♦ Ψευδαίσθηση
Χαράς πανηγύρια στο αστικό στρατόπεδο. Εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, οπαδοί και ψηφοφόροι της ΝΔ ξεροστάλιασαν στις ουρές για να ψηφίσουν για νέο αρχηγό. Για νίκη της δημοκρατίας μιλούν όλοι, ανεξάρτητα από κομματικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Ο λαός συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων. Ο λαός νίκησε τους μηχανισμούς. Τα κόμματα εκδημοκρατίζονται. Τα μέλη αποκτούν δικαιώματα. Κλπ. κλπ.
Για μια ακόμη φορά προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό την ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της συναπόφασης. Και μάλιστα σε μια διαδικασία ακόμα πιο δικτατορική απ’ αυτή των κοινοβουλευτικών εκλογών. Αλλοτε, τα αστικά κόμματα είχαν μια στοιχειώδη λειτουργία. Τα μέλη τους είχαν κάποια δικαιώματα. Οι ηγεσίες έπρεπε να μηχανεύονται διάφορους τρόπους για να τα χειραγωγούν. Τώρα, ούτε καν αυτό δε χρειάζεται. Τώρα τα μέλη αρκεί μια φορά στο τόσο να πηγαίνουν σαν αγέλη και να ψηφίζουν τον αρχηγό που ως «ελέω λαού» μονάρχης θα αποφασίζει για τα πάντα. Πλέον, η έννοια του κομματικού μέλους ταυτίζεται μ’ αυτή του απλού ψηφοφόρου. Η ιδιότητα του πολίτη της αστικής δημοκρατίας, θεμέλιο της οποίας αποτελούν τα κόμματα, έχει φτάσει στο πιο εξευτελιστικό σημείο.
♦ Σα δε ντρέπονται…
Πρωτοσέλιδο θέμα στο «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 26.11: «Νέκρωσαν οι οικοδομές στη χτεσινή απεργία – Πρώτο μήνυμα των οικοδόμων σε εργοδοσία-κυβέρνηση». Η οικοδομή βέβαια έχει νεκρώσει εδώ και μήνες, εξαιτίας της κρίσης. Οσες οικοδομές εξακολουθούν να δουλεύουν, όπως και τα δημόσια έργα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα από μια 24ωρη απεργία για την οποία τ’ αφεντικά δεν πρόκειται να πληρώσουν μεροκάματα. Ασε που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν απήργησε, έστω από ντροπή, η πλειοψηφία. Το μόνο, βέβαιο, είναι πως το μήνυμα το πήραν κυβέρνηση και εργοδοσία. Το πήραν από μια ειρηνική και υποτονική πορεία καμιά τρακοσαριά νοματαίων (με ενίσχυση από την ΚΝΕ) από την Κάνιγγος μέχρι την Πειραιώς. Πού να σας τα λέμε, σύγκρυο τους έπιασε.
Ο «Ριζοσπάστης», βέβαια, πρέπει να κάνει το κομματικό του καθήκον. Να στείλει μήνυμα σε όσους δεν παρακολούθησαν τα τεκταινόμενα (στους συντριπτικά περισσότερους, δηλαδή), ότι οι οικοδόμοι έχουν ήδη ξεκινήσει τον… πόλεμο της Αλέκας. Σα δε ντρέπονται…
♦ Ποιος δουλεύει ποιον;
Η χώρα δε θα «είναι ξέφραγο αμπέλι», διακήρυξε για πολλοστή φορά, με το γνωστό του ύφος ο Χρυσοχοΐδης. Διευκρίνισε, δε, ότι «με μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες, με μια διακλαδική επιχειρησιακή προετοιμασία, προχωράμε στη θωράκιση των συνόρων, τόσο στην είσοδο, όσο και στην έξοδο. Κυρίως στην έξοδο. Δε θα είναι από εδώ και πέρα εύκολη η έξοδος από τη χώρα, γιατί οφείλουμε να φροντίσουμε να ασφαλίσουμε τα σύνορα της χώρας μας, έτσι ώστε να γίνονται οι απαραίτητοι νόμιμοι έλεγχοι με βάση τις ευρωπαϊκές συνθήκες». Για να μη μείνει σε κανέναν καμιά αμφιβολία για το δόγμα της «μηδενικής ανοχής στη λαθρομετάναστευση», που προεκλογικά είχε διακηρύξει ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Χρυσοχοΐδης συμπλήρωσε: «Πρώτα και πάνω από όλα θέλουμε να γίνουμε ισχυρά αποτρεπτικοί στους παράνομα εισερχόμενους στη χώρα».
Είναι φανερή η επιρροή της ειδικής συμβούλου «για θέματα μη νόμιμης μετανάστευσης» Αφροδίτης αλ-Σάλεχ, στην… αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης. Επιβεβαιώνεται έτσι η Τασία Χριστοδουλοπούλου που έγραψε στην «Αυγή», ότι η πρόσληψη της Αλ-Σάλεχ εγγράφεται στα θετικά του ΠΑΣΟΚ…
♦ Ετεροχρονισμένα
Ολως… τυχαίως, το «Πρώτο Θέμα» κυκλοφόρησε την Κυριακή των γαλάζιων εκλογών με πρωτοσέλιδο θέμα τα τραπεζώματα του Χριστοφοράκου στη Ντόρα, την περίοδο που ο αρχιμάνατζερ της Siemens βρισκόταν ήδη στο στόχαστρο της ανάκρισης. Από τη δικογραφία Ζαγοριανού τα ντοκουμέντα, δεν σηκώνουν αμφιβολία. Ούτε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ούτε αγωγή. Γνωστά, βέβαια, τα αισθήματα του «κυρίου Γιώργου» για το Μητσοτακαίικο, αλλά εμείς με μια απορία μείναμε: γιατί αυτά τα ντοκουμέντα δεν δημοσιεύτηκαν προεκλογικά, όταν η Ντόρα ήταν δεξί χέρι του Καραμανλή; Γιατί τώρα, που έμεινε μόνη στο κάδρο; Μήπως –λέμε τώρα– είχε γίνει καμιά γαλαζοπράσινη συμφωνία να μείνει το σκάνδαλο Siemens έξω από τον προεκλογικό ανταγωνισμό, διότι ανάλογα ντοκουμέντα υπάρχουν και για Πασόκους;
♦ Εδώ τι γίνεται;
Ενα ντοκιμαντέρ του Channel 4 τάραξε προ δεκαημέρου τα νερά της καθεστωτικής πολιτικής στη Βρετανία. Οι δυο δημοσιογράφοι που το δημιούργησαν απέδειξαν ότι το ισραηλινό λόμπι στη Βρετανία είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ισχυρό από το αμερικάνικο AIPAC και ασκεί τεράστια επιρροή και στα δυο κόμματα εξουσίας, μέσω των οργανώσεων «Εργατικοί φίλοι του Ισραήλ» και «Συντηρητικοί φίλοι του Ισραήλ». Είναι τόσο ισχυρή η σιωνιστική επιρροή στη βρετανική πολιτική σκηνή –υποστηρίζουν οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ– που το μισό του «σκιώδους» υπουργικού συμβούλιου των Συντηρητικών είναι μέλη των «Συντηρητικών φίλων του Ισραήλ» και έχουν πάρει σημαντικές οικονομικές προσφορές.
Στην Ελλάδα, βέβαια, για ιστορικούς λόγους, δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν τέτοια λόμπι (εδώ, άλλωστε δεν έχουμε λόμπι). Μπορεί, όμως, κανείς να δει τα αφανή λόμπι, ρίχνοντας μια ματιά στις εφημερίδες και παρακολουθώντας τα ραδιοτηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Ακόμα και το τελευταίο μακελειό στη Γάζα υποβαθμίστηκε, λες και επρόκειτο για ένα ασήμαντο επεισόδιο.
♦ Πάντα ρει…
Τι σχέση έχει ο θρυλικός Πέπε Μουχίκα, ηγετικό στέλεχος των Τουπαμάρος, με τον Χοσέ Μουχίκα, που εκλέχτηκε την περασμένη Κυριακή πρόεδρος της Ουρουγουάης, ως υποψήφιος του Frente Amplio (Πλατύ Μέτωπο); Εκτός του ότι πρόκειται για το ίδιο φυσικό πρόσωπο, καμία. Ο Πέπε Μουχίκα, ο αντάρτης των Τουπαμάρος που έμεινε 14 χρόνια στην απομόνωση, ανήκει στην ιστορία. Φρόντισε να τον «σκοτώσει» ο Χοσέ Μουχίκα, περνώντας στο στρατόπεδο της αστικής πολιτικής. «Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι», φώναξε στους οπαδούς του Μετώπου στην επινίκια ομιλία του! Οπως κάνει κάθε αστός δημαγωγός, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Με μπόλικη –σοσιαλδημοκρατικού τύπου– κοινωνική δημαγωγία, κρίθηκε ακόμα και από το σύνδεσμο των βιομηχάνων της Ουρουγουάης ως ο καταλληλότερος για να διαχειριστεί ένα λαό στα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Τα πάντα εξελίσσονται. Είτε προς το καλύτερο είτε πος το χειρότερο. Ο Χοσέ (Πέπε) Μουχίκα είναι ένα ακόμα παράδειγμα πρώην επαναστάτη που αποφάσισε να υπηρετήσει αυτό που πολεμούσε.
♦ Στα ψιλά
Καιρό πριν την εισβολή στο Ιράκ, ένα θέμα κυριαρχούσε στα αστικά ΜΜΕ όλου του κόσμου: Τα όπλα μαζικής καταστροφής που υποτίθεται ότι είχε το Ιράκ, και η υποτιθέμενη συνεργασία του Σαντάμ Χουσεΐν με την αλ-Κάιντα. Οταν οι εισβολείς κατάφεραν να νικήσουν τον ιρακινό στρατό και να καταλάβουν το Ιράκ, δεν βρήκαν τίποτα για να ‘χουν να δείξουν. Αρχισε, λοιπόν, το παραμύθι των «λάθος πληροφοριών». Τώρα έχουμε φτάσει ένα βήμα παραπέρα. Διαβάστε τι κατέθεσαν αξιωματούχοι του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, που κατέθεσαν στην πενταμελή διερευνητική επιτροπή, που αναγκάστηκε να διορίσει ο Μπράουν, προκειμένου να κατασιγάσει τις φωνές που ζητούν αποχώρηση από το Ιράκ:
«Πριν από την εισβολή στο Ιράκ, οι πληροφορίες που έρχονταν από τις μυστικές υπηρεσίες ήταν ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και ότι δεν υπήρχαν αποδείξεις ότι το καθεστώς Χουσεΐν είχε διασυνδέσεις με την αλ-Κάιντα. Η απόφαση εισβολής δε βασίστηκε κυρίως στις πληροφορίες, ήταν πολιτική απόφαση και προέκυψε από τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ».
Αυτά, όμως, δεν γίνονται πρωτοσέλιδα. Μετά βίας γράφονται σε κάποια μονόστηλα. Η δουλειά τώρα έχει γίνει, οπότε ουδείς ασχολείται.