Φοιτητικές εκλογές την Τετάρτη, σε κλίμα απόλυτης απαξίωσης. Ηταν το γενικότερο πολιτικό κλίμα της ηττοπάθειας και της κοινωνικής αδράνειας, ήταν και οι τριπλές εκλογές της 18ης και 25ης Μάη, που αποσπούν όλη την προσοχή, ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάιδαρος.
Φυσικά, οι παρατάξεις, με πρωταγωνίστριες τη ΔΑΠ και την ΠΚΣ (Περισσός) εξέδωσαν και πάλι τα αποτελέσματά «τους», παρουσιάζοντας τα πράγματα όπως τις βολεύει. Δε θα μπούμε σε σχολιασμό των αριθμών. Οχι γιατί είναι αναξιόπιστοι, αφού κάθε παράταξη δίνει τα δικά της ποσοστά, αλλά γιατί δε θα είχαν καμιά σημασία, ακόμη και να ήταν σωστοί. Δε θα σχολιάσουμε ούτε την αποχή που αυξήθηκε και πάλι. Δε θ’ ασχοληθούμε με τα ισχνά ποσοστά της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που ο κομματικός της φορέας διακηρύσσει την ετοιμότητά του για έφοδο στην αστική εξουσία. Για μας, άλλο είναι το κρίσιμο ζήτημα.
Τι αντιπροσωπεύουν αυτές οι εκλογές; Αντιπροσωπεύουν, μήπως, τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων μέσα σε κάποιο κίνημα, έστω και σε κίνημα που δεν περνάει μέρες ανάπτυξης;
Η παρουσία του φοιτητικού κινήματος στα τέσσερα «μνημονιακά» χρόνια δεν περιποιεί τιμή στις παραδόσεις του. Είχε την ευκαιρία να ανακάμψει πριν από μερικούς μήνες, στη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων, όμως πολύ μικρές μειοψηφίες στάθηκαν στο ύψος των αγωνιστικών παραδόσεων του κινήματος, χωρίς να έχουν –εκ των πραγμάτων– τη δυνατότητα να γείρουν τη ζυγαριά υπέρ των αγωνιζόμενων εργαζόμενων.
Από την άλλη, πρέπει να σημειώσουμε ότι και αυτές οι αγωνιστικές μειοψηφίες φλερτάρουν συχνά με το «ρεαλισμό» των συντηρητικών πρακτικών, επιδιώκοντας να μη χάσουν την επαφή με τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους. Εχουμε, δηλαδή, το φαινόμενο του υποβιβασμού της πολιτικής δραστηριότητας και της εναρμόνισής της με το «ρεύμα», χάριν ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων. Η πτώση του κινήματος τροφοδοτεί την εκλογική μασκαράτα και η εκλογική μασκαράτα τροφοδοτεί το χάλι του κινήματος.
Και όμως, έχει καταστεί σαφές εδώ και αρκετά χρόνια, ότι οι περίοδοι αγωνιστικής ανόδου του φοιτητικού κινήματος ουδέποτε είχαν σημεία τομής με αυτό που αποκαλείται «οργανωμένος φοιτητικός συνδικαλισμός». Σε περιόδους ανόδου του κινήματος οι σύλλογοι ως τέτοιοι δεν παίζουν κανένα ρόλο. Τα ΔΣ παραμερίζονται και οι γενικές συνελεύσεις εκλέγουν επιτροπές κατάληψης, οι οποίες ασκούν τα εκτελεστικά καθήκοντα που αντιστοιχούν στα ΔΣ.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι ειδικά στο φοιτητικό κίνημα ο γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν παίζει κανένα ρόλο, πέρα από το ρόλο της εκλογικής καταγραφής προς όφελος του ενός ή του άλλου κόμματος, προς άγραν εντυπώσεων στο πολιτικό πεδίο. Το κίνημα κινείται ερήμην του γραφειοκρατικού μηχανισμού και ο γραφειοκρατικός μηχανισμός ούτε αποτυπώνει την κατάσταση του κινήματος ούτε επηρεάζει την πορεία του. Προς τι, τότε, η ενασχόληση μαζί του; Γιατί αναλώνονται τόσες δυνάμεις για την εκλογική μασκαράτα, σε βαθμό δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τη δουλειά «μυρμηγκιού» στο κίνημα τον υπόλοιπο καιρό;
Η επαναστατική πολιτική θέλει ρήξεις με κατεστημένες αντιλήψεις, παραδόσεις, πολιτικές συμπεριφορές. Το καινούργιο δε θα γεννηθεί μετασχηματίζοντας το παλιό, αλλά συντρίβοντάς το. Για το φοιτητικό κίνημα ζητούμενο είναι ο αγωνιστικός του προσανατολισμός και όχι η εκλογική καταγραφή ριζοσπαστικών μειοψηφιών. Η ρήξη με τις διαδικασίες της εκλογικής καταγραφής ενός ανύπαρκτου κινήματος αποτελεί όρο αναγκαίο –αν και όχι ικανό από μόνο του– για μια δουλειά αξιώσεων στο κίνημα.
Π.Γ.