Παίρνεις την έτοιμη σούπα, προσθέτεις μια γερή πρέζα Ντορικών, μια εσάνς Καραμανλικών, βάζεις και μερικούς εκπροσώπους της μεσαίας αστικής τάξης, αφήνεις στην άκρη κάποιες κραγμένες περιπτώσεις και έχεις τη… νέα Νέα Δημοκρατία. Στον παλιό και δοκιμασμένο κανόνα της διεύρυνσης, ώστε να τηρηθούν όλες οι εσωκομματικές ισορροπίες κατέφυγε ο Σαμαράς, ανασχηματίζοντας τα αντιπολιτευτικά όργανα της ΝΔ. Ολες οι κινήσεις του έχουν ορατές στοχεύσεις.
Για παράδειγμα, δεν έδωσε κανένα πόστο στον κολλητό του Φ. Κρανιδιώτη, που προκάλεσε με τις γεμάτες… εθνική βαρβατίλα απόψεις του περί «ντιντήδων» κ.λπ. Θα εξακολουθήσει, όμως, να τον έχει μυστικοσύμβουλο στο παρασκήνιο. Αντίθετα, κάμποσοι «ντιντήδες» είτε παρέμειναν είτε προστέθηκαν στη νέα ομάδα. Επίσης, άφησε έξω τον Μίχαλο, που αποτελεί κόκκινο πανί για τους εργαζόμενους με τις συνεχείς τηλεοπτικές του παρεμβάσεις. Αντίθετα, τοποθέτησε ως αναπληρωτές τομεάρχες Οικονομικών (δίπλα στους Σταϊκούρα και Μηταράκη, που παρέμειναν) τον Κορκίδη της ΕΣΕΕ, τον Κασσιμάτη της Πανελλήνιας Ενωσης Επιμελητηρίων και τον Καρέλα του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών.
Διατήρησε τους Χατζηδάκη, Κυριάκο, Ολγα Κεφαλογιάννη και Πλακιωτάκη, όλους συνδεδεμένους με τη Ντόρα και ενίσχυσε τη συγκεκριμένη μερίδα με τους Αρη Σπηλιωτόπουλο και Αθ. Γιαννόπουλο. Ρόλος βρέθηκε ακόμα και για τον Μάκαρο τον Γιακουμάτο. Προσέθεσε, ακόμα, μερικούς από το νεότερο στρατόπεδο των Καραμανλικών (Ανδριανός, Βλάχος, Καλαφάτης), όχι όμως γκεσέμια του Καραμανλισμού όπως ο Πρ. Παυλόπουλος. Τέλος, άλλαξε τον Πανάρα από εκπρόσωπο Τύπου (έβαλε τον διευθυντή του «Ελεύθερου Τύπου» Γ. Μιχελάκη, φιλοδοξώντας να τον αναγορεύσει σε «Ρουσόπουλο του Σαμαρά») και του έδωσε την τιμητική θέση του τομεάρχη Εξωτερικών, για να ελέγχει και τον Αβραμόπουλο.
Ο Σαμαράς ανακοίνωσε ότι συγκροτεί επιτροπή, υπό τον Τ. Νεράτζη, που θα διαμορφώσει πρόταση για τον εκλογικό νόμο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα επιδιώξει συναίνεση με την κυβέρνηση. Τι συναίνεση να υπάρξει, όμως, όταν το κάθε κόμμα κοιτάζει πώς θα «πετσοκόψει» το άλλο;
Για τον ελληνικό λαό η «αναδόμηση» του ηγετικού επιτελείου της ΝΔ δεν έχει καμιά σημασία, έτσι κι αλλιώς. Από παραπολιτική άποψη και μόνο, μπορούμε να σχολιάσουμε, ότι ο Σαμαράς δείχνει να έχει αποβάλει την ανασφάλεια του πρώτου διαστήματος και να πολιτεύεται πλέον έξυπνα, κοιτώντας να διευρύνει το χώρο που καλύπτει η υπό την ηγεσία του ΝΔ (και όχι να τη συρρικνώσει σ’ ένα εθνικιστικό-ακροδεξιό κόμμα), στενεύοντας τους χώρους που θα ήθελαν να καλύψουν και η Μπακογιάννη και ο Καρατζαφέρης, που και οι δύο βαρύνονται με το «ναι» στο Μνημόνιο.
