Μια επίκαιρη απολογητική ταινία για τον άδοξο ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Γαλλίας στην Αλγερία, που είχε σαν αποτέλεσμα 1.000.000 νεκρούς Αλγερινούς και μόλις λίγες δεκάδες χιλιάδες νεκρούς γάλλους στρατιώτες. Αυτός ο πόλεμος υπήρξε η «ταφόπλακα» των ανοιχτών γαλλικών πολεμικών επιχειρήσεων, αφού είχαν προηγηθεί και οι ήττες στο Βιετνάμ το1954 (Ντιεν Μπιεν Φου) και την Αίγυπτο το 1956 (μαζί με την Αγγλία). Εκτοτε, οι γαλλικές κυβερνήσεις, σοφά ποιούσες, εγκαινίασαν τις καλυμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με περιορισμένη στρατιωτική συμμετοχή (βλέπε Ιράκ, Αφγανιστάν), καθώς και τη διπλωματική και οικονομική διεί-σδυση. Πατώντας πάνω στον πολιτισμό που θεμελίωσαν μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και των επιστημών, καθώς και στις φιλελεύθερες, αστικοδημοκρατικές παραδόσεις που εδραίωσαν οι συνεχείς, μεγαλειώδεις εξεγέρσεις του Παρισιού, ακολούθησαν μια πολιτική ενσωμάτωσης των διαφορετικών εθνικοτήτων και των διαφορετικών πολιτισμών, τακτική που αποτέλεσε τον Δούρειο Ιππο της σύγχρονης γαλλικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Πάνω σε αυτό το πνεύμα «χτίζεται» αυτή η ταινία. Ζηλεύοντας κάτι από την «Αποκάλυψη τώρα», στην πραγματικότητα ακουμπά στο «Πλατούν» και τον «Ελαφοκυνηγό». Μέσα από την ομίχλη της αγριότητας των πολεμικών συγκρούσεων, των προσωπικών ιστοριών και των διλημμάτων, ο Σιρί (σκηνοθέτης εμπορικών αμερικανόπνευστων ταινιών) δραπετεύει από το κυριότερο: τις αιτίες του πολέμου στην Αλγερία, που με άλλα μέσα συνεχίζεται μέχρι σήμερα .
Πολλοί θα πουν: πάλι καλά.
Εμείς θα πούμε: φτάνουν πια οι μισές αλήθειες!
Ελένη Σταματίου
