Αγαπητά μου παιδιά
Οπως λέει και η σ. Κοκκινοσκουφίτσα –την οποία δεν πάω και δεν με πάει εδώ και δεκαετίες– «ανέτειλε το εθνοσωτήριον έτος 2009, yeah!». Πολύχρωμος κι εντοιχισμένος όποιος γιορτάζει το ευτυχές και απ-αίσιον νέο (φ)έτος, το οποίο είναι το 1628 συν 19% ΦΠΑ. Αποδεικνύοντας αυτό που έχουν μαλλιάσει οι πένες μας –και τα κανελόνια και τα ραβιόλια μας– να γράφουν, ότι ο μεσαίωνας είναι ακόμα εδώ. Το σωτήριον έτος 1628 είναι η χρονιά που ο Ρισελιέ έγινε πρωθυπουργός, η χρονιά στην οποία τοποθετείται η δράση των τριών σωματοφυλάκων από τον Δουμά (ποιας δούμας ρε;), η χρονιά που άρχισε να χτίζεται το Taj Mahal στην οπισθοδρομική Ασία ήτις απειλεί την πολιτισμένη δύση, η οποία πασχίζει να την τσουρουφλίσει και να την κάνει οπτασία (οπτός + Ασία). Αντίστοιχα πράγματα συμβαίνουν λοιπόν και σήμερα, αλλά καλύτερα να μην μπούμε σε άλλες γαργαλιστικές λεπτομέρειες, αφήνοντάς σας να εξασκήσετε την πλούσια φαντασία σας. Μικρή διακοπή για τους ειωθότες απολογισμούς και θα επανέλθουμε με τα παραδοσιακά ευχολόγια και το δελτίο καιρού (ακόμα κι αυτός, με το δελτίο!).
τίποτε δεν μας συγκινεί, άντε και άσπρο πάτο.
Εμείς να είμαστε καλά, ωχ μωρέ δε βαριέσαι
τίποτα πια δε γίνεται όσο και να χτυπιέσαι.
Ζήτω τα στερεότυπα για να περνά η ζήση
τη βγάλαμε και σήμερα, έξις δευτέρα φύση.
Δεν πα’ να μας πηδήξουνε, δεν πα’ να μας σκοτώνουν
συνέχεια να μας στίβουνε και να μας φαρμακώνουν…
Δεν δίνουμε ούτε λεπτό του ευρώ ή και της ώρας
δεν μας αγγίζει η παγερή πνοή καμίας μπόρας.
Προέκταση του κώλου μας ο καναπές εγίνη
πρόκειται για επιστροφή στην εποχή εκείνη
που είχαμε όλοι ουρές, ω μοίρα μας των μαύρων
αποτελώντας ακριβή τροφή των δεινοσαύρων.
Τώρα δεν έχουμε ουρές, έχουμε καναπέδες
εκεί περνούμε τη ζωή οι βουτυρομπεμπέδες
στο ασφαλές αμνιακό υγρό του «φτωχικού» μας
ζήτω η μήτρα της μαμάς– σκιά του θυμικού μας.
Ζήτω και η ασφάλεια, ζήτω και οι ζωούλες
ζήτω μωρέ τα ψώνια μας στις πλαστικές σακούλες.
Και όμως οι δεινόσαυροι βρήκανε άλλους τρόπους
για να καταβροχθίζουνε αιώνια τους ανθρώπους
κοιτάξτε τους: πάντα εκεί μένουν και καταπίνουν
όσα πλέον οι άνθρωποι οικειοθελώς τους δίνουν.
Τι θέλεις, φόρους; Λάβε τους. Ανεργος θέλεις να ‘μαι;
Εντάξει, αφού θα μπορώ πιότερο να κοιμάμαι.
Μήπως θέλεις να μη μιλώ και να μην ασχολούμαι;
Εγινε! Ο,τι πεις εσύ, εγώ δεν ενοχλούμαι.
Ομως, για κακή τύχη των δεινοσαύρων, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό ή κάτω απ’ τα ξένα βήματα, όπως έλεγε κι ο Ρίτσος. «Ξεσηκώνεστε πάλι! Δεν κατάφεραν λοιπόν να σας θάψουν», έλεγε κι ο Κροπότκιν. Είναι εκείνοι που δεν μεταλλάχθηκαν, που δεν απόκτησαν ουρές-καναπέδες και δεν είναι καθόλου έτοιμοι να ξαναπέσουν στα τέσσερα, κλείνοντας τον κύκλο της ζωής με την ολοκληρωτική επαναφορά στη βαρβαρότητα. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά πάντα οι λίγοι ήταν μπροστάρηδες και οι πολλοί ακολουθούσαν («οι Δον Κιχώτες πάν’ μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθούνε», λέει άλλος ποιητής). Την ορμή του ρέματος, το ρεύμα του χείμαρρου της οργής, το ηλεκτρικό ρεύμα της εξέγερσης, την αφύπνιση, αυτά ακριβώς –εκτός από τις ρευματοπάθειες– τρέμουν οι δήθεν γίγαντες Φασουλήδες με τα πήλινα πόδια και τον τρόμο καλά κρυμμένο πίσω από τις μάσκες και τις χάρτινες κουστωδίες της χρυσοπληρωμένης ασφάλειάς τους.
ελπίδες και αρώματα της λευτεριάς μυρίζει.
Κοιτάξτε τους δεινόσαυρους που ανήσυχοι κοιτούνε
και μόλις οι εν λόγω βγουν, κοιτάζουν να κρυφτούνε!
Κοιτάξτε πόσο εύθραυστοι, πόσο γελοίοι είναι
αυτοί που σε προστάζουνε «βούλωσ’ το», «πείνα», «δίνε».
Κάτι μας λέει το λοιπόν πως φέτος θα ανθίσει
καινούργιο άνθος και με φως τον κόσμο θα στολίσει.
Θα ‘χει τη λάμψη της φωτιάς και μες στο μίσχο αίμα
για να χτυπά το καθεστώς που εδράζεται στο ψέμα.
Κάνουμε έργω υπομονή λοιπόν και αγρυπνούμε
– Να τα πούμε; – Μας τα ‘πανε. – Θα σας τα ξαναπούμε…
(Τ)σάντα Κλά-ουστ