Την ώρα που η επικαιρότητα κατακλύζεται από ειδήσεις για τον Βουδούρη και τον Αρούλη, για την «Ελιά» και τον «τρίτο πόλο» του Κουβέλη, για τη σταυρομαχία στις ευρωεκλογές, για τον Νικήτα και τον Γαβριήλ, από τη Βουλή πέρασε το νομοσχέδιο που καταργεί ουσιαστικά την ασφάλιση Υγείας μετατρέποντάς την σε ατομικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο (αναλυτικά στη σελίδα 8), ενώ ο Βρούτσης υπέγραψε απόφαση με την οποία σφαγιάζει για μια ακόμη φορά το εφάπαξ, το οποίο βρίσκεται μόνιμα στο κρεβάτι του Προκρούστη (αναλυτικά στη σελίδα 9).
Το αστικό πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα ξεπέρασε τα δυο αυτά σημαντικά γεγονότα με κάποιες –εθιμοτυπικές– ανακοινώσεις διαμαρτυρίας και με μια πρόταση για ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, κατά την οποία ο μεν κυβερνητικός λόχος εμφανίστηκε συμπαγέστατος, η δε αντιπολίτευση με δεκάδες απουσίες. Εκτοτε επικράτησε η απόλυτη μούγκα.
Κατά τα άλλα, ζούμε στον αστερισμό του «πρωτογενούς πλεονάσματος», την έγκριση του οποίου περιμένει η κυβέρνηση από τρόικα και Eurostat, για να μοιράσει προεκλογικά χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς ψηφοφόρους, την ίδια ώρα που τους αρπάζει όλο τον πλούτο και τους καταδικάζει στην εξαθλίωση.
Μετά τις εκλογές θα έρθει η σειρά της επικουρικής σύνταξης, η οποία δε θα μετατραπεί απλώς σε πενταροδεκάρες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, αλλά θα πετσοκόβεται και κάθε τρίμηνο!
Τι μένει; Η κύρια σύνταξη ενός ασφαλιστικού συστήματος που το έχουν καταληστέψει και το οποίο –λόγω της πρωτοφανούς ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της μαύρης εργασίας και της εισφοροκλοπής– δεν μπορεί να συγκεντρώσει ούτε το 60% των εσόδων που συγκέντρωνε κατά την πριν την κρίση περίοδο, ενώ με το PSI υπέστη άλλη μια τεράστια ληστεία στα εναπομείναντα αποθεματικά του.
Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Λοβέρδου-Παπακωνσταντίνου δεν είναι ικανοί ν’ αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις του καθεστώτος. Χρειάζονται νέες ανατροπές. Κι αυτές θα γίνουν, είτε από τη σημερινή είτε από την επόμενη κυβέρνηση. Γιατί απαγορεύεται διά ροπάλου να αντληθούν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ κάθε σκέψη για αύξηση στις εργοδοτικές εισφορές θεωρείται αντεθνική-αντιαναπτυξιακή (αντιθέτως, υπάρχει η υποχρέωση να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές κατά ένα επιπλέον 3,9%, ώστε να φτάσει η μείωση τον μνημονιακό στόχο του 5%).
Αυτό που δεν συζητείται είναι αυτό που πρέπει να συζητηθεί: πώς θα επανακατακτηθεί η Κοινωνική Ασφάλιση; Οχι η ασφαλιστική αθλιότητα, αλλά μια Κοινωνική Ασφάλιση ΠΛΗΡΗΣ και για ΟΛΟΥΣ, με χρηματοδότησή της αποκλειστικά από τους καπιταλιστές και το κράτος της. Τα «μετριοπαθή αιτήματα» οδήγησαν σε μια εκ των προτέρων χαμένη μάχη οπισθοφυλακών. Καιρός να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε ως μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.