Στα τέλη Μάη του 2011, μισό εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, απέναντι από τη Βουλή. Ανάλογου μεγέθους συγκεντρώσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη και σε δεκάδες άλλες πόλεις της χώρας. Είχαν προηγηθεί εξίσου ογκώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις, με συχνότητα μία-δύο κάθε μήνα, από τον Μάη του 2010 που υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο. Ακολούθησαν ογκώδεις συγκεντρώσεις, απεργιακές και μη, καθ' όλο το 2011 και μέχρι τα μισά του 2012, οπότε αυτό το κίνημα άρχισε να «πέφτει».
Δεν υπήρξε συγκέντρωση ή διαδήλωση αυτής της περιόδου που να μην υπήρξαν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία, η οποία μάλιστα επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο, πνίγοντας στα χημικά κλειστούς χώρους, ανοίγοντας κεφάλια διαδηλωτών που δεν συμμετείχαν στη σύγκρουση, αλλά απλώς προσπαθούσαν να προφυλαχτούν, χτυπώντας διαδηλωτές ακόμα και με δίκυκλα, ξυλοκοπώντας ανθρώπους αιμόφυρτους, πεσμένους στο έδαφος και με δεμένα χέρια κτλ. κτλ.
Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί εκείνη την περίοδο οδήγησαν σε εκδηλώσεις που δεν ήταν γνωστές παλαιότερα στη χώρα μας. Υπουργοί και βουλευτές δεν τολμούσαν να κυκλοφορήσουν, διότι ο κόσμος τους αποδοκίμαζε όπου τους έβλεπε. Ακόμα και σε μη πολιτικές, κοινωνικές εκδηλώσεις. Αποκορύφωμα ήταν η εκδίωξη όλων αυτών από τις εξέδρες των επισήμων στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη του 2011, σε μια σειρά πόλεις της χώρας.
Ολοι θυμόμαστε εκείνη την περίοδο αστούς αρθρογράφους να γράφουν με αγωνία ότι υπάρχει κίνδυνος εμφύλιου πολέμου και να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ρίχνει λάδι στη φωτιά, αβαντάροντας τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας και προπηλακισμού των πολιτικών του αντιπάλων και μιλώντας για «γερμανοτσολιάδες» και τα παρόμοια. Φιλολογία που συνεχίστηκε (αν και σε χαμηλότερο επίπεδο) μέχρι και το πρώτο εξάμηνο του 2016. Μάλιστα, όταν ο Τσίπρας ανακοίνωσε τη διοργάνωση του δημοψηφίσματος τον Ιούλη του 2015, αυτοί οι αρθρογράφοι «θυμήθηκαν» ξαφνικά την περίοδο που είχε προηγηθεί της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, κατηγορώντας τον Τσίπρα ότι οδηγεί σκόπιμα σε έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ, δημιουργώντας έτσι και πάλι κλίμα εμφύλιου πολέμου.
Θυμόσαστε, μήπως όλη εκείνη την περίοδο να μίλησε κάποιος κυβερνητικός παράγοντας για κίνδυνο διάρρηξης της κοινωνικής συνοχήςς Θυμόσαστε καμιά από τις τέσσερις μνημονιακές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαροβενιζέλων, Τσιπροκαμμένων) να πήρε μέτρα για να μη διαρραγεί αυτό που ονομάζουν κοινωνική συνοχή; Σίγουρα δε θυμόσαστε, γιατί απλούστατα δεν υπήρξε. Ακόμα και εκείνοι που μιλούσαν για κίνδυνο εμφύλιου πολέμου, καλούσαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις να επιδείξουν αποφασιστικότητα έναντι του «όχλου» και επιτιμούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ που, αντί να στηρίξει την εθνική προσπάθεια, «καβαλάει το κύμα της αντιμνημονιακής διαμαρτυρίας για μικροκομματικούς λόγους».
Περιττεύει να σημειώσουμε ότι το κράτος έκανε μονομερή εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Οι μνημονιακοί νόμοι ψηφίζονταν με ρυθμό πολυβόλου, τεράστιες λαϊκές μάζες φτωχοποιούνταν βίαια, ενώ οι μηχανισμοί καταστολής τσάκιζαν όποιους αντιδρούσαν σ' αυτή τη βίαιη φτωχοποίηση. Οι κυβερνήσεις δε λογάριαζαν το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Ηγετικά στελέχη εξαφανίζονταν από τον πολιτικό χάρτη, τα αστικά κόμματα εξουσίας γνώριζαν διασπάσεις και ραγδαίο εκφυλισμό της εκλογικής τους δύναμης, όμως συζήτηση για αλλαγή (έστω μικρή βελτίωση) της εφαρμοζόμενης πολιτικής δε γινόταν, μολονότι αυτό που ονομάζουν κοινωνική συνοχή είχε όντως διαρραγεί.
Πότε είδαμε κυβέρνηση να παρεμβαίνει νομοθετικά επικαλούμενη τον κίνδυνο διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής; Οταν ένας βαρόνος του ποδοσφαίρου απείλησε να κατεβάσει στο δρόμο τον ιδιωτικό του στρατό, επειδή έκρινε ότι του την έστησε ένας άλλος βαρόνος του ποδοσφαίρου, ο οποίος με τη σειρά του θεωρούσε ότι τα τελευταία χρόνια του την είχε στήσει ο πρώτος.
Δε χρειάζεται να σας ζητήσουμε να κάνετε τη σύγκριση. Την έχετε ήδη κάνει…
Π.Γ.