Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών, που βαδίζει προς το νικηφόρο τέλος της, είναι το παράδειγμα που αυτοί οι εργάτες δίνουν σε όλη την εργατική τάξη της Ελλάδας. Παράδειγμα θάρρους, στοχοπροσήλωσης, αποφασιστικότητας, αυταπάρνησης.
Οχι, δεν είναι όλα ιδανικά και σ’ αυτόν τον αγώνα, όπως σε κάθε αγώνα. Αν, όμως, θέλουμε να διαχωρίζουμε το κύριο από το δευτερεύον, πρέπει να ξεχωρίσουμε και να αναδείξουμε αυτά τα χαρακτηριστικά και να τους δώσουμε τη θέση παραδείγματος για όλους τους εργαζόμενους.
Είναι σκληρή μορφή αγώνα η απεργία πείνας. Χρησιμοποιείται συνήθως από ανθρώπους που δεν έχουν άλλες επιλογές αγώνα. Γι’ αυτό και τα περισσότερα παραδείγματα έχουν γίνει σε φυλακές. Ομως, οι συνθήκες στις οποίες ζουν οι μη νόμιμοι μετανάστες δεν διαφέρουν από τις συνθήκες της φυλακής. Μη έχοντας ούτε εργασιακά ούτε πολιτικά δικαιώματα, έφτασαν σ’ αυτή την επιλογή, διεκδικώντας την –τυπική τουλάχιστον– εξίσωσή τους με τους νόμιμους εργαζόμενους, έλληνες και μετανάστες.
Κι έφτασαν σ’ αυτή την επιλογή –είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε καλά– μέσα από δικές τους διαδικασίες, χωρίς τη μεσολάβηση καμιάς οργανωμένης συλλογικότητας. Οταν προχώρησαν τις διαδικασίες τους, όταν πήραν τις αποφάσεις τους, τότε απευθύνθηκαν σε συλλογικότητες, ζητώντας αλληλεγγύη, ζητώντας βοήθεια στην οργάνωση και την περιφρούρηση του αγώνα τους.
Κι όταν ξεκίνησαν την απεργία πείνας, έδειξαν αποφασιστικότητα, αυταπάρνηση, επιμονή, στοχοπροσήλωση, χαρακτηριστικά που τους προσδιορίζουν ακόμα και τώρα, 26 μέρες μετά την έναρξη. Κι ας είναι τα σώματα βαριά, ας πονάνε οι μύες, ας κρέμεται πάνω τους η απειλή για σοβαρές βλάβες στην υγεία τους, ακόμα και για θάνατο.
Να, λοιπόν, το παράδειγμα. Μπορούμε να οργανωθούμε ταξικά, χωρίς διαμεσολαβήσεις και προπαντός χωρίς τις διαμεσολαβήσεις των κομμάτων της κοινωνικής δημαγωγίας και των κάθε είδους εργατοπατέρων.
Μπορούμε να αγωνιστούμε με αποφασιστικότητα, με αυταπάρνηση, με επιμονή και στοχοπροσήλωση κι όχι να εκτονωνόμαστε σε πορείες-λιτανεία και σε σκόρπιες και ασυντόνιστες απεργίες, χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον.
Οι απεργοί πείνας θα νικήσουν. Το πιστεύουν οι ίδιοι, το πιστεύουμε και μεις. Οχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί αυτός ο αγώνας έχει από την αρχή και στην εξέλιξή του τα χαρακτηριστικά της νίκης. Τα μεγάλα ζητούμενα, όμως, θα παραμείνουν για την εργατική τάξη. Τα ζητούμενα που σχετίζονται με τη βαρβαρότητα στην οποία μας βυθίζουν.
Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε. Να οργανωνόμαστε πρωτίστως πολιτικά, για να μπορέσουμε να δώσουμε αγώνες, μικρούς και μεγάλους, που θα έχουν στο σχεδιασμό τους την προοπτική και τη δυνατότητα της νίκης.