Ως «εφιαλτική» παρουσιάζει η ΟΙΕΛΕ την εικόνα της ιδιωτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Η ΟΙΕΛΕ κατέγραψε τις βασικές παρανομίες στα ιδιωτικά σχολεία της Αττικής, συλλέγοντας στοιχεία από τις αντίστοιχες Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.
Προφανώς, οι παρανομίες είναι πολλές και διάφορες, αλλά οι Διευθύνσεις δεν καταγράφουν την πλήρη εικόνα, αφού σε αυτές δεν φθάνουν πολλές φορές οι καταγγελίες των εκπαιδευτικών διά τον φόβον των Ιουδαίων. Παρόλ’ αυτά, ακόμα και αυτά τα στοιχεία που παραθέτει η ΟΙΕΛΕ είναι αποκαλυπτικά και «βγάζουν μάτι» για την ασυλία που χαίρουν οι σχολάρχες από τους διοικητικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς της εκπαίδευσης.
Οι συριζαίοι έκαναν έναν νόμο «για τα μάτια», για να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους στην ιδιωτική εκπαίδευση και την προσκείμενη σ’ αυτούς συνδικαλιστική «τους» γραφειοκρατία, όμως δεν ασκούν καμιά πίεση στις Διευθύνσεις να ελέγξουν την εφαρμογή του νόμου, κάνοντας ουσιαστικά «πλάτες» στους σχολάρχες, καθόσον, όπως έχει ήδη καταδειχθεί, το κεφάλαιο γι’ αυτούς είναι «ιερή αγελάδα».
Από τα στοιχεία της ΟΙΕΛΕ «προκύπτει ότι μόλις το 25% των σχολείων δηλώνει τις δράσεις που διεξάγονται μετά τη λήξη του υποχρεωτικού ωρολόγιου προγράμματος. Ακόμη χειρότερα, μόλις 1 στα 10 ιδιωτικά σχολεία της Αττικής δηλώνουν τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται στις δράσεις αυτές και τηρούν το ωρολόγιο πρόγραμμα που καταθέτουν στις Διευθύνσεις. Επίσης ελάχιστα ιδιωτικά σχολεία τηρούν τις προβλέψεις του νομοθετικού πλαισίου για τη συμπλήρωση του ωραρίου των μεγαλύτερης προϋπηρεσίας εκπαιδευτικών».
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία φροντίζει να βγάζει «έξω από το κάδρο» τους βασικούς υπεύθυνους για την κατάσταση αυτή, το υπουργείο Παιδείας και την συγκυβέρνηση και ρίχνει την αποκλειστική ευθύνη στην κατώτερη ιεραρχία, τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.
Στην ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ αναφέρονται τα εξής:
«Είναι φανερό πως ο νόμος 4472/2017 (νόμος Γαβρόγλου), τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ιδιωτική εκπαίδευση, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα. Η συντριπτική πλειονότητα των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων περιφρονούν το νομοθετικό πλαίσιο επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες με την πολιτεία και αρκετές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης να έχουν περιοριστεί στο ρόλο του απλού θεατή. Από τις βαρύτατες αυτές παρανομίες που περιγράψαμε προκύπτουν ισχυρές συνέπειες τόσο για το αγαθό της εκπαίδευσης όσο και για την κοινωνία γενικότερα.
Η μη δήλωση εκπαιδευτικών στις δράσεις έχει ως αποτέλεσμα τη γιγάντωση της μαύρης εργασίας και της φοροδιαφυγής, ενώ η καταστρατήγηση του ωρολόγιου προγράμματος, ιδίως στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, συντελεί στην πλήρη φροντιστηριοποίηση των ιδιωτικών σχολείων. Τέλος, η εσκεμμένη συντήρηση προσωπικού με λίγες ώρες διοριστηρίου, ιδίως στα ιδιωτικά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, συντελεί στο σχηματισμό ενός σώματος ανίσχυρων, κακοπληρωμένων και εύκολα εκβιαζόμενων εκπαιδευτικών».
