Λένε πως τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται και μάλλον έχουν δίκιο. Το δίκιο τους επιβεβαιώθηκε από την ταυτότητα απόψεων που παρουσίασαν Τσίπρας και Αλαβάνος μιλώντας την ίδια μέρα, σε δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις, για το ίδιο θέμα: την «αναδιάρθρωση» του χρέους.
Μιλώντας στην Πανελλαδική Σύσκεψη Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων του ΣΥΝ, ο Τσίπρας εκτίμησε ότι η «αναδιάρθρωση» του ελληνικού κρατικού χρέους είναι ζήτημα χρόνου και διακήρυξε τη νέα γραμμή του ΣΥΝ: Ναι στην «αναδιάρθρωση», αλλά με… φιλολαϊκούς όρους. Είπε επί λέξει:
«Το ζήτημα δεν είναι να ξορκίζεις την αναδιάρθρωση, ιδίως όταν είναι αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή. Το ζήτημα είναι να προετοιμαστείς για τους όρους της αναδιάρθρωσης έτσι ώστε, όταν αυτή θα έρθει, εσύ να έχεις μια στρατηγική διαπραγμάτευσης ισχυρή ώστε να διεκδικήσεις μια τέτοια αναδιάρθρωση που δεν θα επιφέρει νέα μνημόνια, νέα βάρη, μονόπλευρα στους εργαζόμενους».
Μιλώντας στην Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, ο Αλαβάνος όχι μόνο υποστήριξε την «αναδιάρθρωση του χρέους», αλλά παρέδωσε και μαθήματα αγγλικών:
«Στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default”, που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεοκοπία”».
Θα μπορούσε κανείς να θέσει το ερώτημα: πώς γίνεται και οι ηγέτες της… ριζοσπαστικής Αριστεράς συμφωνούν στο βασικό «διά ταύτα» («αναδιάρθρωση» του χρέους) με τον Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Ρουμπίνι, τον Σόρος και το κακό συναπάντημα; Δεν είναι η «αναδιάρθρωση» ενός χρέους, καταρχήν, μια οικονομική πράξη; Εχει, μήπως, και ταξικό πρόσημο; Αν έχει και ταξικό πρόσημο, όπως υποστηρίζουν οι Τσίπρας-Αλαβάνος, ποιοι είναι οι όροι υπό τους οποίους τίθεται αυτό το ταξικό πρόσημο; Γίνεται, ας πούμε, να είσαι ένθερμος θιασώτης της ΕΕ (όπως οι Τσίπρας-Αλαβάνος) και να θεωρείς ότι μέσα από τους μηχανισμούς της θα πετύχεις μια «αναδιάρθρωση» του χρέους σε βάρος των πιστωτών και προς όφελος του ελληνικού λαού; Ακόμα και πολιτικά αφελείς δεν τολμούν, πλέον, να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Το ισχυρίζονται, όμως, στα σοβαρά ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος και άλλοι, ξεπέφτοντας στο τελευταίο σκαλί της γελοιότητας. Εκεί τους οδηγεί η ευρωλαγνεία, που κάποτε άφηνε περιθώρια ψευτοαριστερής δημαγωγίας, σήμερα όμως έχει αποκαλυφθεί ως δεκανίκι του κεφάλαιου και του συστήματος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Τέλος, αξίζει τον κόπο να ρωτήσουμε τους λαλίστατους αυτούς κυρίους: γιατί «αναδιάρθρωση» του χρέους (δηλαδή κούρεμα ενός μέρους του και αποπληρωμή του υπόλοιπου) και όχι μη αναγνώρισή του; Ποιος και με ποια κριτήρια θα καθορίσει ποιο κομμάτι του χρέους είναι νόμιμο και πρέπει να αποπληρωθεί και ποιο πρέπει να διαγραφεί; Οι καπιταλιστές, τα κράτη τους και οι διεθνείς οργανισμοί τους έχουν κάποια κριτήρια και κάνουν αυτό το παζάρι. Προκειμένου οι πιστωτές να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της τοκογλυφικής εκμετάλλευσης μιας χώρας, κάνουν μια συμφωνία: οι ίδιοι διαγράφουν ένα τμήμα του εναπομείναντος χρέους (το οποίο, βέβαια, το έχουν εισπράξει κάμποσες φορές μέχρι εκείνη τη στιγμή) και η χρεώστρια χώρα αναλαμβάνει να αποπληρώσει το υπόλοιπο. Θέλουν, όμως, και εγγυήσεις ότι θα αποπληρωθεί το υπόλοιπο. Επειδή, λοιπόν, η χώρα που ζητά την «αναδιάρθρωση» θεωρείται εξ ορισμού αναξιόπιστη (αν δεν ήταν, θα είχε αποπληρώσει κανονικά το χρέος της), αναλαμβάνει ένα «ουδέτερο» όργανο (όπως η τρόικα ή το ΔΝΤ ή ο ευρωπαϊκός μηχανισμός) να της επιβάλει την οικονομική πολιτική και να εποπτεύσει (με δικαιώματα λήψης αποφάσεων και όχι με απλή παρακολούθηση) την εφαρμογή της.
Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους είναι καθαροί ως προς τις βασικές διαδικασίες οργάνωσης μιας «αναδιάρθρωσης» χρέους. Ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος και όλοι οι υπόλοιποι, που προτείνουν «αναδιάρθρωση» προς όφελος του λαού, με ποια κριτήρια την προτείνουν; Πώς θα εξαναγκάσουν τους πιστωτές να δεχτούν τους όρους της «δικής τους» αναδιάρθρωσης; Μέσα από τους μηχανισμούς της ΕΕ;
Είναι φανερό πως το μόνο που μένει είναι η παγίωση της λέξης «αναδιάρθρωση» και η διαστροφή του πραγματικού της περιεχόμενου. Η «αναδιάρθρωση» του ελληνικού κρατικού χρέους θα γίνει και ενδεχομένως η ώρα δεν θ’ αργήσει. Θα γίνει γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να συνεχίσει να είναι διαχειρίσιμη η καπιταλιστική κρίση στην ευρωζώνη. Το μόνο ανοιχτό θέμα είναι πώς θα μοιραστεί ανάμεσα στους πιστωτές το κεφάλαιο που θα καταστραφεί. Για τον ελληνικό λαό, όμως, αυτή η διαδικασία θα φέρει νέα, πιο ασφυκτικά δεσμά. Ενα Μνημόνιο χωρίς ημερομηνία λήξης.
