«Υπαρκτή δημοκρατία» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Θ. Καρτερού στην «Αυγή» της περασμένης Τρίτης. Αφορμή –υποτίθεται– η επέτειος της μεταπολίτευσης και τα προβλήματα της «Ευαίσθητης Κυρίας», όπως ονομάτισε ο Θ.Κ.. την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ομως ο νταλκάς του δεν ήταν να μιλήσει για το «δημοκρατικό έλλειμμα», αλλά να ξιφουλκήσει ενάντια σε όσους επιτίθενται σ’ αυτή τη δημοκρατία και επιδιώκουν τη συντριβή της.
Ως κακέκτυπο του Μπερνστάιν ο Θ.Κ. προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι το κράτος δεν είναι όργανο εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, αλλά «σημείο στο οποίο ισορροπούν κάθε στιγμή οι αντιμαχόμενες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις». Εφόσον το κράτος δεν είναι παρά ένα ουδέτερο όργανο, πάνω από τις τάξεις, ένα διακύβευμα που μοιράζεται κάθε φορά ανάλογα με το συσχετισμό των ταξικών και των πολιτικών δυνάμεων, «τότε είναι φανερό ότι η στρατηγική της συντριβής είναι λαθεμένη και –εσκεμμένα ή όχι– αντιδημοκρατική. Σωστή είναι μια στρατηγική υπεράσπισης της υπαρκτής δημοκρατίας και αντιμετώπισης των ασφυκτικών πιέσεων, το δεύτερο συνθετικό, το κράτος, να στραγγαλίσει το πρώτο, το δήμο».
Ο χώρος του οπορτουνισμού έχει να δείξει λίγους πραγματικά σημαντικούς διανοούμενους και μια πληθώρα ημιμαθών γραφιάδων, που πίσω από στιλβωμένες λέξεις και διανουμενίστικο στιλάκι προσπαθούν να κρύψουν το χυδαίο λαϊκισμό τους. Τι είν’ αυτό που λέει ο Θ.Κ.; Τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που ανέφερε στην «Αγωγή του πολίτη» ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, ο αριστερός που πέρασε στην υπηρεσία του μοναρχοφασισμού. Ενα παιδί του Δημοτικού να ρωτήσεις, θα σου πει με πιο απλά λογάκια αυτό που κάποιοι σαν τον Θ.Κ. προσπαθούν να πουν με ύφος χιλίων Αλτουσέρ. Είναι ο ιδεολογικός ορισμός της δημοκρατίας, όπως τον διδάσκει στους πολίτες της η αστική εξουσία.
Ενας στοιχειωδώς μορφωμένος διανοούμενος του οπορτουνισμού δεν θα έκανε ετυμολογικά παιχνιδάκια, προσπαθώντας να διαχωρίσει το κράτος από το δήμο. Γιατί ξέρει ότι το μεν κράτος είναι ενιαίο και συμπαγές, ο δε δήμος διαχωρισμένος σε ανταγωνιστικά ταξικά στρατόπεδα. Ενα στρατόπεδο είναι το κυρίαρχο και αυτό ελέγχει το κράτος και μέσω αυτού επιβάλλει την εξουσία του όχι στο δήμο, αλλά στο άλλο στρατόπεδο. Οταν ο όρος δημοκρατία απέκτησε υπόσταση, στην αρχαία Ελλάδα, ο δήμος, ο οποίος ήλεγχε το κράτος, δεν ήταν το σύνολο των κατοίκων, αλλά το σύνολο των ελεύθερων, δηλαδή των δουλοκτητών.
Οι μαρξιστές έχουμε το θάρρος να αποκαλύπτουμε αυτό το αισχρό ιδεολογικό παιχνίδι. Να ξεκινάμε από αυτό που αστοί κοινωνιολόγοι, πριν τον Μαρξ, είχαν ανακαλύψει (τον ταξικό χαρακτήρα κάθε δημοκρατίας) και να διακηρύσσουμε την πρόθεσή μας να συντρίψουμε το αστικό κράτος και να οικοδομήσουμε όχι «ένα άλλο σύστημα “απείρως πιο δημοκρατικό”», όπως μας αποδίδει ο Θ.Κ., αλλά ένα σύστημα πολιτικής οργάνωσης που δεν διστάζουμε να αποκαλέσουμε δικτατορία του προλεταριάτου, προκειμένου να αποδώσουμε με ακρίβεια την ταξική του ουσία (αυτή που προσπαθούν να κρύψουν οι αστοί από το δικό τους σύστημα, μιλώντας γενικά για «δημοκρατία»).
Ο Θ.Κ. μας θεωρεί εχθρούς του, αν και δεν έχει το θάρρος να το πει ευθέως. Την κατηγορία «αντιδημοκράτες», όμως, του την επιστρέφουμε, γιατί αυτός και οι όμοιοί του είναι που προσπαθούν να κρύψουν το ιδιοτελές συμφέρον μιας μειοψηφίας και την άγρια δικτατορία που αυτή επιβάλλει στην πλειοψηφία, πίσω από επιτηδευμένες λέξεις και υπερταξικά παραληρήματα.
Π.Γ.