* Σώστε τον πλανήτη, τη μεσογειακή φώκια, τη φάλαινα, τα πιράνχας, τα κοάλα, τα πάντα, τα καλαμάρια, τους αστακούς, τις πατάτες, τη φέτα, τη λακέρδα, το τσίπουρο, τον πάγο και τον λογαριασμό παρακαλώ.
* Μπήκαμε και τυπικά στο φθινόπωρο («φθίνουν οι οπώρες»), μετά το χθεσινό ηλιοστάσιο. Αν και οι οπώρες έχουν φθίνει προ καιρού για τον κόσμο της μισθωτής σκλαβιάς, με τις τιμές που έχουν.
* Είδα τις προάλλες έναν υπάλληλο και κατάλαβα γιατί κάποιοι εκ της εργατικής τάξης δεν θέλουν να χάσουν ούτε τις αλυσίδες τους: Εκείνη του λαιμού θα έκανε πάνω από 200 ευρώ και του χεριού κάτι λιγότερο (στο πόδι δεν είχε τίποτε, μόνο ένα σημάδι από αόρατες αλυσίδες).
* Από 1.500 ευρώπουλα τον μήνα σκέφτονται να πάρουν οι βολευτές για τις μετακινήσεις τους. Για μας όμως δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει ελπίδα, δε βαριέστε, υπομονή.
* «Είναι έγκλημα το να παίρνει κανείς αυτά που χρειάζεται για να ζήσει και δεν είναι έγκλημα να πλουτίζει μέσα σε μια μέρα από τη δουλειά χίλιων εργατών! Η δύναμη μασκαρεμένη από την υποκρισία είναι αυτή που θριαμβεύει πάνω στους αδύναμους και στους αμαθείς. Κι όταν αυτοί εξεγείρονται, γίνονται “εγκληματίες”» (Λουίτζι Μολινάρι – «Η παρακμή του ποινικού δικαίου»).
* «Σε είκοσι μέρες εκλογές / το σκέφτομαι και κλαίω / μα σαν το ξανασκέφτομαι / βρε δε γ… λέω» (από την εκδιδόμενη συλλογή «Εκλογίκευση – τα αιδοιόσχημα θέλουν κάτι άλλο, όχι φακελάκια»).
* Σε 15 μέρες, οι ερωτευμένοι όχι μόνο καλούν για φαγητό (επιβάλλεται), αλλά κάνουν και πολλά άλλα. Για να παραμείνουν φυσιολογικοί άνθρωποι και να μη γίνουν ούφο ως τα γεράματα.
* Είρων Πολοίδορας.
* Η σύλληψη Παλαιοκώστα οφείλεται, σύμφωνα με ανακοίνωση, και «στην αποδόμηση των κοινωνικών ερεισμάτων και των τοπικών δικτύων υποστήριξής του στις περιοχές όπου εκινείτο». Μήπως μπορεί να το μεταφράσει αυτό κάποιος σε απλά λόγια και να δει τι κρύβει;
* Τα βήματα της Ιταλίας για εναγκαλισμό με τον Μεγάλο Αδελφό, γίνονται πλέον άλματα: Οθόνες αφής με αποθηκευμένα δακτυλικά αποτυπώματα θα χρησιμοποιούν οι μαθητές σχολείων για να χρεώνουν γεύματα στο λογαριασμό τους!
* Η Κοκκινοσκουφίτσα αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη βία, πιστή στο τετράστιχο «ποτέ δεν θα πειράξω / τα ζώα τα καημένα / μην τάχα σαν κι εμένα / κι εκείνα δεν πονούν;»
* Η Κοκκινοσκουφίτσα ανακαλεί σαν σκέφτεται πως το χωριό της το ισοπέδωσαν ελέφαντες, λύκοι έφαγαν στο βουνό τον παππού της (πριν έξι δεκαετίες), βδέλλες ρουφάνε το αίμα της, μαϊμούδες χορεύουν προκλητικά γύρω της και τίγρεις την ακολουθούν, έτοιμες να την ξεσκίσουν. Βία στη βία του ζωικού βασιλείου, λοιπόν.
* «Κάθε θεωρία για μια κοινοβουλευτική κι ειρηνική κατάργηση της εξουσίας και του καπιταλιστικού κράτους, δεν είναι παρά γελοία και παιδαριώδης φαντασία…Η βία είναι και μένει το ύστατο μέσο της εργατικής τάξης, ο υπέρτατος νόμος της πάλης των τάξεων, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής» (Ρόζα Λούξεμπουργκ – «Βία και νομιμότητα»).
* Aλλο Κόστα Ρίκα κι άλλο Κώστα – Μαρίκα.
* Τέλος στα αναγνώσματα της παραλίας, χειμωνιάζει, κλείνουν τα ξερονήσια (όχι για όλους) κι η Κόκκινη Σκουφίτσα προτείνει: Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, «Ποίηση και επανάσταση» – Γ’ έκδοση (2004) εκδόσεις Θεμέλιο.
* Funny, πού χάθηκες πάλη;
* “In a gadda da vida” και Iron Butterfly: Τόσο εκπληκτικό, τόσο ροκ, δεκαετίες τώρα! Καλά η βίδα, αλλά αυτή τη ΓΑΔΑ τι την ήθελε στον τίτλο;
* «Βοηθός στο πλευρό του λαού θα ‘μια πάντα / γιατί ξύπνησα ανθρώπους που κοιμόταν βαριά / και γιατί ύμνησα αισθήματα εξευγενισμένα / και στα δίσεχτα χρόνια τη λευτεριά. / Νικητής και περίφημος θα ‘μαι όσο βρίσκεται ακόμα / έστω κι ένας στον κόσμο ποιητής» (Αλεξάντρ Πούσκιν – «Το τραγούδι του Οράτιου»).
Κοκκινοσκουφίτσα
