– Τι ‘ναι τα ποδοβολητά που ακούγονται τις νύχτες;
Μην είν’ κοπάδι ελέφαντες από την Τανζανία
μήπως τίποτε άλογα απ’ το Δέλτα του Φαλήρου
ή να ‘ν’ αγριοβούβαλοι από του Μπους τα μέρη;
– Γκόλφω, σου λέω σύνελθε και κόφ’ τις λαμακίες
Αν δεν γροικάς, άμα δεν ξερ’ς, τι θες κι αναρωτιέσαι
Για κείνα που δεν τα νογάς; Αει κοίτα την κουζίνα σ’.
Γύρνα απ’ τ’ άλλο το πλευρό κι άσε τις διμοιρίες
Να ξεπαστρέψουν τον εχθρό, να βρούμε ησυχία
Από απειλές ασύμμετρες κι από κουκουλοφόρους
Που καίνε κάδους και βουνά, τμήματα και πλατείες
Ολα πλην τα μπατζάκια μας, κείνα τα καίνε άλλοι.
– Ποιες διμοιρίες; Ποιος εχθρός; Ζουρλός είσαι βρε Τάσο μ’;
Μπας και τρυπιέσαι πουθενά, μπας κι έπεσες στην πρέζα
Κι εγώ νομίζω η καψερή πως πας στο καφενείο;
Τι τσαμπουνάς νυχτιάτικα στου σίριαλ τη μέση;
– Στο σίριαλ ροχάλιζες και τώρα σα γαλιάντρα
Μου κελαηδάς, γιατί άκουσες τρεξίματα και κρότους.
– Στάσου λεβεντονιέ μ’ εσύ, Τάσο μου παινεμένε
Με κινητό τρίτης γενιάς και τρεις οθόνες plasma.
Εξήγησέ μου να χαρείς, τι γίνεται στους δρόμους
Και κάθε νύχτα ακούγονται φωνές και πανηγύρια;
– Ο Byron βρε Γκόλφω μου, ο λόρδος πολεμάει
Οχι ο ίδιος δηλαδή, οι άντρες του οι γενναίοι
Που ακούνητοι σαν σε κοιτάν γεμίζεις με σημάδια
Σα να σε πάτησαν μαζί τέσσερα intercity.
Κείνοι τρέχουν στα σκοτεινά με τις ευχές τ’ς Αλέκας
Και κυνηγάν αρματωλούς σε τρία βιλαέτια:
Πολυτεχνείο, Εξάρχεια και γη της ζαρντινιέρας.
Κάθε που φτάνει η νυχτιά και το φεγγάρι βγαίνει
Παίρνουν αράδα τα στενά, τις στράτες, τις πλατείες
Να διώξουνε την κλεφτουριά με σκούπες και φαράσια.
– Τι λες βρε Τάσο μ’, σου ‘στριψε; – Αυτό που σου ‘πα Γκόλφω.
Το είπε η τηλεόραση, σκούπα τη λεν’ τη φάση.
– Μα η σκούπα είν’ αθόρυβη, δεν κάνει φασαρία
Εκτός κι αν είν’ ηλεκτρική και γράφει made in China.
Τ’ άκουσα που το λέγανε και βρίζαν τους κινέζους
Παρόλο που ο Αλογοσκούφ’ς πήγε ως το Πεκίνο
Με τσούρμο καπιταλιστές, να παραγγείλει κι άλλες.
– Γκόλφω δεν μου τα λες καλά. Νομίζω πως ακούω
Την Παπαρήγα να μιλά και τον Φιντέλ να κραίνει.
Από απόψε το λοιπόν, κομμένες οι ειδήσεις
Σ’ άλλο κανάλι παρεκτός από των νταβατζήδων.
Τέρμα ο εννιακόσια δυο, μη φύγω εγώ με χίλια.
Δικά μ’ είν’ τα τηλεκοντρόλ, προίκα πήρα τις plasma
Κι αν πεις μια λέξη, καψερή μ’, τα παίρνω και την κάνω.
– Εντάξει Τάσο μ’, ό,τι πεις, ζήτω οι επιχειρήσεις
Τόσο αυτή που καθώς λες την ονομάζουν σκούπα
Οσο κι οι άλλες, οι τρανές, που κάνουν επενδύσεις.
Ναι Τάσο μ’, ό,τι πεις εσύ, ξεγράφω τους κινέζους
Θα λέω ό,τι αγαπάς, θα φτιάχνω τηγανίτες
Θα κάνω πως τις αγνοώ αυτές που πασπατεύεις
Τις τσόντες μες στα dvd δεν θα τις μαρτυρήσω.
Θα βάλω σέξι εσώρουχα, θα πλένω και τα δόντια μ’
Μόν’ μη μου πάρεις άντρα μου την plasma απ’ την κουζίνα!
– Σκάσε μωρή, με ζάλισες, χάνω τις διαφημίσεις
Τέλειωσε και το σίριαλ κι ακόμα ξύπνια είσαι.
Κι αν ακουστούν τρεχαλητά, κι αν ακουστεί μανούρα
Ξέρεις πια για τι πρόκειται, είσαι ενημερωμένη
Οπως και κάθε έλληνας τηλεοπτικός πολίτης.
– Καλή σου νύχτα Τάσο μου, μπορείς τώρα να βάλεις
Κανάλια πατριωτικά μ’ ελληνικά βιβλία
Να δεις τον Μεγαλέξανδρο, να μάθεις για τον Πούτιν
Να μορφωθείς, ν’ αφυπνιστείς, να έχεις νου και γνώση
Κι όταν σ’κωθείς με το καλό απ’ τον βαθύ τον ύπνο
Πιες ένα δυνατό φραπέ κι απέ τα ματαλέμε.
Αφροδίτη Μανου Chiao