«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ.
Μια παράταξη, μια πολιτική ομάδα επιδιώκει να αναγκάσει την άλλη πολιτική ομάδα να απαρνηθεί τις ιδέες της, να παραδοθεί μπροστά στον κίνδυνο, να αποκηρύξει τις πεποιθήσεις της… Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
54 χρόνια μετά, τα λόγια αυτά του Νίκου Μπελογιάννη στο έκτακτο στρατοδικείο που δίκαζε αυτόν και τους συντρόφους του αποκτούν μια ξεχωριστή επικαιρότητα. Γιατί έχουμε και σήμερα πολιτικές δίκες, δίκες πολιτικών αντιπάλων, έχουμε και σήμερα αγωνιστές που σηκώνουν περήφανα το βάρος της πολιτικής ευθύνης της στράτευσής τους, αρνούμενοι να κάνουν βήμα πίσω. Μπορεί να μην αντιμετωπίζουν το απόσπασμα, όπως ο Μπελογιάννης, αντιμετωπίζουν όμως τα ισόβια σε απομόνωση. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο, σε καιρούς «αντιηρωικούς», που το εργατικό και λαϊκό κίνημα στενάζει κάτω από το βάρος μιας μεγάλης ήττας.
Κάποιοι έχουν θεωρήσει αυτές τις συγκρίσεις ιεροσυλία. Οταν, όμως, μιλάμε για επαναστατικό ηρωισμό, οφείλουμε να διακρίνουμε τις αναλογίες και να ανακαλύπτουμε το κοινό νήμα που συνδέει εποχές και προσωπικότητες.
