Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι καιροί. Πόσο ανελέητη είναι η αστική τάξη απέναντι στο πολιτικό της προσωπικό. Ο Γιωργάκης, ο «σωτήρας», ο άνθρωπος που «έδινε προσωπική μάχη γυρίζοντας τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες», είναι τώρα ο εκπεσών άγγελος, ο αποδιοπομπαίος τράγος ενός ολόκληρου συστήματος. Ακόμη και ο Μανώλης Καψής του σέρνει τα εξ αμάξης από το «παράθυρο» του Mega. Κι αυτό, όσο να ‘ναι, είναι… κατόρθωμα για τον τελευταίο της δυναστείας των Παπανδρέου.
Μέχρι πρότινος διαβάζαμε περισπούδαστες αναλύσεις για τη διεθνή ακτινοβολία του Γιωργάκη και για τον διεθνή ρόλο τον οποίο φιλοδοξεί να αναλάβει όταν θα αποσυρθεί από το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Τα ίδια διαβάζαμε κάποτε και για τον Σημίτη. Μέχρι και υποψήφιο για την προεδρία της ΕΕ τον είχαν αναγορεύσει κάποια παπαγαλάκια!
Είναι προφανές, πλέον, ακόμη και στους πλέον αδαείς, ότι ο Παπανδρέου στη μεν Ελλάδα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει, γιατί θα τρώει φτύσιμο από τον κόσμο, στη δε Ευρώπη δεν τον θέλουν ούτε για κηπουρό των προεδρικών μεγάρων και των καγκελαριών, όπως έδειξε η αντιμετώπιση που του επιφύλαξαν στις Κάννες η Μέρκελ με τον Σαρκοζί, αλλά και οι εντελώς απαξιωτικές αναφορές στο πρόσωπό του από έναν υπάλληλο του ευρωσυστήματος, όπως ο Ρεν.
Αυτό έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί και ο ίδιος, γι’ αυτό και έχει χάσει τελείως τη μπάλα. Μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, δοκίμασε να παίξει το τελευταίο του χαρτί, ταλαιπωρώντας ολόκληρο το πολιτικό σύστημα επί τετραήμερο, μπας και καταφέρει να ορίσει πρωθυπουργό έναν από τους κηπουρούς του. Εφτασε στο σημείο να απευθύνει διάγγελμα, εν είδει στοργικού βασιλιά που απευθύνεται στους υπηκόους του, και να εύχεται καλή επιτυχία στον νέο πρωθυπουργό (φωτογραφίζοντας τον Πετσάλνικο), για ν’ αναγκαστεί λίγη ώρα αργότερα να κάνει άλλη μια εξευτελιστική γαργάρα.
Αν υπάρχει ένα πολιτικό δίδαγμα απ’ όλη αυτή την ιστορία, αυτό δεν αφορά τον ξεπεσμό του Παπανδρέου, ο οποίος ουδόλως μας ενδιαφέρει, αλλά την εξαπάτηση του λαού από τα αστικά κέντρα προπαγάνδας, που κάθε φορά φτιάχνουν αγιογραφίες και τεράστια πορτρέτα των αστών πολιτικών ηγετών, στους οποίους αποδίδουν μεσσιανικές ιδιότητες, παραμυθιάζοντας το λαό.
