πού είσαι, της ανατροπής γενιά;
Ολο κρούει κώδωνες κινδύνου ο ΟΗΕ (oh yeah), τη μια για το κλίμα, την άλλη για τη βία και τις συρράξεις, την πείνα, την εκμετάλλευση. Εντάξει, εκ γενετής κωδωνοκρούστης ήταν και τίποτε περισσότερο, αλλά πάντα ξεχνάει να κατονομάσει τους φταίχτες…
Δύνανται σύντροφοι τινές ασχολούμενοι με τη στιχουργική ή με τα ναρκωτικά, να μας διαφωτίσουν για την περίπτωση Λευτέρη Παπαδόπουλου; Πίνει κάτι; Είχε γράψει «άμα δείτε το φεγγάρι / να του πείτε να μη βγει» και δεν βρέθηκε ένας να του πει «και πού να το δούμε ρε μεγάλε αν δεν βγει… για να του πούμε να μη βγει;». Ελα moon εις τον τόπο σου!
και ραβασάκια σου διαρκώς φτάνουν στον λογιστή μου.
Να μη μας βρούνε αγκαλιά, ξύπνα, πρέπει να φύγεις
έντεκα εκατομμύρια το λένε εν ολίγοις…
Το ζήτημα του σεξουαλικότερου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, καθώς προέχουν οι εκλογές για την ουτοπική εαυτοδιοίκηση. Επί των οποίων εργάζονται συστηματικά τον τελευταίο καιρό η Κοκκινοσκουφίτσα και η λαϊκή μούσα. Με την πρώτη να γράφει (εντάξει, δεν είναι και Μεγαλοοικονόμου, αλλά προσπαθεί φιλότιμα):
σαν φύγουνε οι εκλογές και κατακάτσει η πίκρα
βρες μια δουλειά ως τετράωρη, delivery ή λάντζα
και μέτρα πόντους που 'φυγαν απ' το καλσόν το lycra.
Κάποιοι κακοήθεις ισχυρίζονται ότι πρόκειται περίπου για λογοκλοπή και ότι την ιδέα για το παραπάνω τετράστιχο έδωσε στην Κοκκινοσκουφίτσα αντίστοιχο της λαϊκής (like kiss) μούσας:
Αχ Κατερίνα μου, εκεί δεν θα είσαι αιώνια.
Μερίμνησε για το αύριο, κοίτα να τη βολέψεις
θέση σαν καθαρίστρια να μη ξαναγυρέψεις.
Και κάποια ακραία στοιχεία (του κοινού ποινικού δικαίου βεβαίως βεβαίως), το πάνε ακόμα μακρύτερα και με όχημα τον παραδοσιακό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο (πάντα) μετέρχονται γλώσσα που δεν ταιριάζει στον πωλητικό πολιτισμό της κοιτίδας της δημοκρατίας:
απ' έξω είστε ευειδείς κι από μέσα γουρούνες.
Στα λύματα της αστικής πολιτικής κυλιέστε
γεμίζετε τα κύπελλα, λέτε σε όλους «πιέστε».
Oχι, δεν θα ασχοληθούμε με βρωμόλογα που ανταλλάσσονται ένθεν κακείθεν, δεν θα υπεισέλθουμε στις κόντρες Καμμένου και Κοτζιά.
«Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει να 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Oποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή, η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη» (Νίκος Μπελογιάννης).
κι όλων παρουσιάζονται τα νούμερα up! Really.
Πλην του πτωχού του ΣυΡιζΑ που 'χει την αγωνία
να βγάλει έστω και σύμβουλο και στη Μακεδονία.
Ομως τι είναι, σύντροφοι, μπροστά στα κάλλη ο πόνος;
«Εγώ γυμνός ξεκίνησα, εγώ πηγαίνω μόνος»
ο σεξουαλικότερος μονίμως τραγουδάει
Και καθώς διανύουμε τις σαρανταοκτώ ημέρες της σαρακοστής, κλείνουμε με μια εκ των ων ουκ άνευ παρέμβαση που έπρεπε ήδη να είχαν κάνει οι σύντροφοι του θρησκευτικού ρεπορτάζ:
κι εν μέσω μπρικ και χταποδιού, κάτι θα του γυρέψεις;
Μη χαλαρώνεις, μη μασάς, βάλ' του λιγάκι χέρι
είν' άθεος, κομμουνιστής, μπορεί να σου τη φέρει!
(τι γελάτε ρε;)
Κοκκινοσκουφίτσα
