Αυτό το οποίο έχουμε να πούμε είναι ότι στην υπόθεση, όχι μόνο των Τεμπών, την ελληνική Δικαιοσύνη πρέπει να την εμπιστευτούμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Μπορεί να ασκούμε κριτική, μπορεί κάποιες πράξεις της Δικαιοσύνης να μη μας αρέσουν ή όχι, αλλά αν δεν εμπιστευτούμε τη λειτουργία της ελληνικής Δικαιοσύνης, τότε είναι προφανές ότι τον λόγο θα τον πάρουν οι δρόμοι, οι πλατείες, τα λαϊκά δικαστήρια κι ένας εμφύλιος. […] Αν αμφισβητηθεί εν τω συνόλω της η λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, τότε η χώρα εισέρχεται σε πάρα πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Και προσέξτε πότε: Μια χώρα η οποία είναι σε διαρκή εθνικό κίνδυνο και σε μια περίοδο όπου έχουμε παγκόσμιο ταρακούνημα με όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν. Εκεί, λοιπόν, η Ελλάδα θα βρεθεί να δικάζει στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα λαϊκά δικαστήρια. Τελικά, δηλαδή, μέσα σε έναν υποβόσκοντα εμφύλιο; Ή θα κρατήσει με κάθε τρόπο τη δυνατότητα να λειτουργεί δημοκρατικά και να είναι σταθερή πολιτικά;
Γιώργος Φλωρίδης
(Tις δεκαετίες του ’50 και του ’60 είχαμε τον «κομμουνιστικόν κίνδυνον» και τους «ξενοκινήτους κομμουνιστάς». Αυτόν τον μπαμπούλα έσειαν μπροστά στους εργάτες, τους αγρότες, τους φοιτητές κάθε φορά που γινόταν μια κινητοποίηση. Μέχρι που ήρθε η χούντα και έβαλε όλες τις κινητοποιήσεις «στο γύψο». Δεν άλλαξαν και πολλά στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι αναγνωριζόταν μεν, αλλά οι… συνερχόμενοι βρίσκονταν σταθερά υπό τη… ράβδο των ΜΑΤ. Συνήθως χαρακτηρίζονταν «υπονομευτές της δημόσιας τάξης» και όταν οι κινητοποιήσεις τους είχαν αιτήματα οικονομικά, αποκαλούνταν «υπονομευτές της ανάπτυξης». Τα περί εμφυλίου άρχισαν να ακούγονται την εποχή των Μνημονίων, μέχρι το 2012, όταν τεράστια πλήθη κατέκλυζαν τις πλατείες και τους δρόμους. Ο πρώην υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν υπουργός Δικαιοσύνης της ΝΔ, προσωπική επιλογή του Μητσοτάκη, άρχισε να πιπιλάει αυτή την καραμέλα, να επισείει τον κίνδυνο εμφυλίου -δύο φορές το είπε, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ- επειδή όλος ο κόσμος καταγγέλλει κυβέρνηση και δικαστικό μηχανισμό για συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη. Φτιάχνει το μπαμπούλα του εμφύλιου, προσπαθώντας να τρομάξει τους «νοικοκυραίους», τα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα. Ομως και αυτά τα στρώματα έχουν μάτια και βλέπουν)