Το κυριλέ μοντέλο ενσωμάτωσης της νεολαίας «βουλή των εφήβων» κρίθηκε φαίνεται πεπαλαιωμένο και ανεπαρκές τώρα που τα νιάτα αποκάλυψαν ένα πρόσωπο γεμάτο οργή για το σύστημα που τα καταδυναστεύει και έσπασαν με μαζικές πράξεις το μονοπώλιο της βίας από την πλευρά του αστικού κράτους, στην μετά Δεκέμβρη εποχή. Γι’ αυτό το υπουργείο Παιδείας οργάνωσε μια νέα φιέστα, που αν κριθεί «πετυχημένη» θα διοργανώνεται κάθε χρόνο από δω και μπρος. Μια φιέστα με άρωμα άμεσης δημοκρατίας.
Σε μια συνελευσιακού τύπου διαδικασία, η υπουργός Παιδείας θα ακούει τις γνώμες και τις ερωτήσεις των μαθητών, θα δίνει απαντήσεις και θα συνδιαλέγεται μαζί τους ως ίση προς ίσους. Επιλέχτηκε παραπλανητικός τίτλος, ταιριαστός με το κλίμα που θέλει να φτιάξει η πολιτική ηγεσία, που πέρυσι είδε με τρόμο τα δεκαπεντάχρονα να ζώνουν και να πετροβολούν τα αστυνομικά τμήματα, να ορμούν στο προσκήνιο μιας πολιτικής ζωής του «καναπέ» φέρνοντας τα πάνω-κάτω, να αμφισβητούν τον κόσμο που προσπαθούν να τους σερβίρουν, φωνάζοντας ότι είναι δυσώδης και ψεύτικος: «Ονειρέψου, ζήσε, δράσε, μίλα ελεύθερα», λοιπόν και τα παιδιά του 4ου Ενιαίου Λυκείου Γαλατσίου (οδηγημένα, προφανώς, από κάποιους καθηγητές τους, που αρέσκονται σε τέτοιου είδους διαδικασίες) μαντρώθηκαν στο αμφιθέατρο του υπουργείου Παιδείας, για να αποτελέσουν τον δεύτερο πόλο της φιέστας.
Ηταν 2 του Δεκέμβρη, παραμονές της νύχτας που ο συμμαθητής τους Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε δολοφονημένος σε μια γωνιά των Εξαρχείων. Η μέρα έναρξης του νέου «διαλόγου» με τους νέους δεν επιλέχθηκε τυχαία (πιθανόν όχι και το μαθητικό ακροατήριο). Το μήνυμα που ήθελε να στείλει η Αννα Διαμαντοπούλου ήταν σαφές: η διέξοδος είναι στα αλισβερίσια και στο «τσάι και συμπάθεια» με το υπουργείο, την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του συστήματος και όχι στους δρόμους. Η πολιτική ηγεσία τείνει ευήκοον ους στα προβλήματα και τις αγωνίες των νέων και έχει όλη την καλή διάθεση να δώσει λύσεις. Χαρακτηριστική και η ατζέντα του «διαλόγου»: η μαθητική ζωή, οι σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών, το δικαίωμα της συμμετοχής, τα αδιέξοδα της βίας κ.λπ.
Πέρα, όμως, απ’ αυτή τη διάσταση, η Διαμαντο-πούλου και ο διευθύνων τον «διάλογο», προσπάθησαν να βγάλουν και «λαγό», στοχοποιώντας εκπαιδευτικούς, προτρέποντας τα παιδιά να γίνουν ρουφιάνοι για τους δασκάλους τους. Δεν ήταν τυχαίες οι ερωτήσεις που τέθηκαν από πλευράς υπουργείου (π.χ. είναι καλοί οι καθηγητές σας, ο διευθυντής σας;), ενώ η Διαμαντοπούλου απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το τι της έμεινε περισσότερο απ’ αυτόν τον διάλογο, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Το πόσο σαφής είναι η αντίληψη των μαθητών για το θέμα των εκπαιδευτικών, για το πώς πρέπει να είναι ο καθηγητής και το τι περιμένουν από το δάσκαλό τους». Η υπουργός έδωσε το στίγμα της μορφής της νέας αξιολόγησης, επιχειρώντας να βάλει στο παιχνίδι και τους μαθητές. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών είναι οι καλύτερες. Ξέρουμε ότι οι φωτισμένοι δάσκαλοι στην εποχή μας, στην εποχή της υποχώρησης του συλλογικού, της απουσίας ταξικής συνείδησης και των οραμάτων για μια καλύτερη ζωή, για μια κοινωνία όπου ο δάσκαλος θα στέκει συνεργός και συνοδοιπόρος, είναι λιγοστοί. Σε καμιά περίπτωση, όμως, σ’ αυτή τη σχέση δε μπορεί να μπει διαιτητής και διαμεσολαβητής ο δυνάστης και των δυο, των μαθητών και των δασκάλων. Είναι υπόθεση του δίπολου της εκπαιδευτικής κοινότητας με την αντιπαράθεση, τη σύγκρουση όπου χρειαστεί, τον αγώνα, το διάλογο να βρει τρόπους επικοινωνίας.
Γιούλα Γκεσούλη