Εδώ και λίγο καιρό γινόμαστε μάρτυρες έντονων συζητήσεων στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, που έχουν ως αντικείμενο το «μίγμα πολιτικής». Οι (υποτιθέμενοι) αντίπαλοι της Μέρκελ, σε πρώτη γραμμή ο Ολάντ και ο Ρέντσι, υποστηρίζουν ότι πρέπει να τονωθεί η διάσταση της «ανάπτυξης», διότι η λιτότητα που επιβάλλει το δημοσιονομικό σύμφωνο οδηγεί σε οικονομική στασιμότητα (αν όχι σε ύφεση) και αλματώδη αύξηση της ανεργίας.
Στους θιασώτες της «ανάπτυξης» προστέθηκε εσχάτως και ο διοικητής της ΕΚΤ Ντράγκι, ο οποίος συζητά μια προοπτική νομισματικής «χαλάρωσης», ενώ και η γερμανική πολιτική ηγεσία «το συζητά», γι’ αυτό και αποδέχτηκε την πρόταση Ολάντ να γίνουν τον Οκτώβρη τρεις σύνοδοι κορυφής της ΕΕ και της Ευρωζώνης με στόχο την «ανάπτυξη». Θα αναζητηθούν πρακτικοί πολιτικοί τρόποι (χρονοδιάγραμμα, κατανομή) για τη διάθεση ενός ποσού 300 δισ. ευρώ, που στη δημοσιογραφική αργκό αναμένεται να πάρει την κωδική ονομασία «πακέτο Γιούνκερ».
Ολη αυτή η διαδικασία συνοδεύεται από άφθονη πολιτική και δημοσιογραφική φλυαρία. Ευνόητο. Κάθε «ασπιρίνη» πρέπει να παρουσιάζεται σαν «φάρμακο που εξαλείφει τον καρκίνο». Χωρίς παραμύθι δεν μπορεί να αποκοιμηθεί το προλεταριάτο των χωρών της ΕΕ. Δεκαετίες τώρα το έχουν συνηθίσει σ’ αυτό, το φάρμακο έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό και δεν έχουν κανένα λόγο να το αλλάξουν.
Η ΕΕ ως σύνολο κινείται τα τελευταία χρόνια μεταξύ καπιταλιστικής ύφεσης και στασιμότητας. Η ανεργία καλπάζει, όχι γιατί αποτελεί «επιλογή της Μέρκελ», αλλά γιατί αυτό υπαγορεύει η ανάγκη να αντιρροπιστεί η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους. Κάποια οριακά μέτρα πρέπει να τα πάρουν.
Αν προσέξει κανείς, όμως, τη φιλολογία περί την «αναπτυξιακή» διάσταση, θα διαπιστώσει ότι συνοδεύεται από φιλολογία για «περισσότερη ευελιξία στην αγορά εργασίας». Αυτό σημαίνει κινεζοποίηση. Αυτή την κινεζοποίηση που πρώτη προώθησε η Γερμανία, με την «Ατζέντα 2010» της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Σρέντερ, και βρέθηκε μπροστά από τους ανταγωνιστές της (Γαλλία και Ιταλία).
Η κινεζοποίηση δεν έχει, φυσικά, το ίδιο περιεχόμενο στην Ελλάδα και τη Γαλλία ή την Ιταλία, όμως η γενική τάση είναι κοινή: απαξίωση της εργατικής δύναμης, εφαρμογή «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Είτε με απόλυτη δημοσιονομική λιτότητα είτε με «αναπτυξιακές» πινελιές για την ομαλή διαχείριση της κρίσης και ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιαιτερότητες, η κινεζοποίηση του προλεταριάτου θα αποτελεί κοινό παρονομαστή σε όλη την ΕΕ. Για το προλεταριάτο η επιλογή είναι ανάμεσα στην κινεζοποίηση και την επανάσταση.