► Η κυρία Τζίνα Τσαλικιάν, μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έχει δικαίωμα να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις απόψεις που εξέφρασε στο γνωστό κείμενό του ο Νίκος Ρωμανός, όπως ο καθένας και η καθεμιά έχει δικαίωμα να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις πολιτικές απόψεις του οποιουδήποτε. Δεν έχει, όμως, κανένα δικαίωμα να χαρακτηρίζει αυτές τις απόψεις προσβολή στη μνήμη του γιου της. Ο Ν. Ρωμανός υπήρξε στενός φίλος και σύντροφος του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος δολοφονήθηκε δίπλα του. Και δεν μιλά εκ μέρους του νεκρού συντρόφου του, αλλά για δικό του λογαριασμό. Η κυρία Τσαλικιάν θα έπρεπε να σκεφτεί μήπως είναι η δική της δήλωση προσβολή στη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξη.
► Πού να φτουρήσει τώρα η Τζάκρη; Η «κόκκινη Ραχήλ» (έτσι την αποκαλεί το lifestyle περιοδικό) φωτογραφίστηκε σε διάφορες πόζες, πάντα με κατακόκκινα ρούχα (ούτε διαφήμιση του γαύρου να ήταν). Και οι Louboutin γόβες δικές της, παρακαλώ, όχι δανεικές για τη φωτογράφιση. Αν δεν το θυμόσαστε, η «κόκκινη Ραχήλ» είναι στέλεχος της ΛΑΕ, αφού προηγουμένως διετέλεσε κατά σειρά βουλευτίνα των ΑΝΕΛ (τότε δε ντυνόταν στα κόκκινα, αλλά χτυπούσε τατού την περικεφαλαία του Λεωνίδα) και του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά μας φταίει ο Λεβέντης…
► Υπάρχουν κάτι τύποι στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ που είναι πραγματικά ακούραστοι, αφού καταφέρνουν να αλλάζουν συνεχώς όνομα στο σχήμα που διατηρούν, εξασφαλίζοντας μια μικρή προβολή από μερίδα του αστικού Τύπου. Το τελευταίο «μαγαζί» που έστησαν το ονόμασαν «Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία» και την παρουσίαση την έκαναν στο κυριλέ μπαρ-εστιατόριο «Η μαύρη πάπια»! Ονομα και πράμα.
► Η Φώφη και η παρέα της, πάντως, δεν πολυδίνουν σημασία σ' αυτούς τους τύπους, που δεν εκφράζουν τίποτα πέρα από τον εαυτό τους (το απέδειξαν και με τους «58»). Περισσότερο τους ανησυχεί το «βαρίδι» Βενιζέλος, που επιμένει να κάνει προσωπικά σόου στη Βουλή, καπελώνοντας τη Φώφη, με την ανοχή του παμπόνηρου Βούτση (ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου). Οσο για κάτι παλαιές «φίρμες» τύπου Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Αλ. Παπαδόπουλου, όσο μένουν εκτός ενεργής πολιτικής τόσο κινδυνεύουν να μείνουν εκτός για πάντα, αφού σε λίγο δε θα τους θυμάται ούτε ο θυρωρός τους.