«Οι υπουργοί συζήτησαν τις παραμέτρους ενος πολυετούς προγράμματος προσαρμογής για την Ελλάδα (…) Η ομάδα εργασίας του Eurogroup θα διερευνήσει τις λεπτομέρειες για τη χρηματοδότηση ενός νέου πολυετούς προγράμματος προσαρμογής».
Μας το ‘σκασε το παραμύθι το Eurogroup. To απόσπασμα προέρχεται από την ανακοίνωση που εκδόθηκε την περασμένη Τρίτη. Και πέρασε εντελώς στο ντούκου στην Ελλάδα.
Μόλις δέκα μήνες πέρασαν από τότε που ο Παπανδρέου διεκήρυσσε, κορδωμένος στο βήμα της ΔΕΘ, ότι «το Μνημόνιο τελειώνει το 2013». Μετά μας πήγαν στο Μεσοπρόθεσμο, μέχρι το 2015. Και τώρα μιλούν για «πολυετές πρόγραμμα».
Εμείς τουλάχιστον το λέγαμε από την αρχή: το Μνημόνιο είναι κινούμενη άμμος. Επειδή τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτα, θα έρχονται συνέχεια νέα μέτρα και νέα Μνημόνια. Με διπλό σκοπό: πρώτο, να εξασφαλίσουν στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο το άρμεγμα της ελληνικής αγελάδας, μέσω των τοκογλυφικών δανείων, και δεύτερο να διαμορφώσουν μια κατάσταση κινεζοποίησης της ελληνικής εργατικής τάξης, για να μπορέσει στη συνέχεια το ντόπιο και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις που θα του αποφέρουν το μέγιστο κέρδος. Ειδικά για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο είναι σημαντικό να μπορέσει να έχει στην ίδια του την περιφέρεια μια οικονομία που θα μπορεί να του προσφέρει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Μια Κίνα στην καρδιά της Ευρώπης.
Τα ψέματα τέλειωσαν. Το κεφάλαιο, η κυβέρνησή του και οι διεθνικοί οργανισμοί του δεν μας αφήνουν περιθώρια. Το μέλλον το γνωρίζουμε. Κι αυτό το μέλλον δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αν αλλάξει η κυβέρνηση. Η επόμενη που θα ‘ρθει, είτε είναι μονοκομματική είτε είναι συνεργασίας, όποια σύνθεση κι αν έχει, θα συνεχίσει την ίδια πολιτική.
Από τη μεριά των κυρίαρχων ο κύβος έχει ριφθεί. Πήραν τις αποφάσεις τους και τις εφαρμόζουν μεθοδικά. Από την άλλη μεριά, όμως, τα πράγματα είναι επιεικώς αλαλούμ. Μόνο σπασμωδικές αντιδράσεις μέχρι τώρα. Από συμμετοχή στις εκτονωτικές 24ωρες απεργίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μέχρι μουτζώματα «αγανακτισμένων» στις πλατείες.
Η ζωή έδειξε ότι αυτές οι αντιδράσεις, όση καλή διάθεση κι αν περικλείουν, δεν μπορούν ούτε καν να τρομάξουν έναν αντίπαλο καλά οργανωμένο και αποφασισμένο να επιβάλει διά πυρός και σιδήρου την πολιτική του. Απέναντι σ’ έναν τέτοιο αντίπαλο πρέπει να παραταχθεί η δύναμη που μόνο η οργάνωση μπορεί να εξασφαλίσει.
Οργάνωση από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα. Μα πάνω απ’ όλα πολιτική οργάνωση, που εξασφαλίζει στρατηγική και τακτική, πρόγραμμα και σχέδιο, άμυνα και αντεπίθεση. Ο αγώνας θα είναι σκληρός, αλλά για να πετύχει πρέπει να είναι οργανωμένος.