Η στιγμή χαρακτηρίστηκε ιστορική από το γαλλικό Τύπο. Εμείς θα πούμε ότι ήταν συγκινητική. Εξω από την Εθνική Οπερα του Παρισιού, στην ιστορική πλατεία της Βαστίλλης, οι χορωδοί και οι μουσικοί της όπερας, που απεργούν ενάντια στο αντισφαλιστικό νομοσχέδιο του Μακρόν, στάθηκαν στα σκαλιά και τραγούδησαν πρώτα τη «Μασσαλιώτιδα» και μετά το «Τραγούδι των Παρτιζάνων», οι στίχοι του οποίου πάνε κάπως έτσι: «Γεια σας παρτιζάνοι/ εργάτες και αγρότες/ η σειρήνα σήμανε!/ Απόψε ο εχθρός θα μάθει/ το τίμημα του αίματος και των δακρύων!/ Σηκωθείτε από τα ορυχεία/ κατεβείτε από τους λόφους/ σύντροφοι!/ Πάρτε από τις θυμωνιές/ τα όπλα, τα πυρομαχικά,/ και τις χειροβομβίδες» κτλ.
Φυσικά, αποθεώθηκαν από το πλήθος των απεργών που ήταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία. Δεν ήταν οι πρωταγωνιστές με τα λαμπρά ονόματα και τις παχυλές αμοιβές που γυρίζουν τον κόσμο τραγουδώντας από σκηνή σε σκηνή. Ηταν οι εργάτες του θεάτρου, αυτοί που δε βλέπουν τα ονόματά τους στις μαρκίζες, αλλά που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να σταθεί κανένα λυρικό θέατρο. Με χαμηλές αμοιβές, υπηρετούν με αξιοπρέπεια την τέχνη τους και περιμένουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια όταν αποσυρθούν. Γι' αυτό και ενώθηκαν με τους εργάτες όλων των άλλων κλάδων, προσφέροντάς τους αυτά τα λίγα λεπτά πραγματικά υψηλής τέχνης. Γιατί πραγματικά υψηλή γίνεται η τέχνη μόνο όταν ενώνεται με τις αγωνίες και τους αγώνες των εργατών και των άλλων καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.