Πέρασε ολόκληρη η προεκλογική περίοδος των ευρωεκλογών, πέρασε και η μισή προεκλογική περίοδος των εθνικών εκλογών και ξαφνικά ο Τσίπρας «θυμήθηκε» να την πέσει στον Καραμανλή. Τον άνθρωπο που όλ' αυτά τα χρόνια βρισκόταν στο απυρόβλητο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ από καραμανλικούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (από Παπαγγελόπουλο μέχρι Παπακώστα) ακούγονταν ύμνοι για τον «Βούδα της Ραφήνας». Τι ότι βρισκόταν στο απυρόβλητο δεν το λέμε μόνο εμείς, ούτε μόνο οι πασόκοι (ήταν ένα από τα αγαπημένα τους θέματα), το λένε ακόμα και επιφανείς συριζαίοι. Ο Φίλης, για παράδειγμα, μίλησε για «αυταπάτες» που υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον Καραμανλή, χωρίς να δώσει παραπέρα εξηγήσεις. Είναι φανερό, όμως, ότι αναφερόταν κυρίως στον Τσίπρα.
Στον Τσίπρα που ξαφνικά άρχισε να ειρωνεύεται τον Καραμανλή («μίλησε 16 λεπτά άρα 1,5 λεπτό περίπου για κάθε χρόνο σιωπής»), τον κατηγόρησε ότι «ήταν ο πρωθυπουργός που άφησε ανοιχτή την πόρτα για το μνημόνιο και επέλεξε να φύγει», τον αποκάλεσε έμμεσα δειλό («παρέδωσε 24 δισ. έλλειμμα και έφυγε χωρίς να δώσει τη μάχη») και μετά διοχέτευσε στον Βαξεβάνη την επιστολή Καραμανλή προς Μπους το 2005 για το «Μακεδονία-Σκόπια».
Προτού δούμε αυτή την επιστολή (και τις άλλες που διοχετεύθηκαν στη συνέχεια), πρέπει ν' απαντήσουμε στο ερώτημα: τσίμπησε κάποια μύγα τον Τσίπρα και αποφάσισε να την πέσει τώρα στον Καραμανλή;
Υπάρχει καταρχάς ένας προφανής ψηφοθηρικός λόγος: θέλει να τραβήξει ψηφοφόρους από το ΚΙΝΑΛ ή να εμποδίσει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψουν στο ΚΙΝΑΛ. Μια από τις βασικές κατηγορίες των πασόκων ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι τα έχει κάνει πλακάκια με τον Καραμανλή, δεν τον χτυπάει για τις ευθύνες του την περίοδο 2004-2009, αλλά χτυπάει μονόπλευρα το ΠΑΣΟΚ, που παρέλαβε από τον Καραμανλή ένα δυσθεώρητο έλλειμμα. Χτυπώντας και τον Καραμανλή, ο Τσίπρας υποτίθεται ότι μοιράζει ισότιμα την ευθύνη σε όλους τους προκατόχους του, που τα σκάτωσαν, σε αντίθεση με αυτόν που παρέλαβε μια διαλυμένη χώρα και κατάφερε να τη βγάλει από τα Μνημόνια.
Αυτό, βέβαια, ίσχυε και προηγούμενα, αλλά δεν είδαμε τον Τσίπρα να βάλλει κατά του Καραμανλή. Ούτε καν στις ευρωεκλογές που ήταν προφανές ότι βρισκόταν σε δυσχερή θέση. Κάτι μεσολάβησε, επομένως. Κάποια μηνύματα πήρε ο Τσίπρας, ειδικά μετά την πρώτη μετά από δέκα χρόνια ομιλία του Καραμανλή, που έδειξε ότι ο δάμαλος αποφάσισε να επανέλθει, μάλλον ως υποψήφιος της ΝΔ για την προεδρία της Δημοκρατίας. Μήνυμα ήταν και η στάση του Παυλόπουλου που αρνήθηκε να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα για το διορισμό προέδρου και εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Δεν υπήρχε περίπτωση ο πιστός Πάκης να έκανε οτιδήποτε χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον Καραμανλή.
Ενώ τα δημοσιεύματα βοούσαν, προεξοφλώντας ότι ο Παυλόπουλος δεν πρόκειται να υπογράψει τους διορισμούς στις κορυφαίες θέσεις του ποινικού δικαστικού μηχανισμού, η κυβέρνηση έκανε το παπί. Πέρασε και η 1η Ιούλη, έφυγαν από τις θέσεις τους πρόεδρος και εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, λόγω συνταξιοδότησης, και τότε αναγκάστηκε να μιλήσει ο Τσίπρας (στην περιβόητη συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ). Και τι είπε; «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τηρήσει στο ακέραιο τη συνταγματική νομιμότητα. Κουβεντιάσαμε παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση κινήθηκε με βάση τη συνταγματική νομιμότητα. Μου είπε ότι ως εγγυητής του δημοκρατικού πολιτεύματος και της νομιμότητας, θεωρεί πως δεν πρέπει να ανακοινωθεί η απόφαση της κυβέρνησης μια βδομάδα πριν από τις εκλογές για να μη γίνει η δικαιοσύνη αντικείμενο αντιπαράθεσης. Σέβομαι την άποψή του αν και διαφώνησα»! Αφησε να εννοηθεί ότι ο Παυλόπουλος θα υπογράψει τα προεδρικά διατάγματα μετά τις εκλογές, αλλά αυτό θα ήταν αδιανόητο. Στην έναρξη της θητείας μιας νέας κυβέρνησης να υπογράψει προεδρικά διατάγματα που συντάχθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Τι να πει, όμως, ο Τσίπρας; Να τα βάλει με τον Παυλόπουλο, τον οποίο ο ίδιος εκθείαζε και μάλιστα έθετε εκβιαστικά στον Καραμανλή το ερώτημα, αν θα ψηφίσει τον Παυλόπουλο για δεύτερη θητεία; Ο Τσίπρας κατάλαβε τώρα ότι ο Παυλόπουλος προσχώρησε πλήρως στις θέσεις της ΝΔ, ανοίγοντας το δρόμο στον Καραμανλή. Γι' αυτό αντέδρασε σαν απατημένη ερωμένη, δίνοντας τώρα στη δημοσιότητα την επιστολή Καραμανλή προς Μπους (μέσω της Documento) και τις παρόμοιου περιεχόμενου επιστολές Καραμανλή προς ευρωπαίους ηγέτες (μέσω ΕφΣυν), τις οποίες πήρε από τα επίσημα κρατικά αρχεία. Αν ήθελε να «παίξει» στο «Μακεδονικό» μ' αυτά τα όπλα και να «ταπώσει» τον Μητσοτάκη, κατηγορώντας τον για υποκρισία και διγλωσσία, θα το είχε κάνει πριν τις ευρωεκλογές, τότε που το «Μακεδονικό» βρισκόταν πολύ ψηλότερα στην προεκλογική ατζέντα απ' όσο βρίσκεται τώρα. Ετσι, η ετεροχρονισμένη ανακίνηση αυτού του ζητήματος δεν υπάρχει περίπτωση να επιφέρει ιδιαίτερα εκλογικά οφέλη στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το «Μακεδονικό» κρίθηκε, όπως λέμε. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να προστεθεί.
Ο Καραμανλής, πάντως, «τσούχτηκε». Κι έβαλε «κύκλους» του να δώσουν εξηγήσεις. Εξηγήσεις που συνοψίστηκαν στο ότι αυτή ήταν «μία επιβεβλημένη τακτική κίνηση προκειμένου η Ελλάδα να αντιστρέψει τα εις βάρος της τετελεσμένα και να κερδίσει στη συνέχεια με αγώνα και μεθοδικότητα το πλεονέκτημα, όπως και έγινε τελικά στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008». Στην ίδια γραμμή κινήθηκαν και τα στελέχη της ΝΔ, προσθέτοντας (για λαϊκή κατανάλωση) και το επιχείρημα ότι ο Καραμανλής έκανε αυτές τις προτάσεις γιατί ήξερε ότι ο Γκρούεφσκι δεν επρόκειτο να τις δεχτεί, οπότε η Μακεδονία θα γινόταν το «κακό παιδί» και η Ελλάδα το «καλό παιδί».
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Εν μέρει όμως. Ο Γκρούεφσκι «έφαγε το κεφάλι του» (σήμερα απειλείται με φυλάκιση και έχει ζητήσει άσυλο στην Ουγγαρία), ενώ από ελληνικής πλευράς ο κλήρος έλαχε στον Τσίπρα. Αυτός έπρεπε να υλοποιήσει τη στρατηγική του «καλού παιδιού» που εγκαινίασε ο Καραμανλής. Ο Μητσοτάκης αρχικά θέλησε να τον στηρίξει (ποιος ξεχνάει την αρχική απαγόρευση στους βουλευτές της ΝΔ να συμμετάσχουν στο πρώτο εθνικοφασιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης), στη συνέχεια όμως, προκειμένου να κρατήσει ενωμένη τη ΝΔ και να στριμώξει στη γωνία τα διάφορα εθνικοφασιστικά μορφώματα που καραδοκούσαν στα δεξιά της ΝΔ, άλλαξε γραμμή και έγινε διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών, έχοντας ταυτόχρονα δώσει παρασκηνιακές διαβεβαιώσεις στους ιμπεριαλιστές ότι δεν πρόκειται να φέρει το παραμικρό πρόσκομμα στην υλοποίηση της Συμφωνίας.
Αν στη θέση του Τσίπρα βρισκόταν ο Μητσοτάκης ή ο Καραμανλής θα έκαναν το ίδιο. Οποιος αμφιβάλλει γι' αυτό δεν έχει παρά να διαβάσει την επιστολή Καραμανλή στον Μπους, με το γλοιώδες γλείψιμο στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και την έκφραση προθυμίας να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους. Αναφερόμενος στην πρόταση Νίμιτς για διπλή ονομασία («Republika Makedonija-Skopje», που θα χρησιμοποιείται αμετάφραστη στον ΟΗΕ, και το συνταγματικό όνομα «Republika Makedonija», που θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται για εσωτερική χρήση εντός της FYROM), ο Καραμανλής έγραφε ότι και διαβεβαίωνε τον Μπους: . κατέληγε ο Καραμανλής.
Αν οι ΗΠΑ μπορούσαν ν' αρπάξουν από το αυτί τον Γκρούεφσκι, όπως έκαναν με τον Ζάεφ, αμφιβάλλει κανείς ότι ο Καραμανλής θα υπέγραφε, όπως έκανε ο Τσίπρας; Δυστυχώς όμως για τον Τσίπρα, τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο Καραμανλής δεν υποχρεώθηκε να υπογράψει και η ΝΔ μπορεί τώρα να επικαλείται το Βουκουρέστι (όπου δεν έβαλε κανένα βέτο, επειδή το ζήτημα δεν τέθηκε στην ημερήσια διάταξη της Συνόδου του ΝΑΤΟ, λόγω αντίδρασης μιας σειράς ιμπεριαλιστικών χωρών, για τους δικούς τους λόγους που σχετίζονταν με το γεωπολιτικό παιχνίδι στα Βαλκάνια), ενώ ο Τσίπρας βρέθηκε ξαφνικά με μια «καυτή πατάτα» στα χέρια, που δεν την υπολόγιζε όταν σχημάτιζε την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τώρα, βρέθηκε στην ανάγκη να επιτίθεται και στον Καραμανλή, πράγμα που δεν έκανε τα πέντε προηγούμενα χρόνια (αντίθετα, μόνο καλά λόγια είχε να λέει για τον… πολιτικό πολιτισμό και τη… δημοκρατικότητα του Καραμανλή, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη ότι έχει γίνει όμηρος του Σαμαρά και της ακροδεξιάς ομάδας της ΝΔ), πράγμα που δεν έκανε ούτε στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών, με αποτέλεσμα να τον παίρνουν στο ψιλό οι αρθρογράφοι που «εκλαϊκεύουν» τη γραμμή της ΝΔ και οι πασόκοι.
Είναι κι αυτό ένα δείγμα του πανικού που έχει καταλάβει τους συριζαίους, καθώς βλέπουν πως όχι μόνο δε γυρίζει το ματσάκι, αλλά αντίθετα κινδυνεύουν να φάνε και άλλα γκολ. Γι' αυτό και η τακτική τους δεν είναι τακτική τακτικού στρατού, ούτε καν αντάρτικου με πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, αλλά τακτική μπουλουκιού που ρίχνει ντουφεκιές από δω κι από κει, προσπαθώντας να κάνει θόρυβο. Περιττεύει να πούμε ότι ένα τέτοιο μπουλούκι είναι καταδικασμένο να συντριβεί. Οι Τσιπραίοι δεν μπορούν ν' αντιμετωπίσουν το βασικό πρόβλημα. Οτι ένας κόσμος τους έχει σιχαθεί και μετά τη μεγάλη ήττα των ευρωεκλογών, σ' αυτόν τον κόσμο προστέθηκαιν και άλλοι.
Τελευταία Νέα :
- Το fund Inspired φιμώνει τους εκπαιδευτικούς
- CoviD: Καμιά βελτίωση
- Μια ξεχωριστή… αριστερή αγιογραφία του καπιταλιστή Βαρδή Βαρδινογιάννη
- Mε μια «χαψιά»: Δέκα νεκροί και πολλοί τραυματίες σιωναζιστές!
- Kάτω τα χέρια από τον γέροντα ηγούμενο!
- 60 χρόνια Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων: Χλίδα, ΜΑΤ και τρομοκρατία