«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Σύνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό θα υπηρετήσουμε».
Τα τελευταία λόγια του Τσίπρα κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της συγκυβέρνησής του με τον Καμμένο, λόγια τα οποία εκστόμισε υπό έντονη συναισθηματική φόρτιση καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές του, μετέφεραν τη συγκίνηση του αγορητή σε μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού.
Κι όμως, αυτά τα λόγια θα έπρεπε ν’ αποτελούν casus belli για εκείνο το κομμάτι των Ελλήνων και των Ελληνίδων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. Γιατί αυτά τα λόγια αποτελούν όρκο πίστης στον καπιταλισμό και στο πολιτικό του σύστημα.
Ποιο σύνταγμα «είναι» ο ΣΥΡΙΖΑ; Το σύνταγμα του 1975, που έφτιαξαν ο Κ. Καραμανλής και ο Κ. Τσάτσος και το οποίο αρνήθηκαν να ψηφίσουν ακόμη και τα κόμματα του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, χαρακτηρίζοντάς το οπισθοδρομικό και αυταρχικό. Το σύνταγμα που δε θέλησε να κάνει ούτε τον στοιχειώδη αστικοδημοκρατικό διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος και που περιλαμβάνει διάταξη ακόμη και για το αναπαλλοτρίωτο μοναστηριακών κτημάτων.
Το σύνταγμα που προστατεύει ως ιερό δικαίωμα την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δηλαδή τη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το σύνταγμα που προβλέπει ακόμη και περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμετοχή σε διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Το σύνταγμα που προβλέπει την ισοβιότητα των δικαστών, δημιουργώντας μια προνομιούχα κάστα, η οποία αναλαμβάνει το τελικό στάδιο της καταστολής του λαού και που έπαιξε αυτό το ρόλο με όλες τις κυβερνήσεις, κοινοβουλευτικές και δικτατορικές, συνεργώντας σε εγκλήματα κατά του λαού.
Ο πολιτικός χώρος που προσδιορίστηκε ως Αριστερά εδώ και δεκαετίες, επειδή πάντοτε βάδιζε χέρι-χέρι με το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, που αποτελούσε τον πυρήνα και την πρωτοπορία του, διαμόρφωσε μια αντίληψη ανατρεπτική για το αστικό καθεστώς. Ακόμη και όταν επικαλούνταν την εφαρμογή συγκεκριμένων διατάξεων του αστικού συντάγματος, ποτέ δεν το προσκύνησε, ποτέ δεν υποκλίθηκε σ’ αυτό.
Η αριστερή παράδοση δεν περιλαμβάνει την άσκηση κριτικής στη μια ή στην άλλη πλευρά του αστικού συντάγματος, αλλά τη ριζική αμφισβήτησή του, γιατί στο αστικό σύνταγμα έβλεπε πάντοτε τον καταστατικό χάρτη του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ενα κίνημα που προσβλέπει στον κοινωνικό μετασχηματισμό, στην αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό (ο οποίος αποτελεί την πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού), δεν μπορεί να μην πρεσβεύει την κατάργηση του αστικού συντάγματος και την αντικατάστασή του με ένα άλλο σύνταγμα, στο οποίο θα αποτυπώνεται η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και ό,τι άλλο θα έχουν κατακτήσει οι επαναστατικές τάξεις όταν καταλάβουν την εξουσία. Γιατί τα συντάγματα δεν είναι προγράμματα, δεν είναι διακηρύξεις αρχών, αλλά καταστατικά νομικά κείμενα που αποτυπώνουν αυτό που έχει ήδη συντελεστεί στη ζωή.
Μ’ αυτόν τον όρκο πίστης στο αστικό σύνταγμα, στην κάθε του λέξη, όπως είπε ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να υπηρετήσει τον καπιταλισμό, να διαχειριστεί τις υποθέσεις του με τον ίδιο φανατισμό που τις διαχειρίζεται κάθε αστική κυβέρνηση. Και μάλιστα, να τις διαχειριστεί συντηρητικά, αφού ούτε ζήτημα αναθεώρησης των πιο αντιδραστικών συνταγματικών διατάξεων σε πιο αστοφιλελεύθερη κατεύθυνση δεν έθεσε.
Π.Γ.
