Μολονότι τα γκάλοπ δείχνουν κατάρρευση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, η απογοήτευση και η απάθεια φαίνεται να καλύπτουν το σώμα της εργαζόμενης κοινωνίας. Κάποιες μικροαψιμαχίες εδώ κι εκεί και ο ηρωικός αγώνας των απεργών της Χαλυβουργίας είναι τα μόνο επεισόδιο που ταρακουνούν το τέλμα, χωρίς όμως και να δημιουργούν ευρύτερη κινητοποίηση, γι’ αυτό και τα καθεστωτικά ΜΜΕ μπορούν και τα θάβουν σχετικά εύκολα.
Οταν κατατεθεί το πρώτο πακέτο των νέων αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων (ίσως και μέχρι τα τέλη του χρόνου ή στις αρχές Γενάρη), είτε με τη μορφή κατεπείγοντος πολυνομοσχέδιου είτε με τη μορφή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχόμενου, θα έχουμε και πάλι ένα «ζωήρεμα». Κάποια συλλαλητήρια, ίσως μια ακόμη 24ωρη απεργία και τέρμα.
Στο δρόμο βλέπεις πια μόνο σκυθρωπά πρόσωπα. Στα καφενεία και τις κοινωνικές συναναστροφές ακούς οργισμένες συζητήσεις με κυρίαρχο στοιχείο τη σύγχυση, τα αδιέξοδα, την απελπισία.
Αυτή η κατάσταση προκύπτει ως αποτέλεσμα του χαρακτήρα του έως σήμερα κινήματος διαμαρτυρίας και αντίστασης. Είναι ένα κίνημα, σε όλες τις μαζικές του εκφάνσεις, που ελέγχεται είτε άμεσα είτε έμμεσα από θεσμικές δυνάμεις. Από δυνάμεις του συστήματος, οι οποίες έχουν κάθε λόγο να σπείρουν την απογοήτευση και να εδραιώσουν τη συνείδηση της μοιρολατρίας, της αναποτελεσματικότητας κάθε αντίστασης.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα η προοπτική μιας κοινωνικής έκρηξης με ταξικά χαρακτηριστικά. Κι είναι αυτή η προοπτική που τροφοδοτεί την πολιτική κρίση στις κορυφές του συστήματος, οι οποίες αναλογίζονται με τρόμο με ποιες πολιτικές εφεδρείες θα διαχειριστούν μια τέτοια πραγματικότητα.
Και πάλι όμως, αντιμέτωπο με μια εξέγερση χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική, το σύστημα ευελπιστεί ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί πολιτικά και κοινωνικά τις τύχες του, ότι θα καταφέρει να δημιουργήσει μια βραχύβια έστω εναλλακτική λύση, για να πάει στη συνέχεια σε πιο σταθερές λύσεις, χωρίς να αισθάνεται την καυτή ανάσα μιας εξέγερσης στο σβέρκο του. Οπως έγινε στην Αργεντινή, για παράδειγμα, όπου η σοσιαλδημοκρατία κυβερνά αδιατάρτακτα για τρίτη συνεχή θητεία μετά τη λαϊκή εξέγερση.
Γι’ αυτό εμείς λέμε ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε αλλαγές συσχετισμών μέσα στο παλιό κίνημα (ας αφήσουμε τις αστικές και γραφειοκρατικές του ηγεσίες να πεθάνουν), ούτε εξεγερσιακές εκκλήσεις βολονταριστικού χαρακτήρα, αλλά χρειαζόμαστε ένα εντελώς καινούργιο ταξικό κίνημα.
Και γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι πυρήνας αυτού του κινήματος πρέπει να είναι μια πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Νέα πολιτική οργάνωση, νέο ταξικό κίνημα, ιδού η πρόκληση.