Οι Παλαιστίνιοι προσφέρουν και πάλι στην ανθρωπότητα ένα παράδειγμα μαζικού λαϊκού ηρωισμού. Ζωντανεύουν ιστορικές μνήμες της εποχής του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Ζωντανεύει η εποποιία του Λένινγκραντ, που οι πολιορκημένοι κάτοικοί του υπέφεραν τους ναζιστικούς βομβαρδισμούς, την πείνα και τις αρρώστιες επί τρία σχεδόν χρόνια, ενώ οι μαχητές του Κόκκινου Στρατού πάλευαν σώμα με σώμα με τον υπέρτερο σε άνδρες και σε όπλα ναζί πολιορκητή.
Στη Δύση, βέβαια, φτάνει μια στρεβλή εικόνα. Η εικόνα των ερειπίων, των κατεστραμμένων υποδομών, των νεκρών παιδιών, του θρήνου των συγγενών. Εκεί σταματάει η εικόνα κι αρχίζουν τα σχόλια για τη ματαιότητα και το ανέφικτο αυτού του αγώνα, για τις ευθύνες της Αντίστασης και τα παρόμοια.
Στόχος αυτής της προπαγάνδας δεν είναι οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι άλλωστε δίνουν τις απαντήσεις τους «επί του πεδίου» και ως άμαχοι είναι ενωμένοι σαν το νύχι με το κρέας με τα παιδιά τους που συμμετέχουν στις ένοπλες δυνάμεις της Αντίστασης. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι οι λαοί στη Δύση. Σ’ αυτούς θέλουν να αναπτύξουν τη συνείδηση της ματαιότητας κάθε μορφής αντίστασης.
Δεν είναι καινούργιες αυτές οι ιδέες. Σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης ιστορίας τις διέδιδαν οι κυρίαρχοι. Είναι καταγραμμένες και στη δική μας Ιστορία. Από το «Βασίλη κάτσε φρόνιμα…» της περιόδου της οθωμανικής αυτοκρατορίας μέχρι το «οι αντάρτες φταίνε που οι Γερμανοί καίνε τα χωριά» της περιόδου της ναζιφασιστικής κατοχής.
Είναι οι ιδέες της υποταγής μπροστά στον εχθρό, της παραίτησης από κάθε αντίσταση, του σεβασμού του νόμου των κυρίαρχων, παντού και πάντα.
Γι’ αυτό και ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού ξεφεύγει από τα στενά όρια της Παλαιστίνης και αποκτά οικουμενική διάσταση. Αφορά ολόκληρη την εργαζόμενη ανθρωπότητα. Οχι μόνο από την άποψη της απαραίτητης αλληλεγγύης σ’ αυτόν τον αγώνα, αλλά και από την άποψη του παραδείγματος.
Δεν αρκεί να πενθούμε για τους νεκρούς, να οργιζόμαστε με τους ναζι-σιωνιστές δολοφόνους, να διαδηλώνουμε. Πρέπει και να παραδειγματιζόμαστε, να βγάζουμε διδάγματα.
Επί 66 χρόνια οι Παλαιστίνιοι ματώνουν, πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν να αγωνίζονται με όλα τα πρόσφορα μέσα. Ο αγώνας τους έχει κορυφωθεί με βάση ανάπτυξης τη μόνιμα πολιορκημένη Γάζα. Και είναι πλέον σε θέση να αποτρέπουν τον εχθρό από την κατάληψη του εδάφους τους. Χωρίς τις θυσίες τόσων χρόνων, αυτή η πρώτη κατάκτηση δε θα υπήρχε.
Εμμονή στο στόχο, αυτοθυσία, αντίσταση με όλα τα μέσα, ενότητα των αγωνιζόμενων, αυτά είναι τα μηνύματα-διδάγματα που στέλνει ο παλαιστινιακός λαός σε όλους μας. Ετσι πρέπει να δούμε το παρόν και το μέλλον μας.