεδαφική. Γιατί η νοσταλγία και η ενδοσκόπηση έχουν την αξία τους, αλλά θα πρέπει πρωτίστως να καταλαβαίνουμε ότι είναι το καπιταλιστικό σύστημα που αναγκάζει τον σημερινό άνθρωπο να ζει με έκκεντρο τρόπο την ύπαρξή του και όχι οι μεγαλουπόλεις και η απομάκρυνση από την αθωότητα της παράδοσης.
Ελένη Σταματίου
