Οταν ξεσπά ο απελευθερωτικός αγώνας στην Αλγερία, τα τρία αδέλφια μιας οικογένειας επιζησάντων διασκορπίζονται, ωσότου ξαναβρεθούν στη Γαλλία και να συνεχίσουν ο καθένας με τον τρόπο του να συνεισφέρουν στην Αντίσταση, έχοντας επιλέξει πολύ διαφορετικούς τρόπους ζωής.
Ο Μπουσαρέμπ εμπλέκει το έπος της Αλγερίας με την ιστορία τριών αδελφών και το μόνο που καταφέρνει είναι να θαμπώσει αυτό το έπος. Οχι γιατί στους οποιουσδήποτε αγώνες οι άνθρωποι που συμμετέχουν δεν είναι «κάθε καρυδιάς καρύδι», με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αλλά γιατί τα ιστορικά γεγονότα δεν κρίνονται από την ιδιαίτερη ιστορία του καθένα. Κρίνονται από την ιστορική αναγκαιότητα και τη δυναμική του υποκειμένου που την υλοποιεί. Ο Μπουσαρέμπ, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, τα λέει όλα για την ταινία του: «Η επανάσταση ξεζουμίζει τους ανθρώπους και μετά τους φτύνει… Ανέπτυξα χαρακτήρες που συμμετέχουν στην Αντίσταση, όπως ο Αλ Πατσίνο διοικούσε την επιχείρηση και την οικογένειά του στο “Νονό”»!
Ποιο ήταν τελικά το νόημα αυτής της ταινίας; Που αποσκοπούσε; Σε μηδαμινά προφανώς πράγματα. Εκεί που π.χ. οι εκτελέσεις γάλλων πολιτών από το FLN στο αριστούργημα του Τζίλο Ποντεκόρβο «Η μάχη του Αλγερίου» παρουσιάζονται ως αναγκαίες πράξεις του αγώνα, εδώ παρουσιάζονται σαν φανατικές ακρότητες.
Συμπέρασμα; Είναι προτιμότερο να αφηγείται κανείς ιστοριούλες, παρά να φέρνει την Ιστορία στα μέτρα του μιλώντας γι’ αυτήν χωρίς να κατανοεί τη διαλεκτική της.
Ελένη Σταματίου
