«Αυτή η κυβέρνηση αφήνει κληρονομιά την εθνική συνεννόηση», είπε ο Αβραμόπουλος στο υπουργικό συμβούλιο, κατά την τελετή αποχαιρετισμού του Βενιζέλου. Την ίδια ώρα, ο Σαμαράς δήλωνε, ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί να σώσει τη χώρα αλλά τον εαυτό του» και εξαπέλυε επίθεση κατά του Βενιζέλου, ενώ δόθηκε η γραμμή την ίδια επίθεση να εξαπολύσουν και όλα τα στελέχη, από Μιχελάκη μέχρι τον τελευταίο βουλευτή.
Η διαφορά ανάμεσα σε Σαμαρά και Αβραμόπουλο είναι εμφανέστατη. Αλλωστε, δεν πήρε τυχαία το λόγο στο υπουργικό συμβούλιο ο Αβραμόπουλος, ούτε είπε όσα είπε για λόγους αβροφροσύνης προς τον αποχωρούντα Βενιζέλο. Τις διαφορές τους, όμως, θα τις λύσουν μετά τις εκλογές, ανάλογα με το αποτέλεσμα. Κι επειδή η αυτοδυναμία, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον δεν θα επιτευχθεί, ο Αβραμόπουλος θα βρεθεί ενισχυμένος. Αν όχι για να γκρεμίσει τον Σαμαρά, τουλάχιστον για να παίξει έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο στο πολιτικό σύστημα. Σ’ αυτό επενδύει, άλλωστε, μεθοδικότατα εδώ και πολύ καιρό και με ιδιαίτερη ένταση από τότε που σχηματίστηκε η συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Μπορεί να έχει τη στάμπα της «δευτεράντζας», αλλά δεν απογοη- τεύεται. Τι ήταν, άλλωστε, ο Σαμαράς μέχρι το 2009; Ενας τελειωμένος της αστικής πολιτικής, που ο Καραμανλής τον ξαναέκανε βουλευτή το 2007, με τη συμφωνία να περνά απαρατήρητος (για να μη του χαλάσει την τότε συμμαχία με το μητσοτακέικο) και μέσα σε λίγο χρόνο βρέθηκε αρχηγός της ΝΔ. Γι’ αυτό και ο Αβραμόπουλος εξακολουθεί να ελπίζει, ότι μπορεί να του χαμογελάσει και αυτού η τύχη.
