Με το ξεκίνημα της αγωνιστικής δράσης, ολοένα και αυξάνονται οι φωνές για να ανοίξουν τα γήπεδα και να υπάρχουν θεατές στους αγώνες. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στα αθλητικά στέκια, το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν την παρουσία θεατών στις εξέδρες είναι: «δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς φιλάθλους». Επιμέρους επιχείρημα είναι ότι θα πρέπει να οριστεί ένα ποσοστό 30-40% της χωρητικότητας του γηπέδου για τα ανοιχτά γήπεδα και 15-20% για τους αγώνες στα κλειστά γυμναστήρια, προκειμένου να τηρούνται οι αποστάσεις ασφάλειας για να μην μεταδοθεί ο ιός. Ταυτόχρονα, ορισμένοι προσπαθούν να ενισχύσουν την άποψή τους για «ανοιχτά γήπεδα», σχολιάζοντας την απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την παρουσία θεατών σε συναυλίες και σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ την απαγορεύει στα νυχτερινά κέντρα και στα γήπεδα, με ειρωνικές σοφιστείες του τύπου «στο γήπεδο κολλάει, στο Ηρώδειο δεν κολλάει».
Με μια πρώτη ματιά τα επιχειρήματα των υποστηρικτών των «ανοιχτών γηπέδων» φαντάζουν λογικά, όμως αν δούμε πιο αναλυτικά τα δεδομένα θα καταλάβουμε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ας ξεκινήσουμε από τη σοφιστεία «στο γήπεδο κολλάει, στο Ηρώδειο δεν κολλάει». Θεωρώντας ότι οι αναγνώστες της στήλης διαθέτουν στοιχειώδη λογική και κριτική σκέψη, δε χρειάζεται να καταναλώσουμε φαιά ουσία για να πείσουμε ότι είναι διαφορετικό το επίπεδο επικινδυνότητας για τη μετάδοση του κοροναϊού στην περίπτωση μιας θεατρικής παράστασης, όπου οι θεατές κάθονται σε συγκεκριμένη θέση την οποία δεν αλλάζουν στη διάρκεια της παράστασης, και της παρουσίας οπαδών στην εξέδρα του γηπέδου, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι στην περίπτωση που η ομάδα τους βάλει γκολ, οι οπαδοί θα φύγουν από τη θέση τους και θα τρέξουν να αγκαλιαστούν για να πανηγυρίσουν την επιτυχία της ομάδας, αδιαφορώντας για την τήρηση των μέτρων προστασίας.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση σύγκρισης της επικινδυνότητας ανάμεσα σε μια μουσική σκηνή, στην οποία οι θαμώνες ακούνε τη μουσική καθιστοί, σε σχέση με μια συναυλία στην οποία η πλειοψηφία των θεατών θα είναι όρθιοι και θα τραγουδούν ο ένας δίπλα στον άλλο, μη τηρώντας τα μέτρα προστασίας. Οσοι προσπαθούν να συγκρίνουν το βαθμό επικινδυνότητας σε διαφορετικές δραστηριότητες μόνο με τον αριθμό των θεατών, παραβλέποντας άλλες σημαντικές παραμέτρους, μας θυμίζουν το γνωστό λογοπαίγνιο: ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι.
Εννοείται πως όταν αντιμετωπίζεις μια τέτοια πανδημία, δεν κάνεις τόσο λεπτομερειακούς διαχωρισμούς ανάμεσα σε διάφορους χώρους υψηλής συνάθροισης ανθρώπων. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει και το Ηρώδειο (μετά από παλινωδίες). Ομως, το σλόγκαν «στο γήπεδο κολλάει, στο Ηρώδειο δεν κολλάει», που έντεχνα καλλιεργήθηκε από τους «ανιδιοτελείς εργάτες του ελληνικού αθλητισμού», δε στεκόταν ούτε όταν το κάθε Ηρώδειο ήταν ανοιχτό.
Εξίσου σαθρό είναι και το επιχείρημα να οριστεί ένας αριθμός θεατών που θα μπορούν να δουν τον αγώνα, με βάση τη χωρητικότητα των γηπέδων και την κατηγορία ανοιχτά-κλειστά. Αν φύγουμε από τη «θεωρία» και αναλύσουμε τα δεδομένα στην πράξη, θα δούμε ότι επί της ουσίας αυτό που ζητούν οι διοικήσεις των ομάδων είναι να παίζουν με τους θεατές που είχαν στην προ κοροναϊού εποχή. Ενα παράδειγμα θα βάλει τα πράγματα στην πραγματική τους βάση. Η χωρητικότητα του ΟΑΚΑ είναι 60.000 θεατές, συνεπώς αν έδινε η κυβέρνηση έγκριση για το προτεινόμενο ποσοστό 30-40%, θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους αγώνες της ΑΕΚ ή του Παναθηναϊκού 18.000-24.000 θεατές. Αν βρούμε τα εισιτήρια που έκοψαν οι ομάδες την περσινή σεζόν, θα δούμε ότι ο μέσος όρος ήταν για τους κιτρινόμαυρους περίπου 10.000 και για τους πράσινους περίπου 7.000 θεατές. Αυτό αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την προσπάθεια των ομάδων να επαναφέρουν τα προ κοροναϊού δεδομένα στην εξέδρα (μόνο για τους ερυθρόλευκους ο μέσος όρος των 20.000 θεατών, που είχαν την περσινή περίοδο, ξεπερνά το ποσοστό που προτείνεται, ενώ ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στο όριο).
Τα ίδια ισχύουν αναλογικά και για τα αθλήματα που διεξάγονται σε κλειστά γυμναστήρια, με το μέσο όρο θεατών που παρακολουθούσαν τους αγώνες των ομάδων να είναι πιο κάτω από τον αριθμό των θεατών που θα επιτρέπεται να τους παρακολουθήσουν με το ποσοστό του 15-20% που ζητούν οι ομάδες για τα κλειστά γυμναστήρια.
Αφήσαμε να σχολιάσουμε τελευταίο το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι πρέπει να «ανοίξει» ο αθλητισμός και να επιτραπούν θεατές στις εξέδρες. «Δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς φιλάθλους» μας λένε και δείχνουν να έχουν ένα ατράνταχτο επιχείρημα. Ας τους ρωτήσουμε λοιπόν. Υπάρχει αθλητισμός χωρίς υγιείς παίχτες, προπονητές, θεατές; Ποιο είναι σημαντικότερο, να προστατεύσουμε την υγεία μας ή να παίξουμε / παρακολουθήσουμε μια αθλητική αναμέτρηση;
Τα ερωτήματα μοιάζουν ρητορικά, αφού η απάντηση είναι προφανής. Η υγεία όσων εμπλέκονται στις αθλητικές δραστηριότητες, από τους παίχτες μέχρι τους φιλάθλους, πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα και κατά συνέπεια οτιδήποτε τη θέτει υπό αμφισβήτηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Οσοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό και έχουμε περάσει ώρες και ώρες στα γήπεδα γνωρίζουμε την άθλια κατάσταση στη συντριπτική πλειοψηφία των αθλητικών εγκαταστάσεων στη χώρα μας και την αδυναμία να τηρηθούν οι στοιχειώδεις κανόνες προστασίας από την Covid-19 ή κάποια άλλη μεταδοτική ασθένεια. Γνωρίζουμε τα σπασμένα υδραυλικά και τη βρώμα στα αποδυτήρια, την έλλειψη ζεστού νερού (είτε γιατί είναι χαλασμένοι οι θερμοσίφωνες είτε γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για πετρέλαιο), τις παγίδες στις εξέδρες από τα χαλασμένα καθίσματα και τα σπασμένα τσιμέντα, την έλλειψη εξόδων διαφυγής στην περίπτωση ατυχήματος κτλ.
Δυστυχώς, αυτήν την πραγματικότητα την έχουν συνηθίσει και αποδεχτεί όσοι συμμετέχουν στις δραστηριότητες των ομάδων τους και οι φίλαθλοι που πηγαίνουν να παρακολουθήσουν τους αγώνες και αντί να απαιτήσουν να σταματήσει κάθε αθλητική δραστηριότητα μέχρι να διορθωθεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση, ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που ο κοροναϊός εξαπλώνεται ραγδαία, πιέζουν την κυβέρνηση να μην αναστείλει τις αθλητικές δραστηριότητες και να επιτρέψει την παρουσία φιλάθλων στους αγώνες.
Παραθέτουμε το σχόλιο του έμπειρου γκαρντ του Εθνικού Πειραιά, Φώτη Βασιλόπουλου, στο λογαριασμό του στο Facebook, για την αναστολή της λειτουργίας του κλειστού γυμναστηρίου «Π. Σαλπέας». Το γήπεδο έκλεισε δυο μέρες (από 22-24/9) μετά από ύποπτο κρούσμα κοροναϊού στην ομάδα του Φοίνικα Πειραιά, προκειμένου να γίνει απολύμανση, με σκοπό να μην μεταδοθεί ο ιός στους εργαζόμενους και τους παίχτες των άλλων ομάδων που προπονούνται σε αυτό:
«Εκλεισε λόγω Κόβιντ. Οτι έχει δύο καλάθια που δεν τέμνονται ούτε με ευθυγράμμιση δύο μηχανικών, ότι η μια μπασκέτα είναι 1,95 μ και η άλλη 3,20. Οτι δεν έχει αποδυτήρια, νερά και κατά τα άλλα είναι το μοναδικό κλειστό του Πειραιά. Ο Κόβιντ τους πείραξε, ε ρε τρέλα».
Εμμέσως πλην σαφώς, ο παίχτης του Εθνικού διαφωνεί με το προσωρινό κλείσιμο του «Π. Σαλπέας» και ενώνει τη φωνή του με όσους ζητούν να συνεχιστούν οι προπονήσεις και να γίνουν κανονικά τα πρωταθλήματα με την παρουσία θεατών, «τηρώντας τα μέτρα ασφάλειας και τις αποστάσεις ανάμεσα στους θεατές». Τελικά, δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε.
Οφείλουμε να το πούμε, αν και γνωρίζουμε ότι θα είμαστε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξουμε ρότα και να διασφαλίσουμε την υγεία όσων εμπλέκονται στις αθλητικές δραστηριότητες είναι να απαιτήσουμε άμεσα την αναστολή κάθε ερασιτεχνικής αθλητικής δραστηριότητας, όσο διαρκεί η πανδημία του κοροναϊού. Ταυτόχρονα, θα είναι και το πρώτο βήμα στην αναγκαιότητα να αλλάξουμε την άθλια κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά στις αθλητικές εγκαταστάσεις.
Κος Πάπιας