Από κομματικές-παραταξιακές διαδηλώσεις για εργατικά ζητήματα δεν πάμε κι άσχημα. Μερικές προγραμματίζονται για τις επόμενες μέρες. Κάποιοι μάλιστα προετοιμάζουν από τώρα για τον Μάρτη μια 24ωρη απεργία οργανωμένη από πρωτοβάθμια σωματεία, η οποία προφανώς θα παρουσιαστεί σαν μεγάλη αναβάθμιση της ταξικής πάλης.
Τι γίνεται, όμως, όταν τίθενται ζητήματα που απαιτούν όχι ζύμωση (με διαδηλώσεις ή συμβολικές 24ωρες άγνωστου ποσοστού συμμετοχής), αλλά μέτωπο πάλης με συγκεκριμένες διεκδικήσεις;
Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από την εργατική τάξη το νομοσχέδιο για τη ΔΕΗ, που ήδη αποτελεί νόμο του κράτους, είναι χαρακτηριστικός. Η ξεφτιλισμένη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ανακοίνωσε «επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες», για να κάνει μόνο μία, η οποία εξελίχθηκε σε απεργία για την τιμή των όπλων. Καλύτερα, για το θεαθήναι.
Δεν υπήρξε, όμως, ούτε πίεση από τα κάτω στην ξεφτιλισμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ώστε να ορθωθεί απεργιακό μέτωπο απέναντι σ' ένα στρατηγικής σημασίας νομοσχέδιο. Ετσι, η απεργία είναι σαν να μην έγινε. Δεν άσκησε την παραμικρή πίεση, ενώ μέσα στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε το δικό του πολιτικό σόου με ενστάσεις αντισυνταγματικότητας και τα συναφή, εισπράττοντας από τον Χατζηδάκη την απάντηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει στην ίδια ρότα που ακολουθούσε και η κυβέρνηση Τσίπρα.
Δε θα αναλύσουμε εδώ το θέμα των ριζικών αλλαγών που προωθούνται στον ενεργειακό τομέα, με το «ξεφόρτωμα» των εργατών της ΔΕΗ για να προσληφθούν στη θέση τους νέοι χωρίς τους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί στο διάβα δεκαετιών μέσα από σκληρούς αγώνες. Το ζήτημα των ταξικών συσχετισμών μας απασχολεί.
Οποιος δε θέλει να κοροϊδέψει οφείλει να παραδεχτεί ότι οι ταξικοί συσχετισμοί παραμένουν δυσμενέστατοι. Ως αποτέλεσμα αυτών των δυσμενών συσχετισμών έρχονται ήττες «με κατεβασμένα τα χέρια» ακόμα και σε κλάδους που διαθέτουν «δύναμη πυρός» και στο παρελθόν την είχαν χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά, όπως η ΔΕΗ.
Για τους διοργανωτές των κομματικών-παραταξιακών εκδηλώσεων, όμως, πέρα βρέχει. Διαβάζεις τις διακηρύξεις τους και νομίζεις πως διανύουμε μια περίοδο ταξικής ανάτασης, με τους εργάτες έτοιμους να ανατρέψουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας, της παρατεταμένης ανεργίας, των πετσοκομμάτων στους μισθούς και τις συντάξεις, της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, της θηριώδους ασυδοσίας των καπιταλιστών.
Αυτή η δημόσια συμπεριφορά υπακούει σε μια λογική. Είναι η λογική της αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, η λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Οι αναφορές στην ταξική πάλη και οι συμβολικές εκδηλώσεις δεν υπηρετούν μια τακτική ταξικής ανασυγκρότησης, αλλά μια τακτική εκλογικής ενίσχυσης. Και γίνεται αυτό ακόμα και από δυνάμεις που δεν έχουν καμιά τύχη στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι.
Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι όχι η αλλαγή των πολιτικών, αλλά η αλλαγή των ταξικών συσχετισμών. Και βέβαια, με την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών θα αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί. Οχι στη βάση της κοινοβουλευτικής λογικής, αλλά στη βάση της ταξικής πολιτικής, που συγκροτείται και οργανώνεται εξωκοινοβουλευτικά, για να συγκρουστεί με το σύνολο του αστικού συστήματος και των μικροαστικών παραφυάδων του.
Τελευταία Νέα :