Αγαπητά μου παιδιά
Ζω ένα δράμα! Εχω περιέλθει σε δεινή θέση, αφού πριν λίγες μέρες έμαθα ότι είμαι φορέας της νόσου των φτηνών! Η ζωή μου αναστατώθηκε κι ανατράπηκε εκ βόθρων, από κείνη την άσχημη στιγμή… όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Τις άγριες μέρες των Χρεωστουγέννων (όρος κατατεθείς από τον σ. Βασίλη), όπως όλοι οι έλυνες, πήρα κι εγώ ένα εορτοδάνειο. Κάτι που μου επέτρεψε να βολτάρω σε όλα τα εμπορικά κέντρα, ανάμεσα σε πολλά πουλερικά και να αποκτήσω όλα εκείνα τα αγαθά που σου επιτρέπουν να διάγεις το δωδεκαήμερο ως καλικάντζαρος κι ακόμα καλύτερα. Δέντρα, λαμπιόνια, στολίδια, γαλοπούλες, χοιρινό, γλυκά, όλα εκείνα που ως τα Φώτα τα πετάς ή τα αφοδεύεις.
Εγώ λοιπόν, που πέρασα δια τυρός και σιδήρου δίπλα από φτιασιδωμένες κότες, εγώ που κατανάλωσα γαλοπούλες και πάπιες γεμιστές, βρέθηκα να έχω τη νόσο των φτηνών. Από την ατυχή σκέψη ενός φίλου, που θεώρησε καλό να με εκθέσει στον υιό των φτηνών, δωρίζοντάς μου (μέσω της γνωστής διαδικασίας με τον άγιο Βασίλη) ένα βιβλίο. Συγγραφέας ο Γιώργος Καραμπελιάς και τίτλος «Ενοπλη πάλη και εναλλακτικό κίνημα». Το βιβλίο το είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρός, αλλά βρήκα την ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω και τώρα που μεγάλωσα.
Ξεφτιλίζοντάς το, το βλέμμα μου έπεσε στη φράση: «Μια πεσιμιστική, θανατηφόρα εκδοχή της επανάστασης, τελική συνέπεια του παραδοσιακού μαρξισμού – λενινισμού οδηγεί στο θάνατο, την απογοήτευση, τον νιχιλισμό…Ο ψευδομαρξισμός, συντείνει στην απογοήτευση».
Πριν προλάβω να σκεφτώ, διαβάζω: «Στην Ελλάδα, η εποχή του σοσιαλισμού και του επαναστατικού σοσιαλισμού έχει τελειώσει». Στο σημείο αυτό ένιωσα την πρώτη ζαλάδα και άσχημες τάσεις στο στομάχι μου. Αρχικά το λιγοστό μυαλό μου πήγε στο ενδεχόμενο μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, όμως σύντομα θυμήθηκα πως είμαι άντρας κι απέκλεισα ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Εσφιξα τα δόντια και συνέχισα την ανάγνωση: «Η Αλληλλεγγύη στην Πολωνία είναι ένα αυθεντικά εναλλακτικό κίνημα και μάλιστα το μαζικότερο εναλλακτικό».
Διέκοψα την ανάγνωση για να φτιάξω ένα κοκτέιλ φασκόμηλο – χαμομήλι – μέντα και συνέχισα με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
«Την κατάκτηση του 40ωρου δεν την έφεραν οι εργατικοί αγώνες, αλλά η προσαρμογή στο νομικό καθεστώς της ΕΟΚ», διάβασα. Στο σημείο αυτό άρχισε να μειώνεται η ακοή μου, να κουφαίνομαι με λίγα λόγια, παρ’ όλα αυτά – διψασμένος για μάθηση – συνέχισα ακάθεκτος: «Το λόγο του Μάη του ’68, τον έφεραν στην Ελλάδα η Μαργαρίτα Παπανδρέου, ο Κώστα Λαλιώτης, ο Ανδρέας Παπανδρέου».
Οσο λυνόταν οι μεγάλες επαναστατικές απορίες μου, τόσο ανέβαινε ο πυρετός. Κι επειδή είχα διαβάσει, τόσο στο Νευροσπάστη όσο και στον Ανελεύθερο Ρύπο, τα συμπτώματα της νόσου των φτηνών (μέσα από όλες τις καθησυχαστικές ανακοινώσεις των πτηνιάτρων), άρχισα να υποπτεύομαι πως δεν είμαι καθόλου καλά. Το πρώτο φτάρνισμα ήρθε να επιβεβαιώσει τους φόβους μου, την ώρα που διάβαζα πως «οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πια τα κινήματα εκείνης της εποχής, οι κατακτήσεις τους είναι ενσωματωμένες στην κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας». Επειδή η συμπτωματολογία εξελίχθηκε ραγδαία (είμαι επιρρεπής σε κολλητικές και πολιτικές νόσους, λόγω εγγενούς οκνηρίας του ανοσοποιητικού μου συστήματος), άρχισα να βγάζω φτερά και πούπουλα και το πρώτο κακάρισμα έκανε την εμφάνισή του. Ωστόσο, διψασμένος για πάθηση και μάθηση, συνέχισα την ανάγνωση!
«Από την μία μειώθηκε το επίπεδο βίας του κράτους κι από την άλλη εξαπλώθηκε η βίαιη συμπεριφορά στην κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα». Αυτό ήταν, είχα καταλάβει! Κατέβασα το κεφάλι, συντετριμμένος για την κακή συμπεριφορά κάποιων εξ υμών. Το τελευταίο εδάφιο του βιβλίου, μου κατέδειξε ολόγυμνη και περίλαμπρη την αλήθεια (ποια Ρομέρο βρε ηλίθιε;) «Οι σφαίρες τους δεν είναι βέβαια αρκετές ούτε να χτυπήσουν το κράτος, ούτε την καρδιά του, μπορούν όμως να χτυπήσουν – εξοστρακιζόμενες – το επαναστατικό κίνημα».
Ετσι εξηγείται. Είχαμε χτυπηθεί από σφαίρες συντρόφων! Ετσι (ξανα)γράφεται η ιστορία, έτσι συγχύζεται και πάθαμε ότι κι ο Ντουρούτι. Εκλεισα το βιβλίο, ακριβώς είκοσι χρόνια μετά από την πρώτη φορά που το είχα ξανακλείσει ενώ το πρώτο ρίγος έκανε την εμφάνισή του. Είχα πια στα σίγουρα προσβληθεί από τη νόσο των φτηνών. Οι εξετάσεις που ακολούθησαν (έδωσα στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ), επιβεβαίωσαν τις υποψίες μου. Θα κουβαλούσα τη νόσο ως φορέας, μεταδίδοντάς την στους γύρω μου. Προτίμησα να κάνω την αρχή από εσάς, πιστός στην φιλοσοφία του βιβλίου: «Αν δεν σου κολλήσει τη νόσο ο φίλος, ποιος θα σου την κολλήσει; Ο ξένος;».
Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω, παιδιά μου. Μόνο μια συμβουλή: Μακριά από κοτέτσια και πουλερικά, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος της νόσου των φτηνών.