Υπέστησαν εξευτελισμό και κακοποίηση, αναζήτησαν το δίκιο τους μέσω της Δικαιοσύνης και εισέπραξαν από 39 μήνες φυλακή ο καθένας! Η περιπέτεια δυο ταξιτζήδων, του Νίκου Μπερερή και του Τάσου Καράπα είναι άκρως διδακτική για τον τρόπο που λειτουργούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τη μεταχείριση που επιφυλάσσουν σε ανύποπτους πολίτες.
Στις 20 Αυγούστου του 2002, το βράδυ, οι δυο ταξιτζήδες είχαν πάει κούρσα από τον Πειραιά στο Λαύριο μια πενταμελή οικογένεια Γάλλων. Επιστρέφοντας σταμάτησαν σ’ ένα πάρκινγκ στα Λεγραινά και έπιασαν το κουβεντολόι. Ξαφνικά, έπεσε πάνω τους μια ομάδα ασφαλιτών του Λιμενικού (όπως έμαθαν αργότερα, γιατί ταυτότητες δεν τους έδειξαν) και χτυπώντας και βρίζοντάς τους τους ζητούσαν να τους δείξουν πού θα αποβιβαστούν οι λαθρομετανάστες! Μετά τις… περιποιήσεις και αφού λαθρομετανάστες δεν φάνηκαν πουθενά, τους φόρεσαν χειροπέδες και τους μετέφεραν στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Πειραιά, απ’ όπου αφέθηκαν ελεύθεροι στις 10 το άλλο πρωί, χωρίς να τους απαγγελθεί καμιά κατηγορία. Ούτε η προσαγωγή, ούτε η κράτησή τους καταγράφηκε στο βιβλίο συμβάντων. Η περιπέτεια των δυο ταξιτζήδων για την Ασφάλεια του Λιμενικού δεν υπήρξε!
Το απόγευμα της 21ης Αυγούστου οι δυο παθόντες πήγαν στον εισαγγελέα Αθήνας και του ανέφεραν το περιστατικό. Αυτός τους παρέπεμψε στον εισαγγελέα του Ναυτοδικείου στον οποίο κατέθεσαν μήνυση σε βάρος των λιμενικών. Ταυτόχρονα, δημοσίευσαν την υπόθεση στον Τύπο, με συνέντευξη που έδωσαν στο «Εθνος», το οποίο την επομένη (22.8.2002) δημοσίευσε αναλυτικό ρεπορτάζ, καθώς και φωτογραφίες των δυο οδηγών με εμφανή σημάδια κακοποίησης.
Μια μέρα μετά, ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Γ. Ανωμερίτης, σε συνέντευξη Τύπου, αναφέρθηκε στο θέμα και ανακοίνωσε ότι διέταξε τη διενέργεια ΕΔΕ και ότι τιμώρησε τον ανθυποπλοίαρχο Δ. Τικόπουλο, επικεφαλής της ομάδας των ασφαλιτών του Λιμενικού, με κράτηση 10 ημερών, επειδή δεν εξέτασε τους ισχυρισμούς των δυο οδηγών και δεν ειδοποίησε την υπηρεσία του, ώστε να αποκαλυφθεί η πιθανή διακίνηση λαθρομεταναστών (αποστολή των λιμενικών δεν ήταν η ανεύρεση λαθρομεταναστών, αλλά ο έλεγχος διακίνησης ναρκωτικών ενόψει ενός ρέιβ πάρτι που θα γινόταν σε κάποιο νησί).
Στις 16 Μάρτη του 2004, το Ναυτοδικείο, με ψήφους 2-1, αθώωσε τους λιμενικούς λόγω αμφιβολιών. Αυτοί, όμως, με δικηγόρο τον νυν βουλευτή της ΝΔ Πέτρο Μαντούβαλο, είχαν φροντίσει να κάνουν την καθιερωμένη σ’ αυτές τις περιπτώσεις κίνηση αντιπερισπασμού, καταθέτοντας μήνυση κατά των δύο ταξιτζήδων για ψευδή καταμήνυση και ψευδορκία και κατά της δημοσιογράφου του «Εθνους» Πόπης Χριστοδουλίδου για συκοφαντική δυσφήμηση διά του Τύπου. Η μήνυση εκδικάστηκε από το Ε’ Τριμελές Πλημμελιοδικείο της Αθήνας στις 8 Δεκέμβρη. Παρά την πρόταση του εισαγγελέα να αθωωθούν όλοι οι κατηγορούμενοι, επειδή από τα στοιχεία (υπήρχε και ιατροδικαστική έκθεση) φαίνεται ότι οι δυο οδηγοί χτυπήθηκαν από τους λιμενικούς, το δικαστήριο αθώωσε την δημοσιογράφο και καταδίκασε τους δυο παθόντες σε ποινή φυλάκισης 39 μηνών τον καθένα. Αυτοί άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την εκδίκασή της.
Τί συμπέρασμα βγάζει ένας πολίτης όταν πληροφορείται τέτοια περιστατικά; Εκείνο το παλιό «ου μπλέξεις». Η Δικαιοσύνη φροντίζει να διαμηνύσει στους πολίτες ότι υπάρχει ενότητα μεταξύ των μηχανισμών καταστολής. Σε εξευτέλισαν; Εφαγες ξύλο; Σε έσυραν νυχτιάτικα σιδηροδέσμιο και σε έκλεισαν αναίτια σε κάποιο κρατητήριο; Ο,τι και να σου έκαναν, οφείλεις να το καταπιείς. Να σκύψεις το κεφάλι και να μην το πεις ούτε του παπά. Ετσι και σηκώσεις το κεφάλι και προχωρήσεις σε καταγγελίες, το πιο πιθανό είναι να βρεθείς μπλεγμένος ακόμα χειρότερα. Αυτό το μήνυμα θέλουν να περάσουν. Ομως, ενέργειες σαν κι αυτές των δυο ταξιτζήδων, που δεν έσκυψαν το κεφάλι και δεν κατάπιαν τη ντροπή, είναι που καταξιώνουν τον τίτλο του πολίτη της αστικής δημοκρατίας, ο οποίος διεκδικεί τα δικαιώματά του. Αν είχαν και συλλογική στήριξη, τότε και το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Εστω και έτσι, όμως, έστω και με προσωπικό κόστος, ο πολίτης οφείλει να αγωνίζεται ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία. Αλλιώς, μετατρέπεται σε άβουλο υπήκοο.