♦ Δικτατορία
Αν και όχι με την αρχική ένταση, συνεχίζει να εκφράζεται η (έντυπη κυρίως) αγανάκτηση για το «μισό εκατομμύριο Ιρλανδούς» που θέλουν να επιβάλουν τη θέλησή τους στα «πεντακόσια εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών». Παραβλέποντας το γεγονός ότι οι Ιρλανδοί απλά εξέφρασαν την άποψή τους σε ένα ερώτημα που η ίδια η πολιτική εξουσία στη χώρα τους έθεσε, ρωτάμε: πώς τεκμέρεται ότι τα «πεντακόσια εκατομμύρια ευρωπαίων» είναι υπέρ της Ευρωσυνθήκης; Απάντηση από τους «αγανακτισμένους αρθρογράφους» δεν δίνεται (δεν τίθεται καν το ερώτημα), υπονοείται όμως σαφώς πως τα «πεντακόσια εκατομμύρια ευρωπαίων» εκφράζονται από τις αποφάσεις υπέρ της Ευρωσυνθήκης που παίρνουν τα εθνικά κοινοβούλια. Ομως, και στην Ιρλανδία το αποτέλεσμα σε μια ψηφοφορία στο κοινοβούλιο θα ήταν συντριπτικό υπέρ της Ευρωσυνθήκης, αν δεν υπήρχε συνταγματικό κώλυμα που επέβαλε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Δικαιούμαστε, λοιπόν, να συμπεράνουμε, ότι τα κοινοβούλια δεν εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας, αλλά τη θέληση μιας μειοψηφίας. Επιβεβαιώνεται έτσι, για πολλοστή φορά, ο Μαρξ που έχει γράψει ότι και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης.
♦ Αριστοκρατισμός
Μεγάλες δυσκολίες έχουν όσοι προσπαθούν να εφεύρουν επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την επικύρωση των ευρωενωσίτικων συνθηκών από τα κοινοβούλια. Βλέπετε, η άποψη αυτή δεν κολλάει και τόσο με την ιδεολογική πεμπτουσία της αστικής δημοκρατίας, που είναι το καθολικό εκλογικό δικαίωμα. Ετσι, το μάξιμουμ που κατάφεραν να εφεύρουν είναι πως τα δημοψηφίσματα αποτελούν μια λαϊκίστικη διαστρέβλωση των αρχών της αστικής δημοκρατίας, διότι δε μπορεί να χωρέσει σ’ ένα μονολεκτικό δίλημμα (ναι ή όχι;) ένα πολυδιάστατο θέμα, όπως είναι μια συνταγματική συνθήκη. Εωλο εξ ορισμού το επιχείρημα, καταρρέει μετά από έναν απλό συλλογισμό: και τα κοινοβούλια στο ίδιο μονολεκτικό δίλημμα θα απαντήσουν: ναι ή όχι. Εκτός αν οι βουλευτές δε θεωρούνται «εκπρόσωποι του έθνους», αλλά ένα οιονεί αριστοκρατικό σώμα, επιφορτισμένο με το καθήκον να αποφασίζει για κρίσιμα θέματα ερήμην του «αμαθούς όχλου». Κάτι τέτοιο δεν υποστήριξε η Διαμαντοπούλου, που δήλωσε ότι οι μεγάλες τομές στην πορεία της Ευρώπης δεν είναι υπόθεση των λαών αλλά υπόθεση φωτισμένων ηγετών;
♦ Οχι μόνο γελοιότητα
Η αναφορά του Αλογοσκούφη στη γυναίκα του που «εργάζεται ως επαγγελματίας για να ζήσει τα τρία παιδιά της» ξεπερνά σε γελοιότητα τις παλιές ελληνικές ταινίες με Ξανθόπουλο και Βού-ρτση (εκείνες, τουλάχιστον, είχαν την πλάκα τους). Πέρα από τη γελοιότητα του άνδρα, όμως, ο οποίος έχει και στο παρελθόν πρωταγωνιστήσει σε ανάλογο μελό (τότε που έλεγε ότι η συνταξιούχος μάνα του δεν έχει πρόβλημα, γιατί τσοντάρουν στη σύνταξή της αυτός και τ’ αδέρφια του!), εδώ υπάρχει ουσία.
Δήλωσε ο Αλογοσκούφης, αμέσως μετά τις καταγγελίες του ΠΑΣΟΚ για τις οικονομικές δραστηριότητες της συζύγου του, ότι ακόμα και αν η εταιρία Jones Lang LaSalle πάρει τη δουλειά, η γυναίκα του δεν πρόκειται να ασχοληθεί, από τη στιγμή που η Deutsche Telekom κάνει μπίζνες με το δημόσιο. Αρα, εμμέσως πλην σαφώς αναγνώρισε ότι υπάρχει πρόβλημα. Αυτό, όμως, αφορά τους τύπους και όχι την ουσία. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει, ότι η γυναίκα του θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει τη δουλειά παρασκηνιακά, αφού έχει σχέσεις με τη συγκεκριμένη εταιρία που διαχειρίζεται και τα ακίνητα της DT. Αλλά και να μην υπήρχε καθόλου η σχέση της LaSalle με τη DT, δεν συνεργάζεται η γυναίκα του με μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που κάνουν μπίζνες με το δημόσιο; Συνεργάζεται, ας πούμε, η κ. Αγαπητίδου με τον όμιλο Λάτση; Δεν κάνει ο όμιλος Λάτση μπίζνες με το δημόσιο, οι οποίες τελούν υπό την κρίση του συζύγου της;
Και τι να κάνει, να μη ζήσει τα παιδιά της; Εδώ είναι το θέμα. Αλλα ζευγάρια ζουν τα παιδιά τους φτύνοντας αίμα σε γιαπιά, εργοστάσια και μαγαζιά κι άλλα, όπως το ζεύγος Αλογοσκούφη-Αγαπητίδου εξασφαλίζουν το παντεσπάνι των παιδιών τους κάνοντας μπίζνες και πολιτική. Ετσι δουλεύει το σύστημα. Η διαπλοκή είναι δομικό του στοιχείο και όχι κάποια παρέκκλιση που αφορά μερικούς.
♦ Η ζωή ενός καπιταλιστή
Τ’ ακούμπησε κανονικότατα ο βιομήχανος Μυλωνάς και αφέθηκε ελεύθερος από τους απαγωγείς του, οι οποίοι –όπως είπε– του φέρθηκαν μια χαρά. Εμπειρος στις μπίζνες και τους εκβιασμούς (προς τους εργάτες του) ο καπιταλιστής, κατάλαβε ότι δε μπορούσε να τη σκαπουλάρει διαφορετικά. Εβαλε στη μπάντα τους μπάτσους, παζάρεψε σαν καλός μπίζνεσμαν, πλήρωσε τα λύτρα που συμφώνησε τελικά και επέστρεψε στις μπίζνες του, με μια κλεμμένη BMW που του παραχώρησαν οι απαγωγείς.
Ουδείς ψόγος για τη συμπεριφορά Μυλωνά. Διέθεσε στους απαγωγείς ένα μικρό κομμάτι από την υπεραξία που αρπάζει από τους εργάτες. Είμαστε σίγουροι, ότι θα επιπέσει πιο άγρια πάνω στην εργατική δύναμη που μισθώνει, ώστε να βγάλει τα σπασμένα μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης.«Υπέστην αφαίμαξη, αλλά η ζωή συνεχίζεται», δήλωσε με νόημα. Και οι μπάτσοι (η κυβέρνηση, για να ακριβολογούμε), πώς δέχτηκαν να τσαλακωθεί έτσι το γόητρο του κράτους; Πώς αποδέχτηκαν να μπουν σε διαπραγματεύσεις με τους απαγωγείς και στο τέλος να αφήσουν το Μυλωνά να πληρώσει τα λύτρα; Αυτοί που σε άλλες περιπτώσεις δε διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή απλών ανθρώπων (θυμηθείτε την υπόθεση Σορίν Ματέι και το θάνατο της Αμαλίας Γκινάκη, θυμηθείτε το πιστολίδι που στήνουν οι μπάτσοι μέρα μεσημέρι σε περιπτώσεις ληστειών κ.λπ. κ.λπ.) έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο στην υπόθεση Μυλωνά. Βλέπετε, αλλιώς μετράει η ζωή απλών ανθρώπων και αλλιώς η ζωή ενός καπιταλιστή.
ΥΓ: Ο Μυλωνάς δήλωσε ότι γι’ αυτόν η υπόθεση έχει κλείσει. Οτι κάποια πράγματα θα τα κρατήσει μέσα του μέχρι να πεθάνει και δεν πρόκειται να τα πει ούτε στην αστυνομία. Πόσο πιο καθαρά να το πει; Δεν πρόκειται να διευκολύνει τους μπάτσους να φτάσουν στα ίχνη των απαγωγέων του. Γιατί δε γουστάρει να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ίδιου και των μελών της οικογένειάς του, προκειμένου να σώσει το κύρος της η αστυνομία.
♦ Σοσιαλφιλελευθερισμός
Ο σοσιαλιστής Τάσος Γιαννίτσης ζητά φιλελεύθερες πολιτικές με τη φινέτσα και την κομψότητα στις διατυπώσεις ενός πανεπιστημιακού: ««Ανισότητα και φτώχεια δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα ηθελημένων συντηρητικών επιλογών. Είναι και αποτέλεσμα μιας “προοδευτικής” πολιτικής αντίληψης, που με αρτηριοσκληρωτική εμμονή σε παραδοσιακές συνταγές αδυνατεί να απαντήσει πειστικά στα σύνθετα προβλήματα του συνδυασμού ακρίβειας, ανταγωνιστικότητας, ενεργειακών και περιβαλλοντικών πιέσεων» («Το Βήμα»).
Ο νεοφιλελεύθερος Κ. Χατζηδάκης ζητά το ίδιο, πέφτοντας στο επίπεδο της γελοιότητας: «Αν είχαμε ένα μικρότερο κράτος θα υπήρχαν και λιγότερες προμήθειες και υπάρχουν μερικές δραστηριότητες του κράτους, επιχειρηματικές, που μπορεί να τις κάνουν κάλλιστα ιδιώτες» («Αθήνα 9,84»).
Και οι δύο ζητούν «λιγότερο κράτος». Ο ένας με πρόσχημα τη φτώχεια και ο άλλος με πρόσχημα τις μίζες.
♦ Τι Φάνη τι Σωτηρούλα!
Μέσα στην άψη της πολιτικής αντιπαράθεσης μας διέφυγε. Εστω και καθυστερημένα το ψάξαμε και βρήκαμε ενδιαφέροντα στοιχεία.
Την έπεσαν και δικαίως ΚΚΕ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη Φάνη Πάλλη-Πετραλιά για τη στάση της στο συμβού-λιο των υπουργών Εργασίας της ΕΕ, που αποφάσισε την κατάργηση του 8ωρου και τη θέσπιση εβδομαδιαί-ας εργασίας 65 (ή και 78) ωρών. Γιατί, όμως, έκαναν την πάπια για τη στάση της κυβέρνησης της Κύπρου;
Δεξιά (δεξιότατη) η Φάνη, έκανε ένα μεγάλο βήμα απέχοντας από την ψηφοφορία. Τι να πεις, όμως, για την αριστερή (αριστερότατη) Σωτηρούλα Χαραλάμπους, υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Κύπρου, που επίσης απέσχε και δεν καταψήφισε, διευκολύνοντας έτσι το συμβούλιο να πάρει την αντεργατική απόφαση; Αν δει κανείς το βιογραφικό της κας Σωτηρούλας, παθαίνει πλάκα από την… αριστεροσύνη.
Από μικρή στη νεολαία του ΑΚΕΛ, πήγε για σπουδές όχι στην Ελλάδα ή στην Αγγλία, αλλά στη «σοσιαλιστική» Βουλγαρία (πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών και Κοινωνικής Διοίκησης στη Σόφια), από όπου αποφοίτησε το 1986. Με το που γύρισε στην Κύπρο προσλήφθηκε από την ΠΕΟ (συνδικαλιστική οργάνωση που ελέγχεται από το ΑΚΕΛ), στην οποία υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις. Το Γενάρη του 2006 εκλέχτηκε Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΠΕΟ. Εξελέγη Βουλευτής Αμμοχώστου με το ΑΚΕΛ το 2001 και επανεξελέγη το 2006. Διετέλεσε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ισων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών και μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών και Προϋπολογισμού. Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Γυναικείων Οργανώσεων.
Ντούρα κομμουνίστρια και ταξική συνδικαλίστρια η Σωτηρούλα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να κρατήσει την ίδια στάση με τη δεξιά Φάνη. Για να πιστοποιηθεί για πολλοστή φορά πως η διαχείριση της αστικής εξουσίας είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά. Κανένα σχόλιο από Περισσό ή Κουμουνδούρου μεριά;
Ολοι οι άνθρωποι του κινέζου
Τσουκάτος, Μαντέλης, Σουμάκης, Παπούλιας, Χρυσολού-ρης (πρώην πρόεδροι του ΟΤΕ και μέλη του σημιτικού ΟΠΕΚ), άνθρωποι του στενού εκσυγχρονιστικού πυρήνα, εξαπτέρυγα του σημιτισμού, μπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens. Ο Τσουκάτος, το πρωτοπαλίκαρό του, ο «στρατηγός» που έλυνε και έδενε, που τον έτρεμαν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ, που ιστορικά στελέχη του κόμματος επεδίωκαν την εύνοιά του, υποστηρίζει (και επικαλείται μάρτυρες), ότι ο ίδιος φρόντισε απλά να ξεπλυθεί η μίζα και να εισρεύσει σε δόσεις στο κομματικό ταμείο.
Και ο Σημίτης πώς αντιδρά σ’ όλα αυτά; Απλώς… λυπάται. Ρίχνει στην πυρά τους στενούς του συνεργάτες, ζητώντας τους να σηκώσουν μόνοι το σταυρό. Ανεξάρτητα, όμως, από την προσωπική του εμπλοκή με τις μίζες, που δεν προκύπτει μέχρι στιγμής, ο ίδιος ήταν πανίσχυρος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός. Πολιτική ευθύνη δεν υπάρχει; Ο ίδιος δεν ήξερε τίποτα; Μόνοι τους τα έκαναν οι συνεργάτες του; Αυτός απλώς… προήδρευε;
Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος πήρε το προσωνύμιο «αδιάφθορος» γιατί ήταν τέτοιος. Ο «ανοξείδωτος» Κώστας Σημίτης ήταν πάντοτε σκουριασμένος και τώρα απλώς φεύγει η μπογιά, με την οποία τον είχαν αλείψει τα ΜΜΕ, και φαίνεται η σκουριά.