Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ΗΠΑ φλέγονται για ένατη συνεχή μέρα. Παρά την άγρια καταστολή, τις χιλιάδες συλλήψεις, τους δέκα νεκρούς, τις απειλές του Τραμπ ότι θα βγάλει στο δρόμο το στρατό για να τελειώσει τη δουλειά που δεν μπορεί να τελειώσει η αστυνομία, ο κόσμος -ιδιαίτερα η νεολαία- δε μαζεύεται. Ανταποκριτές του ξένου Τύπου μεταδίδουν ότι ένας παράγοντας που συντηρεί το εξεγερτικό κλίμα είναι η βοήθεια που δέχονται οι διαδηλωτές από άλλους πολίτες, οι οποίοι τους ενθαρρύνουν, τους μοιράζουν νερό και φαγητό, τους κρύβουν στα σπίτια τους για να μη συλληφθούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο εν ψυχρώ στραγγαλισμός του Τζορτζ Φλόιντ από ένα σαδιστή μπάτσο, με τη βοήθεια των συναδέλφων του που φρόντιζαν να κρατήσουν τον κόσμο μακριά από τη σκηνή του στραγγαλισμού, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ενα ποτήρι που δεν ήταν γεμάτο μόνο από εγκλήματα με καθαρά ρατσιστικό χαρακτήρα, αλλά και από φτώχεια και καταπίεση. Σ' όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η κρίση του κοροναϊού, που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη και διαγράφει στον ορίζοντα ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον.
Δίπλα στον οπαδό «του νόμου και της τάξης» Τραμπ, που με τις εμπρηστικές καθημερινές του δηλώσεις προσπαθεί να συσπειρώσει τη «λευκή και θρήσκα» Αμερική, για να τον ξανακάνει πρόεδρο, όπως το 2016, υπάρχουν οι οπαδοί της «μη βίας». Από τον Ομπάμα μέχρι το βετεράνο μπασκετμπολίστα Ρόντμαν. Ολοι αυτοί γλείφουν τους διαδηλωτές, προσπαθώντας να τους χειραγωγήσουν. Κάνουν αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο Τραμπ. Ο Μπάιντεν γονατίζει μπροστά σε διαδηλωτές. Το ίδιο κάνουν σερίφηδες που θέλουν ησυχία στην πόλη τους (και τις ψήφους των μαύρων). Κι όταν η συζήτηση φτάνει στο «τι να κάνουμε;», η απάντηση είναι «vote»: «ψηφίστε». Δεν τους λένε τι να ψηφίσουν, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Εχθρός των αντιπάλων του Τραμπ, των Δημοκρατικών, είναι η αποχή των Αφροαμερικανών και των Λατινοαμερικανών που αισθάνονται απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα. Αν καταφέρουν να τους τραβήξουν στην κάλπη, τότε μπορεί να τα πάρουν όλα: προεδρία, Βουλή, Γερουσία.
Δε φταίνε, βέβαια, οι διαδηλωτές γι' αυτή την προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στον άλλο πόλο της ίδιας (της ιμπεριαλιστικής) πολιτικής. Το γεγονός ότι βρίσκονται ακόμα στο δρόμο, βίαια ή μη βίαια, δείχνει ότι το «vote» δεν τους καλύπτει. Εξακολουθούν να διαδηλώνουν και να υφίστανται την καταστολή, δεν πήγαν να γίνουν εθελοντές στην προεκλογική καμπάνια του Μπάιντεν.
Σε επόμενη φάση, κάποιοι μπορεί να γίνουν και εθελοντές του Μπάιντεν, περισσότεροι μπορεί να τον ψηφίσουν. Δε θα τους κακίσουμε γι' αυτό. Ετσι εξελίσσονται τα αυθόρμητα κινήματα, ακόμα κι όταν φτάνουν σε εκρήξεις εξεγερτικού χαρακτήρα. Το έχουμε δει και στη χώρα μας. Το διδάσκει η Ιστορία με πάμπολλα παραδείγματα.
Χωρίς αυτά τα κινήματα, όμως, δε θα μπορέσουν ποτέ να υπάρξουν οργανωμένα επαναστατικά κινήματα με νικηφόρα προοπτική. Οι επαναστάσεις δεν είναι υπόθεση μιας χούφτας συνωμοτών, είναι υπόθεση μαζών που μπαίνουν σε κίνηση πολιτικά οργανωμένες. Οι αυθόρμητες εξεγέρσεις παραδειγματίζουν με την ορμή, την αποφασιστικότητα και την αυταπάρνηση των εξεγερμένων και ταυτόχρονα υποδεικνύουν την ανάγκη της ταξικής πολιτικής οργάνωσης. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη. Ολόπλευρη και ανεπιφύλακτη.