Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα θεωρείται το «μαύρο πρόβατο» της ΕΕ. Η χώρα με μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ανεξάρτητα από την υπερβολή, που υπηρετεί είτε την πολιτική σκοπιμότητα (διευκόλυνση σκληρών αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων) είτε τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των ραντιέρηδων, είναι γεγονός ότι ο ελληνικός καπιταλισμός τώρα δέχεται τα ισχυρότερα χτυπήματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η χρονική υστέρηση δεν είναι παράξενη. Ετσι γίνεται με τις χώρες της καπιταλιστικής περιεφέρειας, όταν η κρίση ξεκινά από τις μητροπόλεις.
Πού ήταν όμως όλοι οι σημερινοί κινδυνολόγοι μέχρι τις τελευταίες εκλογές; Αναφερόμαστε σε πολιτικούς, οικονομολόγους και γενικώς δημοσιολογούντες. Αν γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω, θα βρούμε μια κυβέρνηση (της ΝΔ) να μας διαβεβαιώνει ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ότι μερικές προσαρμογές στη δημοσιονομική πολιτική αρκούν. Θα βρούμε επίσης μια αξιωματική αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ) να προσπαθεί να κάνει κριτική στην κυβέρνηση για ανικανότητα και όχι πάνω σε ζητήματα ουσίας. Πριν τις πρόσφατες εκλογές, οι όροι του παιχνιδιού είχαν αντιστραφεί. Ο μεν Καραμανλής έλεγε πως πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα, ο δε Παπανδρέου διαβεβαίωνε ότι «τα λεφτά υπάρχουν» και να είμαστε όλοι ήσυχοι αν ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ. Κανένα από τα δυο κόμματα εξουσίας, ανεξάρτητα από τις διαφορές στην προεκλογική τους προπαγάνδα, δεν περιέγραφε τη σημερινή εικόνα καταστροφής και κατάρρευσης. Και έχουν περάσει από τότε μόλις δυο μήνες.
Ο διοικητής της ΤτΕ, αποσείοντας από πάνω του τις ευθύνες, δήλωσε –χωρίς να διαψευστεί– ότι είχε ενημερώσει αναλυτικά τους αρχηγούς και των δυο κομμάτων εξουσίας. Το ότι και οι δύο έλεγαν ψέματα προεκλογικά είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πλέον. Από την άλλη, όμως, το ότι κανένας από τους δύο δεν καταστροφολογούσε όπως καταστροφολογούν όλοι σήμερα, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η καταστροφολογία είναι κατασκευασμένη. Είναι το πολιτικό όχημα για τη διαχείριση της κρίσης όχι μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα. Γι’ αυτό και βρίσκονται τόσο ψηλά στην ατζέντα θέματα όπως το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, τα κλειστά επαγγέλματα, που βραχυπρόθεσμα δεν πρόκειται να επηρεάσουν τη δημοσιονομική διαχείριση ή θα την επηρεάσουν ελάχιστα.
