Οι ειδικοί θα σας πουν ότι χρειάστηκαν πολλές ώρες για να φτιαχτεί αυτό το βίντεο. Φαίνεται από τις λεπτομέρειες. Κι έτσι έπρεπε να γίνει, αφού ήταν το επιστέγασμα του πρελούδιου μιας καμπάνιας. Από τη στιγμή που ο Ανδρουλάκης υπέκυψε και προκήρυξε προεδρικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ήταν βέβαιο ότι η Διαμαντοπούλου θα ήταν υποψήφια. Αλλιώς τι λόγο είχε να δηλώσει ευθύς αμέσως ότι «την ενδιαφέρει» και πως «θα είναι παρούσα». Κάποια που εδώ και 13 χρόνια έχει δηλώσει ότι δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ και έκτοτε νταλαβεριζόταν κυρίως με τον Μητσοτάκη, τι δουλειά θα είχε να δηλώνει «παρούσα», αν δεν είχε ήδη σχέδιο να είναι υποψήφια;
Επρεπε, όμως, να διαχωριστεί από τον «συρφετό» (μην αμφιβάλλετε, «συρφετό» τους θεωρεί), να εμφανιστεί σόλο. Ετσι, οι επιτελείς της προπαγάνδας της επέλεξαν να βάλουν τους πασόκους στη θέση των ανθρώπων που μαδούν τη μαργαρίτα: θα κατέβει, δε θα κατέβει. Για να συζητείται το όνομά της ως κάτι το ξεχωριστό. Στην ίδια γραμμή ήταν και το βίντεο: κασσελακικό, αλλά με φινέτσα και χωρίς τις πολλές αμερικανιές του αστακοκαραβοκύρη. Αυτή μόνη, ντυμένη στα λευκά, και με λίγες πρασινάδες στο φόντο, να θυμίζουν κάτι από ΠΑΣΟΚ. Και απεύθυνση σε πρώτο ενικό.
Ούτε συνεργάτες γύρω της, ούτε αναφορές στα ιστορικά πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή, μάλιστα, λέει πως θα είναι αυτή «μαζί με το ΠΑΣΟΚ»! Τι διαφορά έχει αυτό από το «ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ» του Κασσελάκη; Καμία. Σίγουρα δεν της ξέφυγε. Το «λιμπρέτο» το χτένισαν εκατό φορές οι επικοινωνιολόγοι που στήνουν την καμπάνια της.
Η Διαμαντοπούλου αλλάζει, ασφαλώς, «τα κόζα» στη μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Μέχρι τώρα αυτή ήταν μάχη για δύο (Δούκα, Ανδρουλάκη) με τον Γερουλάνο τρίτο. Στο δεύτερο γύρο θα αποφασιζόταν ποιος θα κέρδιζε, με επικρατέστερο (θεωρητικά πάντα) τον Δούκα. Τώρα γίνεται μια μάχη για τρεις, εκ των οποίων ένας/μία θα μείνει εκτός δεύτερου γύρου. Η τράπουλα ανακατεύεται, το παιχνίδι ανοίγει.
Δεν το προχωράμε παραπέρα, γιατί απλούστατα δεν μας απασχολεί ποιος/ποια θα γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ούτε έχει καμιά σημασία από κοινωνική άποψη. Ομως η είσοδος της Διαμαντοπούλου στην αρένα της ενεργής αστικής πολιτικής έχει μια ξεχωριστή σημασία. Αυτή που σερνόταν πίσω από τον Μητσοτάκη (μέχρι και για τη διοίκηση του ΟΟΣΑ την πρότεινε!) αποφάσισε ξαφνικά να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος που -κατά την ίδια- είχε κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και δεν άξιζε ν’ ασχολείται κανείς μαζί του. Για ποιο λόγο;
Αυτό δεν πρόκειται να μας το πουν ποτέ ούτε η Διαμαντοπούλου ούτε εκείνοι που την πουσάρουν (σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ άγαρμπα). Είναι προφανές πως εκείνο που τους κινεί είναι το διαφαινόμενο κενό μετά το «τέλος» του Κούλη. Επιλέγουν, λοιπόν, να ξαναντύσουν στα πράσινα τη Διαμαντοπούλου για να εξασφαλίσουν τη συνέχεια. Χρόνια τώρα η ίδια, το επιτελείο της και ισχυροί κύκλοι οικοδομούν γι’ αυτήν ένα προφίλ που δεν ανταποκρίνεται στις μέτριες έως κάτω του μετρίου ηγετικές και διοικητικές της ικανότητες.
Με βάση αυτό το προφίλ που της έφτιαξαν, ένα προφίλ που τη μόνη φορά που δοκιμάστηκε σε επίπεδο διακυβέρνησης έφερε απέναντί της ολόκληρο τον κόσμο της Παιδείας (ο «νόμος Διαμαντοπούλου» ακόμα προκαλεί οργή), θέλουν να τη σπρώξουν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Ενός ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ που θα μοιάζει με το δημιούργημα του Μακρόν. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ΝΔ θα έχει όλη την άνεση να μετακινήσει τη ρητορική της προς τα δεξιά, προς το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», ώστε να επανενσωματώσει την Ακροδεξιά. Σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής, άλλωστε, όλα τα αστικά κόμματα εξουσίας ταυτίζονται. Η περίοδος των Μνημονίων λειτούργησε σαν ένα μεγάλο μπλέντερ που έφτιαξε ένα αηδιαστικό σμούθι από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ΛΑΟΣ.
Αυτός είναι ο σχεδιασμός. Το αν θα τους βγει είναι άλλη υπόθεση. Μπορεί οι υποστηρικτές της Διαμαντοπούλου να ρίξουν χρήμα στην προπαγάνδα, όμως το χρήμα… δεν φέρνει (πάντοτε) την ευτυχία. Παίζουν και οι άλλοι. Εν αναμονή, λοιπόν…
