Η συριζαϊκή προπαγάνδα, έτσι όπως την επεξεργάζονται οι ίματζ μέικερ του Μαξίμου (Βερναρδάκης και σία) έχει αυτή την περίοδο ως βασικό στοιχείο τη φιλοτέχνηση της εικόνας του κυρίαρχου Τσίπρα. Του παίχτη που δε χάνει ποτέ. Κι αφού δεν έχει χάσει ποτέ μέχρι τώρα, πώς να χάσει από το «παλτό» τον Κούλη, που δεν τολμά να εμφανιστεί σε μια τηλεοπτική αντιπαράθεση μαζί του;
Ο Τσίπρας (οι Τσιπραίοι για την ακρίβεια) έχει αποδειχτεί καλός τακτικιστής. Κι αυτό το έδειξε από παλιά, όταν κατόρθωσε να ξεφορτωθεί τον Αλαβάνο, ο οποίος τον προόριζε απλώς για «μπροστινό» του. Οσοι όμως γνωρίζουν τα εσωτερικά του τότε ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν πολύ καλά ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο για τον Τσίπρα, που εμφανιζόταν ως το καλό παιδί, να ξεφορτωθεί τον Αλαβάνο με την αυτοκρατορική συμπεριφορά που τον είχε κάνει ξένο σώμα για την πλειοψηφία των τότε συνιστωσών.
Μήπως θυμόσαστε τι ποσοστό πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα το 2009; Μόλις 4,60% (ποσοστό χαμηλότερο από το 5,04% που είχε πάρει ο Αλαβάνος το 2007). Γιατί δεν τα κατάφερε ο «άχαστος» Τσίπρας να ξεκολλήσει το κόμμα του από την τελευταία θέση του κοινοβουλευτικού χάρτη; Αντίθετα, τρία χρόνια αργότερα, το Μάη του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στο 16,78% και στις επαναληπτικές του Ιούνη του 2012 στο 26,89%.
Το αποτέλεσμα δεν οφειλόταν στις τεράστιες ικανότητες του Τσίπρα, αλλά στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού που έφεραν τα Μνημόνια. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το μήνυμα των καιρών και ο Τσίπρας έπαιξε καλά το ρόλο του (ως «φρέσκο και άφθαρτο προϊόν», όπως θα έλεγε ο Γιάννης Λούλης). Αν όμως δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ το πολύ-πολύ να είχε ξεπεράσει τον Περισσό.
Πέρα από τη συγκυρία, που είναι ο καθοριστικός παράγοντας, η περί τον Τσίπρα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε πολιτικό τυχοδιωκτισμό και αμοραλισμό χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Προσόντα που είναι απαραίτητα για να κάνεις καριέρα εξουσίας στην αστική δημοκρατία. Είναι αυτό που δεν κατάλαβαν πολλοί αριστεροί -εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ-, γι' αυτό και έχασαν τον κόσμο όταν τον Ιούλη του 2017 ο Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο.
Δικαιούμαστε να ασκούμε σε όλους αυτούς κριτική για πρακτικό οπορτουνισμό, διότι ως οργάνωση και ως εφημερίδα προειδοποιούσαμε γι' αυτή την εξέλιξη προτού ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και στη συνέχεια, όταν σχημάτισε κυβέρνηση, περιγράψαμε με ακρίβεια όλα όσα έγιναν μέχρι τον Ιούλη του 2015, που για πολλούς ήταν ένα σημείο καμπής.
Ο Τσίπρας με την παρέα του αποδείχτηκαν πράγματι ικανοί στο να εκμεταλλεύονται την εκλογική τους δύναμη και να χρησιμοποιούν ανενδοίαστα άλλους αστούς πολιτικούς ως «χρήσιμους ηλίθιους». Ο Κουβέλης τους προσέγγισε στα τέλη του 2014, έβαλε πλάτη για να πέσει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, όμως πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να δει υπουργείο. Και τι υπουργείο; Αναπληρωτής του Καμμένου αρχικά! Τον Καμμένο τον χρησιμοποίησαν, επίσης, μέχρι που τους ήταν πλέον άχρηστος. Ο Τσίπρας δε δίστασε να «θυσιάσει» τον Κοτζιά για χάρη του Καμμένου, επειδή δεν είχε φτάσει ακόμα ο χρόνος για να ξεφορτωθεί τον τελευταίο. Οταν εξασφάλισε όλους τους όρους, άφησε τον Καμμένο να φύγει, αλλά ξεπουπουλιασμένος. Τα ίδια θα υποστούν ενδεχομένως και εκείνοι που βάζουν σήμερα πλάτη για να στηρίξουν τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Κι είμαστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι το ξέρουν, αλλά το δέχονται γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Τζογάρουν, τρόπον τινά, ευχόμενοι να είναι τέτοιες οι συγκυρίες στο άμεσο μέλλον, ώστε οι Τσιπραίοι να τους χρειαστούν και να τους δώσουν κάποιο ρόλο.
Οι ιστορικές συγκυρίες αναδεικνύουν τους αστούς πολιτικούς ηγέτες. Δεν είναι αυτοί που δημιουργούν τις συγκυρίες. Αν κανείς διαβάσει σωστά την παγκόσμια Ιστορία, θα βρει άπειρες επιβεβαιώσεις αυτού του συμπεράσματος.
Π.Γ.