Ο απαγχονισμός του 25χρονου Αχμαντ, στη θύρα Ε3 του Πειραιά, πέρασε στα μουγκά. Ο αυτοπυρπολισμός του 29χρονου (όνομα δεν έχει δοθεί μέχρι τη στιγμή που κλείνουμε την ύλη μας) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Χίου δεν μπορούσε να έχει την ίδια τύχη. Εγινε μπροστά σε πολύ κόσμο.
Κι όμως, υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τα δυο περιστατικά αυτοχειρίας. Είναι η απόγνωση ανθρώπων που προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές από τον πόλεμο και βλέπουν ξαφνικά τα όνειρά τους να γίνονται συντρίμμια.
Η Ελλάδα είναι μια τεράστια φυλακή για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Για όλους αυτούς, είτε είναι αποκλεισμένοι σε κάποιο νησί, είτε «φιλοξενούνται» σε κάποιο στρατόπεδο ή στο οικοτροφείο κάποιας «δομής», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ονειρεύονταν να πάνε σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, να μπορέσουν εκεί να εργαστούν, με τη βοήθεια φίλων και συγγενών τους. Και βλέπουν αυτό το όνειρο να συντρίβεται. Η ζωή σ’ ένα γκέτο, μακριά από την κοινωνική ζωή της Ελλάδας, με μοναδική συντροφιά την παρέα με ομοεθνείς και το facebook, δεν εκλογικεύεται, δεν αντέχεται.
Οι δυο αυτοκτονίες δεν είναι τυχαία περιστατικά, με ψυχολογικό υπόβαθρο, όπως θα παρουσιαστούν. Είναι νομοτελειακό αποτέλεσμα του εγκλωβισμού των προσφύγων στην τεράστια φυλακή «Ελλάδα». Αυτοί που καταλήγουν στην αυτοκτονία υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι αυτόχειρες, είναι δολοφονημένοι.