«Η νέα στεγαστική πολιτική δεν αντιμετωπίζει τη στέγη ως παροχή αλλά ως δικαίωμα», δήλωσε ο υπουργός Αμυνας Νίκος Δένδιας, παρουσιάζοντας ένα στεγαστικό πρόγραμμα-μαμούθ για τους στραταίους. Θα κατασκευαστούν 10.454 νέες κατοικίες και θα εκσυγχρονιστούν 7.030!
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που πληρώνουν ένα σπιτάκι 30 τετραγωνικών 500 ευρώ, αν είναι τυχεροί και το βρουν, δεν έχουν δικαίωμα στη στέγη; Φοιτητές που πρέπει να κατοικήσουν μακριά από το σπίτι τους και συχνά δεν πηγαίνουν να φοιτήσουν, επειδή οι οικογένειές τους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα εξωφρενικά νοίκια, δεν έχουν δικαίωμα στη στέγη; Οι γιατροί που τους ζητούν να καταλάβουν θέση σε επαρχιακά νοσοκομεία και σκέφτονται ότι πάνω από το μισό μισθό τους θα τον πληρώνουν για ενοίκιο, δεν έχουν δικαίωμα στη στέγη;
Την ώρα που υπάρχει μια τεράστια κερδοσκοπία με τα ενοίκια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προκαλεί, διαφημίζοντας ένα μεγάλο πρόγραμμα εξασφάλισης στέγης για τους αξιωματικούς του αστικού στρατού, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Για όλους τους υπόλοιπους υπάρχουν μόνο κάτι δανειακά ψευτοπρογράμματα για ελάχιστους και κάτι ψευτοεπιδοτήσεις ενοικίου, ίσα-ίσα για ν’ αποτελούν το φερετζέ μιας αβίωτης για τα φτωχολαϊκά στρώματα κατάστασης.
«Στόχος μας είναι να παρέχουμε στέγη σε όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που μετατίθενται σε τόπους μη επιθυμίας τους. Πρόκειται για υποχρέωση της ελληνικής Πολιτείας», δήλωσε ο Δένδιας. Υποχρέωση που προφανώς δεν ισχύει για τους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και μόνιμους) ή για τους γιατρούς του ΕΣΥ ή για άλλους δημόσιους υπάλληλους. Πολύ περισσότερο για τους φοιτητές.
Οι οδηγίες προπαγάνδας, που δόθηκαν στα παπαγαλάκια, περιλαμβάνουν τα εξής:
Το στεγαστικό πρόγραμμα εντάσσεται στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2030», του μεγάλου στρατηγικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων που εκτός των εξοπλιστικών προγραμμάτων στοχεύει στην πλήρη αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων. Μαζί με το νέο μισθολόγιο, το πλαίσιο υπηρεσιακής εξέλιξης, την αναβάθμιση των υγειονομικών παροχών και των βρεφονηπιακών δομών, συγκροτεί ένα ενιαίο σχέδιο που βλέπει τον στρατιωτικό όχι μόνο ως επαγγελματία, αλλά και ως πολίτη με οικογένεια και ανάγκες. Η «Ατζέντα 2030» σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη λογική της επιβίωσης στη λογική της ευημερίας για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το πρόγραμμα διαθέτει εξασφαλισμένη και πλήρη χρηματοδότηση, συνολικού ύψους 1,7 δισ. ευρώ, εκ των οποίων: 85% προέρχεται από ίδιους πόρους του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, μέσω αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας, εσόδων από μισθώματα και θεσμοθετημένου ποσοστού του προϋπολογισμού, ενώ 15% προέρχεται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής.
«Εχουμε μια ολιστική προσέγγιση για τα στελέχη, που περιλαμβάνει καλύτερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες με οριοθετημένη καριέρα για τα στελέχη, δωρεάν στέγη, φτηνό σούπερ μάρκετ, φροντίδα για τα παιδιά, καλό σύστημα υγείας από τα στρατιωτικά νοσοκομεία αλλά και φροντίδα για τους ηλικιωμένους απόστρατους», δήλωσε ο Δένδιας παρουσιάζοντας το πρόγραμμα. Κανονική πρόκληση προς την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα.
Κορυφώνοντας την πρόκληση, ο Δένδιας είπε: «Χρειαζόμαστε στις Ενοπλες Δυνάμεις τους καλύτερους από τους Ελληνες»! Μια ανάσα από το μοναρχοφασιστικό «εθνικόφρονες και μιάσματα». Χωρισμός των Ελλήνων σε «καλύτερους» και «δευτερότριτους». Με τους «καλύτερους» να είναι οι κάθε είδους καραβανάδες και «δευτερότριτοι» να είναι όλοι οι υπόλοιποι. Οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, εργάτες και αγρότες, οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί, οι πανεπιστημιακοί κτλ. κτλ.
Ο μόνιμος μηχανισμός του αστικού στρατού, πολυπλόκαμος και εκτεταμένος, δίνει ψηφαλάκια (όχι μόνο από τους ίδιους τους στρατιωτικούς αλλά και από τους κάθε είδους «εθνικόφρονες»). Εχει και πολιτική ισχύ, χρήσιμη για φιλόδοξους δελφίνους όπως ο Δένδιας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, αποτελεί το βασικότερο στήριγμα του αστικού καθεστώτος, ακόμα και όταν φαινομενικά δεν αναμιγνύεται άμεσα στην πολιτική. Γιατί αποτελεί το έσχατο καταφύγιο του συστήματος, αυτό που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον εχθρό λαό, όταν αυτός διεκδικήσει όχι το ένα ή το άλλο μερικό αίτημα, αλλά την ίδια την εξουσία για ν’ αλλάξει το σύστημα.
Οι ένοπλες δυνάμεις του αστικού κράτους είναι η σωματοφυλακή του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν τέτοια προνόμια. Γι’ αυτό αντιμετωπίζονται ως κοινωνική ελίτ, εντελώς διαχωρισμένη από την «πλέμπα».
