♦ Νάτη πάλι η αγαπημένη της στήλης «Εποχή», η εφημερίδα που εκφράζει την… αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Η «Εποχή» δεν μπορεί να βρίσει και να συκοφαντήσει τους αγρότες. Δεν είναι του στιλ της. Γι' αυτές τις δουλειές υπάρχουν άλλοι. Η «Εποχή» πρέπει να πείσει εκείνο το τμήμα του στενού συριζαίικου ακροατήριου, στο οποίο απευθύνεται, πόσο σοφά και προπαντός φιλολαϊκά πολιτεύεται η κυβέρνηση. Η «Εποχή», αφού βάφτισε το αγροτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα «κορύφωση» (οι αγρότες, πάντως, δεν το ονόμασαν έτσι), αναρωτιέται αν τελικά θα επικρατήσουν οι… σώφρονες του αγροτικού κινήματος ή «οι δυναμικές ομάδες» που «μοιάζουν να βρίσκονται εκτός ελέγχου του οργανωμένου αγροτικού κινήματος»! Και κατέφυγε σε… συμμάχους η καλή εφημερίδα. Στο πρωτοσέλιδό της εξαίρει τη στάση του Δένδια που «διαχώρισε τη θέση της (ΝΔ) λέγοντας “ούτε ενθαρρύνουμε ούτε αποδεχόμαστε την οποιαδήποτε άσκηση βίας''» και διατύπωσε «έκκληση σε όλους να υπάρξει αυτοσυγκράτηση». Εξαίρει και τη Φώφη, η οποία από το βήμα της Βουλής είπε στους αγρότες: «Ανοίξτε τους δρόμους, πείτε όχι στη βία και το διχασμό. Μην επιτρέψετε σε ελάχιστους θερμοκέφαλους να θαμπώσουν τους αγώνες σας». Και βέβαια, δεν παραλείπει να εξάρει τον Θεοδωράκη που σχολίασε ότι «η σύγκρουση κυβέρνησης-αγροτών δεν πρέπει να φτάσει στα άκρα» και πρόσθεσε ότι «οι αγρότες πρέπει να προσέλθουν σε διάλογο με σαφείς, υλοποιήσιμες προτάσεις. Ας κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω». Αφού βρήκε πολύτιμους συμμάχους στον Δένδια, τη Φώφη και τον Θεοδωράκη, η «Εποχή» σημείωσε ότι και «η κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένη να κάνει βήματα που θα διευκολύνουν την έναρξη της συζήτησης»! Αρα ποιος φταίει; Οι «εκτός ελέγχου» και οι «αδιάλλακτοι» αγρότες. Πώς να μην κατακτήσει η «Εποχή», επαξίως, τον τίτλο της κιτρινοφυλλάδας;
♦ Με Μνημόνιο ή χωρίς, φωτιά στον αστικό τρόπος ζωής – Α
Φαίνεται μιας κάποιας ηλικίας το σύνθημα στη σκάλα της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Πανεπιστημίου, αλλά δεν μπορεί να είναι και τόσο παλιό. Ούτε έξι χρόνια δεν έχουν περάσει από την υπογραφή του πρώτου Μνημόνιου. Είμαστε σίγουροι πως ο συνθηματογράφος θεωρεί πως έγραψε κάτι πολύ επαναστατικό. Ούτε που του περνάει από το μυαλό ότι στην πραγματικότητα έγραψε ένα συντηρητικό σύνθημα. Δεν αναφερόμαστε στο ακατανόητο του πράγματος (τι ακριβώς είναι ο «αστικός τρόπος ζωής» γι' αυτούς που δεν είναι αστοί, αλλά εργάτες ή άνεργοι;). Ούτε στο ότι σε μια οικονομική πολιτική με συγκεκριμένο περιεχόμενο (Μνημόνιο) αντιπαρατίθεται ως πρόταγμα η πυρπόληση ενός… τρόπου ζωής. Ο συντηρητισμός έγκειται στην απόλυτη περιφρόνηση των διεκδικήσεων που επιτρέπουν την επιβίωση. Εκείνος που έμεινε άνεργος διεκδικεί εργασία (ναι, μισθωτή εργασία καπιταλιστικού τύπου) για να μπορέσει να ζήσει. Εκείνος που του έκοψαν στη μέση το μεροκάματο ή το μισθό διεκδικεί αύξησή του για τον ίδιο λόγο (για να μπορέσει να ζήσει). Ο ανασφάλιστος που αρρώστησε διεκδικεί το δικαίωμά του στην περίθαλψη. Και πάει λέγοντας. Ο κόσμος της δουλειάς έχει μάθει να διεκδικεί. Δεν έχει μάθει να διεκδικεί κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, αλλά για να το μάθει αυτό θα πρέπει να μας δει δίπλα του, συναγωνιστές του στον αγώνα για την επιβίωση. Είναι πιο εύκολο, όμως, να κάθεσαι «έξω από το χορό» και να πετροβολάς.