Από το πόνημα στην «Αυγή» του μεγίστου των θεωρητικών του ΣΥΡΙΖΑ, του και… φιλοσόφου αποκαλούμενου, Αριστείδη Μπαλτά, τέως υπουργού, τέως βουλευτή και νυν μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ζητήματα στρατηγικής» (μόνο με τέτοια ζητήματα καταδέχεται να ασχοληθεί ο μέγας θεωρητικός), ξεχωρίζουμε το τελευταίο κεφάλαιο, υπό τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Νέα καθήκοντα» (είπαμε, μιλάμε για τον Λένιν της εποχής μας), το οποίο και παραθέτουμε:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς στην Ευρώπη, ενώ ο πρόεδρός του έχει αναδειχθεί σε πολιτική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας. Σε μια Ευρώπη όπου ήδη υπάρχουν κυβερνήσεις που πολιτεύονται σε αριστερή – προοδευτική κατεύθυνση. Με τα κινήματα να πολλαπλασιάζονται και να δυναμώνουν παντού. Υπέρ της ισότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, κατά της ανεργίας, της ανέχειας, της οργανωμένης λιτότητας, της κρατικής καταστολής, των πολέμων. Στη Βολιβία επανήλθε η δημοκρατία. Ο Μπάιντεν νίκησε τον Τραμπ. Στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ μια δυναμική αριστερή συνιστώσα εντάσσεται αποφασιστικά στο πολύχρωμο διεθνές κίνημα. Κερδίζει θέσεις, εκλέγει εκπροσώπους και δεν διστάζει να στρατευθεί ρητά υπό τη σημαία του σοσιαλισμού. Με δημοκρατία και ελευθερία. Δηλαδή υπό τις ιδρυτικές στοχεύσεις και του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Σ’ αυτό το παγκόσμιο κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία καλείται να πρωταγωνιστήσει. Συνδέοντας έμπρακτα τον αγώνα του εντός της χώρας με την πρωτόβουλη συμμετοχή του στο διεθνές γίγνεσθαι. Για ψωμί, Παιδεία, ελευθερία. Για δουλειά, Υγεία, ισότητα. Για ειρήνη και ευρύτερη καλλιέργεια. Γιατί έτσι έκανε παντού και πάντα η Αριστερά. Γιατί έτσι εδραίωνε πάντα την αυτοπεποίθησή της. Γιατί αυτή επιδιώκει παντού και πάντα να μετατρέψει τον πόνο και την οργή των ανθρώπων σε δύναμη ζωής».
Αν τα διάβαζε αυτά κάποιος… ανάγωγος νεαρός, θα ρωτούσε με χαμόγελο: «Τι πίνεις και δεν μας δίνεις, ρε παππού;». Εμείς, προσπαθώντας να διατηρήσουμε την ευγένειά μας, αρχίσαμε να ψάχνουμε ποιες είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις «που πολιτεύονται σε αριστερή – προοδευτική κατεύθυνση» και καταλήξαμε στην… Πορτογαλία και την Ισπανία. Μαύρη μαυρίλα, δηλαδή. Σκληρή καπιταλιστική διαχείριση με σοσιαλδημοκρατικό μανδύα, υπό την άγρυπνη εποπτεία του διευθυντηρίου των Βρυξελλών.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι η ανακάλυψη από τον Μπαλτά του… αμερικάνικου δρόμου για το σοσιαλισμό. Οχι στη Βολιβία, όπου την… αποκατάσταση της δημοκρατίας διά της ορκωμοσίας του σοσιαλδημοκράτη Λουίς Άρσε χαιρέτισαν με την παρουσία τους όλες οι λατινόφωνες… δημοκρατικές δυνάμεις, από τον ακροδεξιό πρόεδρο της Κολομβίας, πολιτικό απόγονο του «ανταρτοφάγου» Αλβάρο Ουρίμπε, Ιβάν Ντούκε, μέχρι τον βασιλιά της Ισπανίας, Φελίπε, αλλά στη Νέα Υόρκη και το Βερμόντ, όπου εκλέγονται η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές και ο Μπέρνι Σάντερς, αντίστοιχα. Αυτοί είναι οι… σοσιαλιστές του Δημοκρατικού Κόμματος. Πιο συστημικός (και δη Αμερικανός συστημικός) πεθαίνεις.
Με την ευκαιρία, θυμηθήκαμε κι εκείνη τη μνημειώδη ομιλία του… φιλοσόφου Μπαλτά στη Βουλή, όταν υπερασπιζόταν το νομοσχέδιο με το οποίο οι Τσιπροκαμμένοι υλοποίησαν το ξεπούλημα του Ελληνικού, όπως ακριβώς το είχαν σχεδιάσει οι Σαμαροβενιζέλοι, ως τμήμα της στρατηγικής του… ελικοειδούς δρόμου προς το… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό!
Εχουμε ξαναγράψει ότι αυτά τα ιδεολογήματα δεν είναι καινούργια. Πρωτοπαρουσιάστηκαν από τη δεξιά πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας (Μπερνστάιν), όσο ακόμα η σοσιαλδημοκρατία εξέφραζε το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, η σοσιαλδημοκρατία τα έβαλε στο ράφι, προτάσσοντας την υπεράσπιση της ιμπεριαλιστικής «πατρίδας». Ηρθε η Οκτωβριανή Επανάσταση και τα σάρωσε, δείχνοντας έμπρακτα στο επαναστατικό προλεταριάτο τι σημαίνει παίρνω την εξουσία, γκρεμίζω τον καπιταλισμό, οικοδομώ το σοσιαλισμό. Η σοσιαλδημοκρατία αισθάνθηκε ότι δεν είχε ανάγκη από τον παλιό επαναστατικό φερετζέ. Αρχισε να διεκδικεί τη διαχείριση της αστικής εξουσίας και όποτε τα κατάφερε να κερδίσει (πάντοτε εκλογικά) αυτό το ρόλο, απέδειξε ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά με τα παραδοσιακά αστικά κόμματα (χριστιανοδημοκρατικά και κεντρώα).
Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν κρατιόταν. Ηταν η εποχή της. Η αίγλη της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ενωσης, η δημιουργία του στρατοπέδου των χωρών της Λαϊκής Δημοκρατίας, η άνοδος της επιρροής των Κομμουνιστικών Κομμάτων, έκανε επιτακτική την ανάδειξη της σοσιαλδημοκρατίας ως εναλλακτικού πόλου διαχείρισης της αστικής εξουσίας, ώστε μέσα από μια «λελογισμένη» πολιτική παραχωρήσεων στο εργατικό κίνημα, να οικοδομήσει έναν πόλο ταξικής συνεργασίας σε κάθε χώρα, φράζοντας το δρόμο στην ενίσχυση του επαναστατικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Η αντεπαναστατική στροφή στην ΕΣΣΔ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δημιούργησε ένα μεγάλο αναθεωρητικό στρατόπεδο, το οποίο άρχισε στη συνέχεια να διασπάται. Ενα ρεύμα του στη δυτική Ευρώπη, ο λεγόμενος «ευρωκομμουνισμός» έβαλε πλώρη για την αστική εξουσία, ως συμπλήρωμα της σοσιαλδημοκρατίας (Γαλλία) ή και της χριστιανοδημοκρατίας (Ιταλία). Ηταν τόση η ξεφτίλα αυτού του ρεύματος, απ’ όταν πλησίασε πολύ στην αστική εξουσία, που στο εσωτερικό του δημιουργήθηκε ένα υπορεύμα («αριστερός ευρωκομμουνισμός»), που προσπάθησε με διάφορα ιδεολογικά φληναφήματα να δημιουργήσει έναν πόλο διακριτό από τη σοσιαλδημοκρατία. Εναν πόλο που πρέσβευε την… ανατροπή του καπιταλισμού μέσα από μεταρρυθμίσεις που θα είχαν το χαρακτήρα «διαδοχικών ρήξεων». Σ’ αυτό το υπορεύμα ανήκε ο «ΣΥΡΙΖΑ του 4%», τυπικός εκπρόσωπος του οποίου ήταν και ο Μπαλτάς (όπως και ο Βούτσης, ο Φλαμπουράρης και άλλοι). Ηδη σε όλη σχεδόν την Ευρώπη αυτό το υπορεύμα, με τις πάμπολλες αποχρώσεις, είχε καταλήξει να ονομάζεται «ριζοσπαστική Αριστερά».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρώτο κομμάτι αυτού του ρεύματος που είδε να του χαμογελάει η αστική εξουσία, χάρη στις τεκτονικές αλλαγές που έφερε στον ελληνικό αστικό πολιτικό χάρτη η μνημονιακή εποχή. Ετσι, μέσα σε ένα εξάμηνο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε να εξατμίζεται όλη η ιδεολογική περιουσία αυτού του ρεύματος. Τα ιδεολογήματα με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές ευρωαναθεωρητών βαφτίστηκαν «ρομαντικές αυταπάτες». Κατασκευάστηκαν νέα ιδεολογήματα, που όμως δεν έχουν τη λαμπρότητα των παλιών, καθώς όλα συνέτειναν σε ένα σκοπό: «να μη χάσουμε την εξουσία» (αντίστοιχα σήμερα: «να επανέλθουμε στην εξουσία»).
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που έχει μάθει την «τέχνη του εφικτού» (για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου). Τα στελέχη του μετεωρίζονται ανάμεσα στον χυδαίο μουσολινισμό του Πολάκη και τον «καφενειακό» ευρωαναθεωρητισμό του Φλαμπουράρη. Και οι άλλοτε θεωρητικοί αυτού του ρεύματος, τύπου Μπαλτά, ερωτεύονται τη «χαμογελαστή σερβιτόρα του Μπρονξ», κατά κόσμον Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές (αμερικανιστί AOC).
Π.Γ.