Ο Σρέντερ δουλεύει για τους Ρώσους και τους αγωγούς τους, ο Φίσερ δουλεύει για τους Αμερικάνους και τους αγωγούς τους, ο Μπλερ εργάζεται ως μεγαλολομπίστας για όποιους έχουν τα φράγκα να τον πληρώσουν, ο Γκορμπατσόφ διαφημίζει την πίτσα «Χατ» και ο Κωνσταντόπουλος έγινε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, εισάγοντας και στην Ελλάδα τη συνήθεια να ασχολούνται οι παλαίμαχοι πολιτικοί με τις μπίζνες.
Βέβαια, ο Κωνσταντόπουλος έχει περιβάλλει εαυτόν με την αχλύ του αριστερού. Μέχρι πρότινος είχε τη φιλοδοξία να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είδε κι αποείδε, κατάλαβε ότι οι Πασόκοι δεν πρόκειται ποτέ να τον επιλέξουν (κουβαλάει το στίγμα του κατήγορου στο Ειδικό Δικαστήριο που δίκασε τον Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη) και επειδή σώνει και καλά ήθελε να γίνει πρόεδρος, επέλεξε την προεδρία του Παναθηναϊκού, γινόμενος υπάλληλος της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Πολλοί μιλούν για ξεφτίλα. Θα συμφωνήσουμε, με την επισήμανση ότι αυτή είναι μια ηθικολογική προσέγγιση. Πολιτικά, ο Ν. Κωνσταντόπουλος βρίσκεται στο φυσικό του χώρο. Πάντοτε υπήρξε διαπρύσιος υπερασπιστής του καπιταλισμού. Από μια άποψη είναι πρωτοπόρος. Απενοχοποίησε κάτι που στο εξωτερικό συμβαίνει εδώ και χρόνια. Πλέον, όλο και περισσότεροι αστοί πολιτικοί θα περνούν «φόρα παρτίδα» στο χώρο των επιχειρήσεων, επικαλούμενοι το παράδειγμα του «αριστερού» Κωνσταντόπουλου.
ΥΓ: Και οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους. Μέχρι τη στιγμή που ανακοινώθηκε από την οικογένεια Βαρδινογιάννη η τοποθέτησή του στην προεδρία του Παναθηναϊκού, ο Κωνσταντόπουλος ήταν συνήγορος πολιτικής αγωγής της οικογένειας Γρηγορόπουλου στη δίκη του δολοφόνου Κορκονέα και του συνεργού του Σαραλιώτη. Δεν περίμενε καν να τελειώσει αυτή η δίκη. Βλέπετε, οι Βαρδινογιάννηδες βιάζονταν να κάνουν ντόρο γύρω από τον Παναθηναϊκό και δεν μπορούσαν να περιμένουν.
