«Μίνιμουμ αίτημα κάθε δημοκρατικού ανθρώπου είναι να διαμαρτυρηθεί και να απαιτήσει την κατάργηση της φυλακής μέσα στη φυλακή. Καλώ τους επιστήμονες συναδέλφους μου του Κεντρικού Επιστημονικού Συμβουλίου Φυλακών να πάρουν θέση, για να μπορούν να κοιτάνε τους φοιτητές τους στα μάτια και να μη παίζουν το ρόλο επιστημονικής γλάστρας».
Βασίλης Καρύδης, καθηγητής Εγκληματολογίας
«Η χώρα μας μεταβάλλεται σε μια χώρα που είναι θλιβερό να λέγεται η κοιτίδα της δημοκρατίας. Χρέος κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου και κάθε θεσμικής ομάδας είναι να καλέσει την κυβέρνηση να σεβαστεί τη νομιμότητα. Οφείλει πρώτος ο νομικός κόσμος της χώρας να υπεραμυνθεί της συνταγματικής νομιμότητας. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, οι Ενώσεις Δικαστών και Εισαγγελέων».
Γιάννης Σταμούλης, νομικός, πρώην ευρωβουλευτής, πρώην νομάρχης
Τα παραπάνω είναι δυο από τις τοποθετήσεις που έγιναν στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που οργάνωσαν την περασμένη Πέμπτη οι Κινήσεις Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους. Τις ξεχωρίσαμε γιατί περιέχουν έντονα το στοιχείο της απεύθυνσης. Της απεύθυνσης σε συγκεκριμένους χώρους που έχουν θεσμικό ρόλο και που κάνουν το παπί, όταν μπροστά στα μάτια τους συντελείται ένα έγκλημα, μια καραμπινάτη παρανομία.
Ο λόγος για το ειδικό καθεστώς κράτησης – εξόντωσης των πολιτικών κρατούμενων. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο πρώτος που ξεκίνησε την κλιμακωτή απεργία πείνας, έχασε ήδη 4 κιλά τις πρώτες πέντε μέρες. Στο τέλος της άλλης εβδομάδας θα αντιμετωπίσει τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας. Στη συνέχεια, ένας-ένας και οι άλλοι που θα μπαίνουν με τη σειρά στην απεργία.
Είναι ένα οριακό μέσο πάλης, το έσχατο που διαθέτει ένας κρατούμενος. Βάζει ενέχειρο την ίδια τη ζωή του, διεκδικώντας όχι την αποφυλάκισή του, αλλά το δικαίωμά του να μπορέσει «να βγάλει τη φυλακή».
Αυτή η εξέλιξη αποτελεί ντροπή για την ελληνική κοινωνία. Μια φορά ντροπή που έκλεισε τα μάτια της στο έγκλημα και δυο φορές ντροπή που αναγκάζονται οι πολιτικοί κρατούμενοι να διεκδικήσουν με την ίδια τους τη ζωή το αυτονόητο, αυτό που θα έπρεπε να είχαμε διεκδικήσει και επιβάλει εμείς. Ολοι εμείς. Οχι μόνο όσοι θεωρούμε αυτούς τους πολιτικούς κρατούμενους κομμάτι του κινήματός μας, του κινήματος της επαναστατικής ανατροπής, αλλά και όσοι ομνύουν στην αστική δημοκρατία και δηλώνουν ότι αυτή «δεν εκδικείται».
Ολοι αυτοί πρέπει να πάρουν θέση. Πρέπει να τους ξετρυπώσουμε έναν-έναν και να τους αναγκάσουμε να πάρουν θέση. Να τους εκθέσουμε στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Δεν τους ζητάμε να ταχθούν αλληλέγγυοι με τους πολιτικούς κρατούμενους. Αυτό είναι δική μας δουλειά. Τους ζητάμε να υπερασπιστούν τη νομιμότητα. Τη δική τους νομιμότητα. Οσο για μας, δεν θα σταματήσουμε σ’ αυτό το πρώτο βήμα. Η αλληλεγγύη μας θα φτάσει μέχρι το τέλος.
