Το χειρότερο δεν είναι το χοντροκομμένο κουκούλωμα ενός ακόμη σκανδάλου (Siemens), με εντολή της κυβέρνησης και εκτελεστικό όργανο την πάντα πειθαρχημένη αστική Δικαιοσύνη. Αυτό το έργο το έχουμε δει πολλές φορές, και παλιότερα και πρόσφατα.
Το χειρότερο είναι πως και αυτή τη φορά παρακολουθούμε τα γεγονότα από τον καναπέ. Λες και πρόκειται για τηλεοπτική υπερπαραγωγή τύπου «The Tudors». Πάθη, ίντριγκες, αντροπαρέες της άρχουσας τάξης, χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αν το σίριαλ είχε και λίγο σεξ, δε θα του έλειπε τίποτα (μερικές απατημένες πρώην γραμματείς-ερωμένες δε σώζουν την κατάσταση, πόσο μάλλον που δεν έχουμε καν λεπτομέρειες τύπου Ζαχόπουλου).
Το χειρότερο είναι πως τα ξεπερνάμε όλα μ’ ένα μεγαλοπρεπέστατο «το ξέρουμε, όλοι το ίδιο είναι» και ξαναγυρνάμε στη μικρή οθόνη, μη τυχόν και χάσουμε καμιά λεπτομέρεια για το ταξίδι του νυν υπουργού και τις βόλτες στη Μύκονο του τέως στρατηγού.
Το χειρότερο είναι πως δεν αντιλαμβανόμαστε (ή κάνουμε πως δεν αντιλαμβανόμαστε), ότι το σκάνδαλο Siemens, όπως και όσα ανάλογα σκάνδαλα έχουν δει τη δημοσιότητα στο πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν, δεν είναι παρά μικρά επεισόδια του τεράστιου και διαρκούς πλιάτσικου σε βάρος της κρατικής περιουσίας, η οποία συσσωρεύτηκε και εξακολουθεί να συσσωρεύεται με τη δική μας απλήρωτη εργασία, με το δικό μας χαράτσωμα.
Το χειρότερο είναι πως δε συνδέουμε αυτά που αποκαλύπτονται για το όργιο της μίζας και της ρεμούλας με την πολιτική που ακολουθείται. Με τα μεροκάματα και τις συντάξεις πείνας, με το όργιο της ακρίβειας, στο οποίο πρωτοστατούν οι κρατικές επιχειρήσεις (αυτές που λεηλατούν οι μιζαδόροι), με τα συνεχή πετσοκόμματα εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων (πρόσφατος ο ασφαληστρικός νόμος), με την ανεργία που καλπάζει και την εγκατάλειψη των ανέργων, με τη χρήση ανασφάλιστης εργασίας από το ίδιο το κράτος (stage).
Το χειρότερο είναι ότι παρακολουθούμε ως θέαμα την αποκάλυψη ενός ακόμη σκανδάλου, που αφορά τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας από καπιταλιστές και πολιτικό προσωπικό και ταυτόχρονα παρακολουθούμε το ίδιο δίδυμο να φορτώνει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες μας.
Το χειρότερο είναι ότι δημιουργήσαμε ένα τεράστιο κοινωνικό κενό, ένα τεράστιο έλλειμμα ταξικής πάλης, μέσα στο οποίο κολυμπούν άνετα καπιταλιστές και πολιτικό προσωπικό, με τη βοήθεια όλων των θεσμών του συστήματος, όντας σίγουροι πως και αυτή τη φορά θα βγουν αλώβητοι.
Το χειρότερο είναι πως αναθέτουμε σε άλλους να μιλούν και να ενεργούν για μας, ενώ ξέρουμε πως δεν είναι με μας.