Δύο χιλιάδες δεκατέσσερα.
Ορθιοι! Οχι πια στα τέσσερα.
Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια αναβάθμισης της θρησκευτικής επικαιρότητας και παρεμβατικότητας με κέντρο τη συμβασιλεύουσα. Ηταν 18 Ιούνη του εθνοσωτηρίου και αλήστου μνήμης έτους 2004, όταν ο Ανθιμος ενθρονιζόταν ως ο 127ος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Στα χρόνια του ευτύχησε –συμβάλλοντας και ο ίδιος με τους πύρινους κι ανυποχώρητους λόγους του– να δει τη «δεξιά του Κυρίου» να γίνεται ακροδεξιά, συμβάλλοντας με τους πύρινους λόγους του εις την προάσπισιν των βωμών, εστιών, ιδανικών, δανεικών κλπ. Αν ζούσε ο αρθρογράφος του «Στόχου» με το ψευδώνυμο «Κεραυνός», θα ήταν πολύ περήφανος.
«Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί / από τα λόγια τα παχιά / μην περιμένεις τροφή. / Γι’ αυτό εμπρός μαρς αριστερά / είν’ η θέση σου εκεί / στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς / γιατί εργάτης είσαι κι εσύ. / Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν / δεν θέλεις δούλους να ‘χεις εσύ / μα ούτε κι αφεντικά. / Αφού είσαι εργάτης, εργάτη / το δίκιο σου δε θα βρεις πουθενά / μονάχη της η εργατιά / κερδίζει την ελευθεριά» (Ber-thold Brecht – «Το τραγούδι της ενότητας»).
Παραμένοντας στον χώρο της επικαιρότητας (διασκέδασης ή ψυχαγωγίας κατά πολλούς), δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε να περάσει απαρατήρητη η νέα πολιτική δήλωση ενός ακραιφνώς πολιτικού όντος, του Γρηγόρη Ψαριανού. «Αν συγκυβερνούσαν ΣυΡιζΑ-ΑνΕλ θα ζητούσα άσυλο στα Τίρανα» είπε ο διαπρεπής γυρολόγος του πολιτικού (και όχι μόνο) φάσματος, κάνοντας περήφανους τους ψηφοφόρους του (από το κοντρόλ με πληροφορούν ότι πρόκειται για ψηφοφόρους της ΔημΑρ, γιατί προς στιγμήν ομολογώ ότι μπερδεύτηκα).
– Για τον ανασχηματισμό θες να σου τραγουδήσω;
Δεν πας καλά μου φαίνεται. Και τι να πω η δόλια;
Τα πιο πολλά τραγούδια μου στο χείλος της ξευτίλας
μα τούτο μη μου το ζητάς. Δεν το αντέχει ο κόσμος
δεν το αντέχω ούτε εγώ. Θα πω βαριές κουβέντες.
Ασε τη μούσα, να χαρείς, να ασχολείται μ’ άλλα
και σαν η ώρα έρθει θα πει κι εκείνη τα δικά της.
Σε τι κόσμο ζούμε! Μα να μην αφήσουν τον πρωθυπουργό να απολαύσει τη χωριάτικη σαλάτα του στο Κολωνάκι! Να του κάνουν παράπονα συνταξιούχοι, οι ευεργετηθέντες που κάθονται και πληρώνονται, επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό σε τέτοιες μαύρες εποχές! Τι άνθρωποι! Κάποτε είχαμε τους κομμουνιστάς, τώρα έχουμε τον… πάσα ένα τυχόντα. Και μάλιστα στο Κολωνάκι! Πού να πήγαινε και στο Πέραμα να φάει δηλαδή… Τι είπατε για το Πέραμα και τις πολιτικές σφυγμομετρήσεις στις λαϊκές συνοικίες; Α, ναι…
Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη, που αυτοκαταργούνται. Ενα ικανό μυρμήγκι βαρύνει –σε απόλυτο αξία– περισσότερο από ένα μέτριο πρωθυπουργό» (Οδυσσέας Ελύτης – «Εκ του πλησίον»).
– Γκόλφω γιατί κατσούφιασες; Πού βολοδέρνει ο νους σου
και μοιάζεις σαν τον Αδωνι που πήρε το παπούτσι;
– Αχ Τάσο, συ τον πόνο μου δεν φτάνεις να τον νοιώσεις
που ο Κικίλιας θα με κάνει φίλη με τους μπάτσους!
– Τι λες μωρή; Σου σάλεψε; Τι ‘ν’ τούτες οι παρόλες;
– Το ‘πε, Τάσο. Δεν άκουσες; Να δεις που θα πει κι άλλα…
Λέγεται Παυλίνα, είναι κόρη του Γιώργου Βουλγαράκη (ναι, του γνωστού) και κυκλοφόρησε το πρώτο της τραγούδι με τίτλο «Εδώ» (πού κοιτάτε ρε;). Η στήλη ομολογεί ότι πιάστηκε αδιάβαστη και ανέτοιμη, καθώς μέχρι σήμερα παρακολουθού-σε τον πολιτισμό κυρίως μέσα από τα βιβλία που εκδίδουν οι πνευματικοί γίγαντες της βουλής. Αντε και με καμιά ακαταλαβίστικη (λόγω λογιοτατισμού) δήλωση του Byron. Με συντριβή παραδεχόμαστε λοιπόν ότι ούτε προς το τραγούδι προεκτείναμε τους ορίζοντές μας, αλλά ούτε και προς τους επιγόνους των τρισμεγίστων. Επρεπε να είχαμε προβλέψει… Μα δώστε χρόνο στην Κοκκινοσκουφίτσα και θα διορθωθεί. Ειδικά αν υπάρξει και έτερο κρούσμα.
«Δεν ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δεν θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο» (Federico Garcia Lorca).
Κοκκινοσκουφίτσα