Πρέπει να είναι πολύ σαδιστής αυτός ο επί των Οικονομικών Κομισάριος Χοακίν Αλμούνια. Την ώρα που στην ελληνική Βουλή κορυφωνόταν η σκιαμαχία για τον κρατικό προϋπολογισμό και οι υπουργοί της κυβέρνησης Καραμανλή, με προεξάρχοντα τον Αλογοσκούφη, έδιναν τα ρέστα τους για να πείσουν πως κατέθεσαν έναν ειλικρινέστατο και όχι εικονικό προϋπολογισμό, αυτός εμφανίστηκε στις Βρυξέλλες κρατώντας ένα… μαχαίρι, το οποίο γύριζε σαδιστικά στην πληγή που έχει αποκτήσει στην πλάτη του ο Αλογοσκούφης.
Η Κομισιόν αποφάσισε να υιοθετήσει σύσταση στην οποία ζητάει από το Συμβούλιο Ecofin να αποφασίσει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πάρει τα απαιτούμενα μέτρα για να μειώσει το υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα. Σύσταση που θα συζητηθεί στη συνεδρίαση του Ecofin στις 18 Γενάρη, οπότε θα ληφθούν και οι τελικές αποφάσεις.
Υστερα από εισήγηση του Αλμούνια, η Κομισιόν αποφάσισε ότι «η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας συνέχισε να επιδεινώνεται το 2004, σε αντίθεση με τις συστάσεις που της απηύθυνε το Συμβούλιο τον Ιούλιο» και παρά το γεγονός ότι «η Ελλάδα έχει τον υψηλότερο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης στην ευρωζώνη». Σε ό,τι αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό του 2005, η Κομισιόν αναφέρεται θετικά στον στόχο που θέτει η κυβέρνηση Καραμανλή, για μείωση του ελλείμματος στο 2,8%, διαπιστώνει όμως (εδώ είναι το «ζουμί») ότι «τα μέτρα που αναγγέλθηκαν φαίνονται ανεπαρκή για να επιτευχθεί η μείωση του ονομαστικού ελλείμματος κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ, όπως συνέστησε το Συμβούλιο». Οπως εξήγησε στους δημοσιογράφους ο Αλμούνια, η Κομισιόν ανέλυσε τον προϋπολογισμό και θεωρεί ότι, παρά τη λήψη ορισμένων μέτρων, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα παραμείνει πάνω από 3%. Γι’ αυτό και ζητά από το Συμβούλιο την εφαρμογή του άρθρου 104.8 της συνθήκης. Αν συμφωνήσει το Συμβούλιο, κατέληξε ο Επίτροπος, τότε η ελληνική πλευρά θα πρέπει να λάβει πρόσθετα μέτρα.
Τί μπορεί να γίνει στο Ecofin στις 18 Γενάρη; Η απόρριψη της σύστασης της Επιτροπής πρέπει να αποκλειστεί (δεν χρειάζεται να πούμε γιατί). Μπορεί το Συμβούλιο να δηλώσει απλά ότι παίρνει υπόψη του τη σύσταση της Επιτροπής, όπως έκανε με τη Γαλλία και τη Γερμανία τον περασμένο Νοέμβρη. Τότε, ο πρώην επίτροπος Πέδρο Σόλμπες είχε ζητήσει ψηφοφορία και την έχασε. Ετσι, Γαλλία και Γερμανία συνέχισαν με το 104.8, που αφήνει στις χώρες την ευχέρεια να πάρουν όποια μέτρα κρίνουν απαραίτητα για τη μείωση του ελλείμματος. Τέλος, το Ecofin μπορεί να εγκρίνει με ψηφοφορία τη σύσταση. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα μήνα η χώρα μεταβαίνει στο καθεστώς του άρθρου 104.9. Σ’ αυτή την περίπτωση η οικονομία της υπό σύσταση χώρας τίθεται υπό την αυστηρή επιτήρηση της Κομισιόν και η κυβέρνησή της είναι υποχρεωμένη να πάρει μέτρα ύστερα από εισήγηση του αρμόδιου Επιτρόπου. Δηλαδή, εν τοις πράγμασι, ο Αλογοσκούφης θα υποβιβαστεί σε υφυπουργό και υπουργός θα αναλάβει ο… Αλμούνια.
Ο Αλογοσκούφης δεν έδωσε καμιά σαφή απάντηση στις ερωτήσεις των οικονομικών συντακτών. Οι απαντήσεις του ήταν… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ομως, ο Αλμούνια υπήρξε σαφέστατος, όταν απάντησε με ερώτημα σε δημοσιογραφικό ερώτημα: «Ποιος σας είπε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει το 104.9;». Εδώ είναι όλα τα λεφτά. Αν όντως η ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε το 104.9, τότε ο Αλμούνια δεν θα πέταγε αυτή τη μπηχτή. Κι αν την πέταγε, θα υπήρχε τουλάχιστον μια χλιαρή διάψευση από πλευράς ελληνικού υπουργείου Οικονομίας (η οποία δεν υπήρξε). Αυτά σημαίνουν ότι μεταξύ Αλογοσκούφη και Αλμούνια έχει υπάρξει, αν όχι συμφωνία, τουλάχιστον κάποια συζήτηση, κάποια διερεύνηση προθέσεων, πράγμα συνηθισμένο στα παζαρέματα ανάμεσα στην Κομισιόν και τις κυβερνήσεις.
Και γιατί να θέλει το αυστηρό καθεστώς επιτήρησης η κυβέρνηση Καραμανλή; Απλούστατα, για να προσπαθήσει προπαγανδιστικά να ξεφορτωθεί από πάνω της την ευθύνη για τα νέα (πρόσθετα) αντιλαϊκά μέτρα. Την ευθύνη θα αναλάβει η Κομισιόν και το φταίξιμο θα επιχειρηθεί να φορτωθεί στις πλάτες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με τη γνωστή επιχειρηματολογία. Περιττεύει, βέβαια, να πούμε πως για τον ελληνικό λαό εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα και όχι ποιος φταίει ή ποιος παίρνει την ευθύνη. Το αποτέλεσμα δείχνει δυο κυβερνήσεις αντιλαϊκές, με την ίδια ακριβώς οικονομική και κοινωνική πολιτική. Μια πολιτική στην υπηρεσία του κεφάλαιου, που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Οσο για την ΕΕ, δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν άλλοθι της κυβέρνησης. Αλλωστε, τα ίδια συμφέροντα υπερασπίζονται.