To νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις (αναλυτικά στη σελίδα 9) ξεπερνά κάθε φαντασία. Ακόμα και δεδηλωμένοι οπαδοί της «ανάγκης να μπει τάξη στις πορείες», όπως το ΚΙΝΑΛ, δεν τολμούν να το υπερασπιστούν, γιατί σε ορισμένες πλευρές του ξεπερνά και τα διατάγματα της χούντας.
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέλεξε να ψηφίσει αυτό το κατασταλτικό τερατούργημα τώρα, αμέσως μετά την έξοδο από την καραντίνα και με πιθανότατη μια νέα καραντίνα το φθινόπωρο-χειμώνα; Υποτίθεται πως η καραντίνα έχει ως προϋπόθεση ένα κλίμα κοινωνικής συναίνεσης.
Αν σκεφτούμε ότι εκτός από την πιθανότητα μιας νέας καραντίνας υπάρχει η βεβαιότητα μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, η οποία θα απλώσει την πανδημία των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων, που έχει ήδη ξεκινήσει, τότε ένα κρεσέντο προληπτικής κατασταλτικής θωράκισης είναι απόλυτα συμβατό με τη λογική μιας συντηρητικής κυβέρνησης.
Οπως ο εθνικισμός διαχέεται με υψηλούς τόνους, την ίδια ώρα που η πρακτική εξωτερική πολιτική κινείται «ρεαλιστικά», εντός των ορίων που καθορίζει το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι στην περιοχή μας, έτσι και η κατασταλτική θωράκιση προωθείται ταυτόχρονα και παράλληλα με τα «όλοι μαζί μπορούμε».
Το δόγμα «νόμος και τάξη» αποτέλεσε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους στους οποίους στήριξε η ομάδα Μητσοτάκη την πολιτική της ΝΔ. Οι άλλοι ακρογωνιαίοι λίθοι ήταν ο νεοφιλελευθερισμός στην οικονομική πολιτική, τα ατομικιστικά δόγματα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής πολιτικής και ο εθνικισμός ως μαζικό κοινωνικό βαρβιτουρικό.
Ομως, οι λόγοι ψήφισης αυτού του κατασταλτικού εκτρώματος δεν είναι στενά ιδεολογικοί. Δεν είναι για να χαϊδέψει τ' αυτιά των «νοικοκυραίων». Είναι και πρακτικοί. Μπορεί η πανδημία να επέφερε ένα κοινωνικό πάγωμα, όμως είναι βέβαιο ότι μπροστά στη νέα φτωχοποίηση/κινεζοποίηση δεν πρόκειται να επικρατήσει η λογική «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».
Γι' αυτό και η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει ένα μήνυμα μηδενικής ανοχής. Μηδενικής ανοχής ακόμα και στην άσκηση του «δικαιώματος του συνέρχεσθαι», το οποίο υποκριτικά αναγνωρίζει το αστικό Σύνταγμα. Καθώς συζητείται το νομοθετικό έκτρωμα και γίνονται ευρέως γνωστά αυτά που προβλέπει, εξελίσσεται μια άσκηση επιβολής του τρόμου πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία της: «σκέψου, την επόμενη φορά που θα θελήσεις να συμμετάσχεις σε διαδήλωση, ότι εκτός από το ξύλο και τα χημικά, μπορεί να βρεθείς και με μια βαριά καταδίκη στην πλάτη σου».
Η απάντηση στο δόγμα της μηδενικής ανοχής είναι μονόδρομος: μηδενική ανοχή από το κίνημα. Μηδενική ανοχή στη νέα φτωχοποίηση/κινεζοποίηση, μηδενική ανοχή στα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, μηδενική ανοχή στις αλυσίδες της κρατικής καταστολής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παίρνονται σκληρά κατασταλτικά μέτρα, που αποσκοπούν στη διαμόρφωση ενός πλαισίου προληπτικής καταστολής. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η επαναφορά της πολιτικής επιστράτευσης, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε μέσα στην καραντίνα.
Δε θα είναι η πρώτη φορά, επίσης, που το κατασταλτικό οπλοστάσιο γίνεται σκόνη μπροστά στη λαϊκή οργή, μπροστά στην αποφασιστικότητα της ταξικής πάλης που γνωρίζει μόνο ένα όριο: την αποτελεσματικότητά της. Και μόνο ένα δίκιο: το δίκιο των εκμεταλλευόμενων που είναι οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου.