«Εγώ κύριε δικάζω στο όνομα του ελληνικού λαού», είχε πει με το γνωστό αλαζονικό του ύφος, απευθυνόμενος προς τον γράφοντα, ο πρόεδρος του πρώτου έκτακτου τρομοδικείου Μ. Μαργαρίτης, όταν καταθέτοντας ως μάρτυρας υπεράσπισης του Δημήτρη Κουφοντίνα είχα αμφισβητήσει το θεσμό της αστικής Δικαιοσύνης και το ιδεολόγημα περί ανεξαρτησίας της.
Τον θυμηθήκαμε, διαβάζοντας την απάντηση που έδωσε ο υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης σε δημοσιογραφικό ερώτημα σχετικό με την προετοιμαζόμενη με νόμο κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στις ΔΕΚΟ: «Εάν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας σε μια ζημιογόνο ΔΕΚΟ δεν καταλήξουν, ο μόνος διαιτητής που μπορεί να αποφασίσει είναι ο ελληνικός λαός. Και δεν υπάρχει καλύτερος διαιτητής από τον Ελληνα φορολογούμενο, ο οποίος εκπροσωπείται στη Βουλή από τους βουλευτές που ψηφίζει ο ελληνικός λαός».
Στο όνομα του ελληνικού λαού τα έκτακτα τρομοδικεία μοιράζουν τα ισόβια σαν τα στραγάλια, τσαλαπατώντας αυτό το ίδιο το ισχύον (αστικό) δίκαιο, στο όνομα του ελληνικού λαού μια περιστασιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα καταργήσει με νόμο τις συλλογικές συμβάσεις, προχωρώντας σε μια κίνηση που ούτε η χούντα είχε τολμήσει να κάνει. Και η χούντα, όμως, στο όνομα του ελληνικού λαού (έλεγε ότι) κυβερνούσε. Η διαφορά είναι ότι η χούντα αυτό το δικαίωμα το πήρε με τη δύναμη των τανκς, ενώ οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις το παίρνουν με τη δύναμη της λαϊκής ψήφου, η οποία ασκείται μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.
Η ουσία, όμως, παραμένει η ίδια. Παίρνουν μέτρα σε βάρος του λαού, στο όνομα του λαού, ο οποίος βέβαια, όταν τους ψήφιζε, δεν είχε ενημερωθεί γι’ αυτά τα μέτρα. Αυτή είναι η ουσία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης, έγραφε ο Μαρξ πριν 150 χρόνια. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτό; Το γενικό εκλογικό δικαίωμα είναι η απατηλή βιτρίνα αυτού του πολιτεύματος, που προβάλλεται πλέον ως το τελικό στάδιο της ανθρώπινης Ιστορίας.
Ιδού, λοιπόν, η ουσία του κοινοβουλευτισμού ολοκάθαρη μπροστά μας, να μας δείχνει κοροϊδευτικά τα δόντια της: αφού μας ψηφίσατε και αφού εμείς σας εκπροσωπούμε, έχουμε δικαίωμα να ψηφίσουμε ό,τι κρίνουμε σωστό. Ψηφίζοντάς το εμείς είναι σαν να το ψηφίζετε εσείς, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα. Οταν τελειώσει η τετραετία, μπορείτε να μας καταψηφίσετε. Και να ψηφίσετε κάποιους άλλους, που θα κάνουν τα ίδια, κυβερνώντας στο όνομά σας και αποφασίζοντας ενάντια στα συμφέροντά σας.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Το σημειώνουμε απλώς γιατί μας έδωσε την αφορμή η ιταμή συμπεριφορά του Αλογοσκούφη. Την αφορμή για να μιλήσουμε και για κάτι πέρα από τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση, από την καθημερινή άμυνα απέναντι στους σφετερισμούς και την ασυδοσία του κεφάλαιου. Να μιλήσουμε για την ουσία της αστικής δημοκρατίας, που είναι η μάσκα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Για την ανάγκη να πάμε πέρα απ’ αυτή τη δημοκρατία των ολίγων, των ισχυρών του πλούτου, των εκμεταλλευτών, στη δημοκρατία των πολλών, των ανθρώπων της δουλειάς, στη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως πολιτογραφήθηκε από τον Μαρξ. Μια μετάβαση που ή θα είναι επαναστατική ή δεν θα υπάρξει.
Π.Γ.
