Συζητώντας με συριζαίους που το παίζουν αριστεροί, ανατρεπτικοί, ου μην και σοσιαλιστές, ακούς συχνά το επιχείρημα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει μια ρεαλιστική πολιτική κινητοποίησης του λαού προς μια ανατρεπτική κατεύθυνση. «Θα συνεργαστούμε και με το διάβολο για να πάρουμε την κυβερνητική εξουσία, όχι για να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό, αλλά για να ανοίξουμε το δρόμο για το σοσιαλισμό» είναι το βασικό μότο τους. Οι πιο θρασείς δεν διστάζουν να επικαλεστούν ακόμη και τον… Λένιν, τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης! Κάποιοι άλλοι, πριν από καμιά διετία, άνοιξαν μέτωπο με τον Περισσό, θυμίζοντας την πολιτική του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, την περίοδο 1945-46. Σταμάτησαν στο 1946, βέβαια, γιατί το ‘46-’49 δεν τους βόλευε με τίποτα. Μήπως, όμως, η πολιτική του ΚΚΕ την περίοδο 1945-46 έχει οποιαδήποτε αναλογία με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;
Αρκεί να σημειώσουμε ένα γεγονός. Το ΚΚΕ, έχοντας την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού, που ήταν οργανωμένη στις ΕΑΜικές οργανώσεις, εφάρμοζε εκείνη την περίοδο μια πολιτική ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ σε μια νέα επανάσταση, η οποία έγινε πράξη το 1946-49. Εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ μια ανάλογη πολιτική;
Την τελευταία διετία έχουν κυκλοφορήσει δυο τόμοι με «Απαντα τα δημοσιευμένα» του Νίκου Ζαχαριάδη της περιόδου 1945-47 (επιμέλεια Γ. Πετρόπουλος, «Καστανιώτης»), που δίνουν την ευκαιρία στον σοβαρό αναγνώστη να παρακολουθήσει την καθημερινή εξέλιξη μιας πραγματικά επαναστατικής πολιτικής, καθώς περιλαμβάνουν κείμενα καθημερινής πολιτικής παρέμβασης (π.χ. τα κύρια άρθρα στο «Ριζοσπάστη», που έγραψε ο Ζαχαριάδης), τα οποία δεν μας ήταν γνωστά μέχρι τώρα.
Μπορεί κάποιος ενδεχομένως να διαφωνήσει (αρκεί η διαφωνία του να στηρίζεται στα δεδομένα εκείνης της περιόδου και όχι σε κρίσεις διαμορφωμένες με σημερινά κριτήρια) για τη μια ή την άλλη θέση, για τη μια ή την άλλη παρέμβαση, όμως δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθεί στο συμπέρασμα (αν είναι καλοπροαίρετος και διαβάζει με «ανοιχτά μάτια») ότι το ΚΚΕ εφάρμοζε μια γραμμή διαχείρισης της αστικής Ελλάδας. Αντίθετα, θα διαπιστώσει ότι το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη –αναμφισβήτητα– πολιτική δύναμη της χώρας, προσπαθεί να συσπειρώσει τις ΕΑΜικές δυνάμεις, να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις στο αστικό στρατόπεδο, να χρησιμοποιήσει κάθε νόμιμη δυνατότητα, να ξεσκεπάσει κάθε πτυχή της πολιτικής των αστικών δυνάμεων, να στιγματίσει τους άγγλους ιμπεριαλιστές ως εμπνευστές του μοναρχοφασιστικού δολοφονικού οργίου, να διαλύσει όλες τις αυταπάτες που φώλιαζαν στην -κουρασμένη από τις καταστροφές της Κατοχής– λαϊκή συνείδηση.
Ολ’ αυτά με σκοπό να συγκεντρώσει τις επαναστατικές δυνάμεις και να δείξει στο λαό το αναπόφευκτο του εμφύλιου πολέμου, αφού κάθε δυνατότητα ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης αποκλειόταν από τους άγγλους ιμπεριαλιστές και τα εγχώρια όργανά τους, διότι ήξεραν πολύ καλά ότι σε μια τέτοια περίπτωση το ΚΚΕ και οι ΕΑΜικές δυνάμεις θα σάρωναν. Και βέβαια, το επαναστατικό ΚΚΕ δεν σκόρπιζε λεγκαλιστικές αυταπάτες στο λαό, δεν τον καλούσε ν’ αράξει και νε περιμένει με την ψήφο του να διώξει τους Αγγλους και τα όργανά τους, αλλά τον καλούσε σε καθημερινή μαχητική παρουσία, οργάνωνε τον παράνομο μηχανισμό του, οργάνωνε τη μαζική λαϊκή αυτοάμυνα και έχτιζε τους πυρήνες του νέου αντάρτικου.
Τηρουμένων των (πολλών και σημαντικών) αναλογιών, έχει καμιά σχέση εκείνη η πολιτική με την του ΣΥΡΙΖΑ;
Π.Γ.
